 |
| Constantine Manos Hollywood Beach, Florida. USA. 2001. © Constantine Manos | Magnum Photos |
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΙΛΙΓΓΙΩΔΗ ΟΥΡΑΝΟ
όπου τα σύννεφα στραγγίζουν
με εκπληκτική ταχύτητα, υπάρχει μια παραλία.
Σε αυτή την παραλία είσαι εσύ.
Σε αυτή την παραλία την εγκατεστημένη σ' ένα φως του παρελθόντος,
είμαι κι εγώ.
Ανοίγω ένα μπουκάλι
και το πυκνό του άρωμα ακόμη αρωματίζει
τον παχύ αέρα κάτω από τη ζέστη.
Υπάρχει το φτερούγισμα κάποιου αλόγου
με τα μεγάλα σκούρα δόντια του.
Υπάρχει ένα στέρνο άδειο σαν κουτί από σίδερο
που επιφυλάσσει μόνο αέρα.
Έναν μαύρο, ερμητικό αέρα.
Σε αυτή την ανήκουστη παραλία, το βλέμμα σου κινείται
προς την κατεύθυνση του δικού μου,
αλλά δε σταματάει, και συνεχίζει κάτω από τον δυσοίωνο ουρανό.
Ανοίγω ένα μπουκάλι:
το άρωμά του λούζει τον ζεστό αέρα
κάτω από τα γρήγορα σύννεφα.
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ: ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
όταν μες στο τηγάνι έβραζαν τ' αστέρια,
είναι επειδή τίποτα δεν αντιστέκεται πραγματικά στη λήθη.
Το πουλί αγγελιοφόρος
πρέπει να γεννήσει το αυγό του στην αιωνιότητα.
Το πουλί αγγελιοφόρος
αφήνει το αυγό του στην άλλη πλευρά
αυτής της πόρτας,
έξω από τη ροή του χρόνου.
Το μουρμουρητό του ποταμού
I
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να ξεράνουν το ποτάμι
για να μην ακούγεται τόσο πολύ.
Το μουρμουρητό του δεν έρχεται μόνο του,
αλλά κουβαλάει μαζί του τεράστια μισοβυθισμένα κούτσουρα,
τα σιωπηλά πτώματα παράξενων πλασμάτων,
τη σκοτεινή ανάμνηση από
Γι' αυτό νομίζω ότι είναι καλύτερα να ξεράνουν το ποτάμι,
για να μην ακούγεται τόσο πολύ το μουρμουρητό του.
Νομίζω ότι είναι καλύτερα να ξεράνουν το ποτάμι
για να μην ακούγεται τόσο πολύ.
Το μουρμουρητό του δεν έρχεται μόνο του,
αλλά κουβαλάει μαζί του τεράστια μισοβυθισμένα κούτσουρα,
τα σιωπηλά πτώματα παράξενων πλασμάτων,
τη σκοτεινή ανάμνηση από
Γι' αυτό νομίζω ότι είναι καλύτερα να ξεράνουν το ποτάμι,
για να μην ακούγεται τόσο πολύ το μουρμουρητό του.
μετάφραση ποιημάτων: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτοτύπων: Poetry International
 |
| Constantine Manos Daytona Beach, Florida. USA. 1997. © Constantine Manos | Magnum Photos |
BAJO UN CIELO VERTIGINOSO
en el que escurren nubes
con una velocidad de asombro, hay una playa.
En esa playa estas tú
En esa playa instalada en una luz del pasado
estoy yo también.
Destapo una botella
y su aroma espeso todavía perfuma
el aire denso bajo el calor.
Hay el aleteo de algún caballo
con sus grandes dientes oscuros.
Hay un pecho vacío como una caja de hierro
que solo encierra aire.
Un aire negro, hermético.
En esa playa irreal tu mirada se desplaza
en dirección a la mía,
pero no se detiene, y sigue bajo el cielo ominoso.
Destapo una botella:
su olor baña el aire caliente
bajo las nubes veloces.
con una velocidad de asombro, hay una playa.
En esa playa estas tú
En esa playa instalada en una luz del pasado
estoy yo también.
Destapo una botella
y su aroma espeso todavía perfuma
el aire denso bajo el calor.
Hay el aleteo de algún caballo
con sus grandes dientes oscuros.
Hay un pecho vacío como una caja de hierro
que solo encierra aire.
Un aire negro, hermético.
En esa playa irreal tu mirada se desplaza
en dirección a la mía,
pero no se detiene, y sigue bajo el cielo ominoso.
Destapo una botella:
su olor baña el aire caliente
bajo las nubes veloces.
PIENSO: SI SE PUEDE VIVIR SIN ESA NOCHE
en la que en la sartén hervían las estrellas,
es porque de verdad nada resiste el olvido.
El pájaro mensajero
debe poner su huevo en la eternidad.
El pájaro mensajero
deposita su huevo al otro lado
de esta puerta,
fuera de la corriente del tiempo.
Pienso que es mejor que sequen el río
para que no se oiga tanto.
Es que su rumor no viene solo
sino que arrastra enormes troncos semisumergidos,
cadáveres silenciosos de criaturas extrañas,
el recuerdo oscuro de
es porque de verdad nada resiste el olvido.
El pájaro mensajero
debe poner su huevo en la eternidad.
El pájaro mensajero
deposita su huevo al otro lado
de esta puerta,
fuera de la corriente del tiempo.
El murmullo del río
IPienso que es mejor que sequen el río
para que no se oiga tanto.
Es que su rumor no viene solo
sino que arrastra enormes troncos semisumergidos,
cadáveres silenciosos de criaturas extrañas,
el recuerdo oscuro de
Es por eso que pienso que es mejor que sequen el río,
para que no se oiga tanto su murmullo.
para que no se oiga tanto su murmullo.
Samuel Jaramillo
γεν. 1950
Σχόλια