Λουίς Βιντάλες | τρία ποιήματα

NORTHERN IRELAND. 1978. © Josef Koudelka / Magnum Photos

Κινούμενα τοπία

Ο κ. Γουάιλντ έχει πει ότι τα ηλιοβασιλέματα είναι εκτός μόδας. Αναμφίβολα, αυτό το ελάττωμα θα μπορούσε να καλυφθεί αν τα τοπία άλλαζαν συνεχώς τοποθεσία. Το να βλέπεις ένα τοπίο στο ίδιο μέρος – είναι αναγκαστικά βαρετό. Το αντίθετο θα ήταν γοητευτικό. Και θεαματικό. Μια ομάδα δέντρων που μεταναστεύουν κάτω από τον ουρανό. Ή ένα δέντρο που περνάει τραβώντας για τη ζούγκλα – μόνο – ευθυτενές – πάνω στ' αμέτρητα λευκά του πόδια.

Αλλά τότε οι άνθρωποι θα εφεύρισκαν κλουβιά για να κυνηγούν τοπία. Κι ένα τοπίο μέσα σε ένα κλουβί δεν πρέπει να νιώθει ευτυχισμένο.

Θεωρία των Πορτών

Είμαι άνθρωπος που έχει δοθεί στην επιστημονική έρευνα. Τελευταία, έχω ανακαλύψει μια θεωρία ισορροπίας.

Ενώπιον όλων των σοφών του κόσμου εγώ θέτω τη θεωρία ισορροπίας μου.

Όταν ανοίγει μία πόρτα, η πόρτα που βρίσκεται σε ίση απόσταση, στην άλλη άκρη του κόσμου, κλείνει αναπότρεπτα.

Γι' αυτό – και όλοι το έχουμε δει – ξαφνικά, οι πόρτες κλείνουν μόνες τους.

Τη μέρα που όλες οι πόρτες θα άνοιγαν ταυτόχρονα, ο κόσμος θα έμενε γεμάτος τρύπες και ο άνεμος θα έμπαινε μέσα από αυτές και θα παράσερνε τη γη στ' απεριόριστα διαστήματα...

Ο άνεμος

Αυτός ο άνεμος που έρχεται είναι ξένος.

Δεν είναι από αυτούς με τα σωστά ονόματα.

Δεν είναι από τη θάλασσα ή τα βουνά.

Δεν είναι απ' τους τυφώνες που μετρούνε κόμβους.

Είναι ξένος αυτός ο άνεμος που έρχεται.

Απ' την προϊστορία έρχεται, διασχίζει τους αιώνες.

Παίρνει δύναμη στα δάση των ανθρώπων, όχι των δέντρων.

Δυναμώνει, δυναμώνει, είναι ήδη μαζί μας και μπορεί να περάσει.

Αυτός ο άνεμος είναι απαλός και μεταξένιος.

Αλλά είναι η επανάσταση αυτός ο άνεμος, αυτός ο άνεμος. 

μετάφραση ποιημάτων: Μαρία Θεοφιλάκου

πηγή πρωτότυπων: Poetry International

Paisajes ambulantes

Mr Wilde ha dicho que los crepúsculos están pasados de moda. Es indudable que se podría

disimular ese defecto si los paisajes variaran constantemente de sitio. Eso de ver un paisaje
en un mismo lugar – es necesariamente aburrido. Lo contrario sería encantador. Y
espectacular. Un grupo de árboles emigrando bajo el cielo. O un árbol que pasara para la
selva – solo – recto – sobre sus innumerables patitas blancas.

Pero entonces la gente inventaría jaulas para cazar paisajes. Y un paisaje dentro de una
jaula no debe sentirse contento.

Teoría de las puertas

Soy alguien dado a investigaciones científicas. Últimamente he descubierto una teoría del
equilibrio.

Ante todos los sabios del mundo yo siento mi teoría de equilibrio.

Cuando una puerta se abre, la puerta equidistante, al otro lado del mundo, se cierra
irremisiblemente.

Por esto – y todos lo hemos visto– de golpe, las puertas se cierran solas.

El día que todas las puertas se abrieran de una vez, el mundo quedaría lleno de huecos y el
viento se entraría en ellos y se llevaría la tierra por los espacios ilímites . . .

El viento

Este viento que viene es un desconocido.
No es ninguno de los de nombre propio.
No es de mar ni de montaña.
No es ninguno de los huracanes medidores de nudos.
Es un desconocido este viento que llega.
Desde la prehistoria viene, cruza las edades.
Toma fuerza en las selvas de hombres, no de árboles.
Crece, crece, ya está con nosotros, y puede pasar.
Este viento es suave y sedoso.
Pero es la rebelión este viento, este viento.

Luis Vidales

1900-1990