Παραμονή Χριστουγέννων
Στην Έλλα
ένα είδος αγάπης απ' το θολό φεγγάρι·
η μικρή πόλη σου λιποθυμώντας, χωρίς τσίπα,
ήτανε κτήμα του Χειμώνα.
Το χιόνι ήταν ο νους του Χρόνου, περνώντας από σίτα
τον εαυτό του, σχεδιάζοντας το τέλος της χρονιάς που φεύγει.
Έγραψες τ' όνομά σου στου παράθυρου το τζάμι
με το νεανικό σου χέρι.
Και οι ευχές σου έγιναν καπνός,
πέρα από κει που η λάμπα του δρόμου μελετούσε
το στοχαστικό χιόνι στων Χριστουγέννων την παραμονή,
πέρα από κάθε προσμονή,
καθώς ο Χρόνος, το χιόνι, το σκοτάδι, το παιδί, αναφλεγήκαν.
Κάτω στις σκάλες, το τελετουργικό άναμμα των κεριών.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου: PoemHunter
Christmas Eve
'To Ella'.
Time was slow snow sieving the night,
a kind of love from the blurred moon;
your small town swooning, unabashed,
was Winter’s own.
Snow was the mind of Time, sifting
itself, drafting the old year’s end.
You wrote your name on the window-pane
with your young hand.
And your wishes went up in smoke,
beyond where a streetlamp studied
the thoughtful snow on Christmas Eve,
beyond belief,
as Time, snow, darkness, child, kindled.
Downstairs, the ritual lighting of the candles.
b. 1955
Σχόλια