 |
| Fate / A Place to Be © Sara Cucè | LensCulture |
[Aπόντος του καιρού των παγετώνων…]
Το μανιτάρι στη Χιροσίμα δε φύτρωσε ακόμα,
ούτε έγινε καμία έκρηξη στο Τσερνόμπιλ.
Μονάχα η γέννηση του σύμπαντος -bing bang- και τα συναφή.
Και όλα μοιάζουν τόσο, μα τόσο όμορφα·
πόσο φως να κρύβεται άραγε, πίσω από τον πόλεμο των άστρων;
Πόσες ευχές χαμένες για έναν καλύτερο κόσμο;
Κι η επανάσταση αργεί, μα έρχεται,
το λέει ο ουρανός,
Να!
Δες και μόνος...
στα αδειανά μπαλκόνια των βορείων προαστίων.
Διαβάζοντας Γώγου,
ώστε να προστεθεί η πινελιά του χάους
-του κέντρου- που είναι το μόνο που απουσιάζει από εδώ.
Κατά τ' άλλα, όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια.
"Απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός".
Μη νομίζετε δηλαδή,
ότι επειδή κληρονομήσαμε μια αντιπαροχή,
πιάσαμε και το Θεό απ' τ' αρχίδια.
Έτσι, "για το μάθημα της ιστορίας"...
 |
| Humphrey Bogart and Lauren Bacall. Everett Collection Inc/ Alamy |
[Ο έρωτας και το σκάκι...]
Ο έρωτας και το σκάκι
θέλουν στρατηγική·
Μα εγώ ήμουν πάντα πιόνι,
θυσία αναπόφευκτη,
για να προχωρήσει η παρτίδα.
 |
| Abeer Khan, 'Melancholy and instinct' | British Journal of Photography |
Ελπίδα
Φρένο ζητάς να βάλω στην ελπίδα,
αγνοώντας πως το φως, διασχίζει τις ρωγμές,
νικώντας το σκοτάδι.
Έτσι κ' οι ραγισμένες μας καρδιές εκδίκηση ζητάνε.
Μέσα από τα σπλάχνα μας γεννιέται η αγάπη,
πράξη επαναστατική και προπατορικό αμάρτημα συνάμα.
Δεν υπάρχει παράδεισος που να μη μας έχουν εξορίσει,
δεν υπάρχει κόλαση που να μην την έχουμε ζήσει.
Μονάχοι μας θα φτιάξουμε τον δικό μας παράδεισο ή κόλαση.
Πιάσε το χέρι μου και πάτα γκάζι...
 |
| A man passes a baby through the fence at the Serbia/Hungary border in Röszke, Hungary, 28 August 2015. © Warren Richardson, Australia, 2015, Hope for a New Life World Press Photo of the Year |
Τα νέγρικα τραγούδια
Τα νέγρικα τραγούδια ηχούν επί αιώνες,
βαπτίζουν τη σκλαβιά με πίστη και χιτώνες.
Με αίμα και ιδρώτα ποτίζουν τις σοδιές,
καρδιές από μαράζι θερίζουν τις βραδιές.
βαπτίζουν τη σκλαβιά με πίστη και χιτώνες.
Με αίμα και ιδρώτα ποτίζουν τις σοδιές,
καρδιές από μαράζι θερίζουν τις βραδιές.
Τα νέγρικα τραγούδια ηχούν και στα όνειρά μας,
περνάει η ζωή και φεύγει από μπροστά μας.
Δεν έχουνε πατρίδα μήτε και μαύρο χρώμα,
σύνορα δεν γνωρίζουν, μονάχα αυτό το χώμα.
Με δαγκωμένα χείλη τα σιγοτραγουδούμε,
με χέρια ροζιασμένα παλεύουμε - τ’ ακούμε.
Στο αίμα μας κυλάνε οι στίχοι σαν ποτάμι,
ζυγιάζεται η ζωή, με οκά και μ' ένα δράμι;
 |
| llegal emigrants. 2001. © Nikos Economopoulos | Magnum Photos |
Σαν μετανάστες
Με ξεπεσμένους ήχους στα τάστα μιας κιθάρας
συνθήματα σε τοίχους στο ΟΧΙ μιας λαχτάρας.
Περνάει η ζωή μας. Ανάθεμα! Πού πάει;
Χρυσόψαρο σε γυάλα, κάθε λίγο ξεχνάει.
Κι εσύ εδώ χαμένος στον κόσμο σου τον σάπιο
αιώνια βυθισμένος «σου έσκαψες τον λάκκο».
Υψώνουν στις ζωές μας, απ' άκρη σ' άκρη φράχτες.
Και στις πολιτικές τους θέλουν να βάζεις πλάτες.
Στις θάλασσες βουλιάζουνε της γης οι κολασμένοι
και στις ακτές ξεβράζεται η ελπίδα που πεθαίνει.
Σαν μετανάστες όλοι μας, ώσπου να πούμε φτάνει!
Ώσπου να διεκδικήσουμε ένα ασφαλές λιμάνι.
Και τότε δίχως σύνορα να ζούμε μονιασμένοι
σαν της γροθιάς τα δάχτυλα για πάντα ενωμένοι.
 |
| Natasha Podunova and Nastya Rostova - Came from the sea | LensCulture |
[Τα ορατά τα κάγκελα…]
Τα άλλα να φοβάσαι, τα αόρατα.
Που είναι φτιαγμένα από γόρδια δεσμά,
ποτισμένα με το αίμα των αδυνάτων
και ψηλά ίσα με τον πύργο της Βαβέλ
να σου κρύβουν τον ήλιο.
Εν αναμονή των φαναριών
ανείπωτες σελίδες, καρτερικά γραμμένες,
εν αναμονή των φαναριών.
Από την άλλη, ο φίλος στα φανάρια αψήφησε πεισματικά το «όχι, δεν θέλω», κι επέμεινε να μου καθαρίσει το παρμπρίζ.
Δημήτρης Πατουλιάς
γεν. 1984
Ο Δημήτρης Πατουλιάς γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα όπου και ζει. Σπούδασε στην Πράγα και σήμερα εργάζεται στον χώρο των τροφίμων. Ξεκίνησε γράφοντας στίχους και τραγούδια, ενώ ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες artattacks. site, katiousa.gr, atexnos.gr. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Παρορ-μίση (μικρές ιστορίες αγάπης & μίσους), εκδόσεις Εντύποις.
.jpg)
εν αναμονή των φαναριών.
Από την άλλη, ο φίλος στα φανάρια αψήφησε πεισματικά το «όχι, δεν θέλω», κι επέμεινε να μου καθαρίσει το παρμπρίζ.
Σαν και ο ίδιος να ήθελε -να μου επιβάλλει-
μια πιο καθαρή ματιά, στο γκρίζο αυτής της πόλης.
μια πιο καθαρή ματιά, στο γκρίζο αυτής της πόλης.
Δημήτρης Πατουλιάς
γεν. 1984
Ο Δημήτρης Πατουλιάς γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα όπου και ζει. Σπούδασε στην Πράγα και σήμερα εργάζεται στον χώρο των τροφίμων. Ξεκίνησε γράφοντας στίχους και τραγούδια, ενώ ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί στις σελίδες artattacks. site, katiousa.gr, atexnos.gr. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Παρορ-μίση (μικρές ιστορίες αγάπης & μίσους), εκδόσεις Εντύποις.
Σχόλια