 |
| Sergey Shubkin - Hollow Hills Festival, Russia | LensCulture |
ΚΑΡΤ-ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΠΟΡΤΖΙΑΝΟ· ΣΠΑΝΙΑ ΣΚΗΝΗ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
είκοσι δύο ποιητές
τρεις μέρες
κάποιες εξεγέρσεις χρειάστηκαν λιγότερα υλικά
αλχημική σύναξη
στην παραλία όπου πυροβόλησαν τον Παζολίνι
η τσακισμένη μύτη της Όστια
Αφρική! η μόνη μου εναλλακτική
τον θυμούνται γι’ αυτό που ήταν
αγαπούσε με τον τρόπο που αγαπάει ένας ξένος
από μια καιόμενη απόσταση
με τον τρόπο που αγαπάει ένας γιος τον πατέρα
που επιστρέφει από έναν πόλεμο
διεξαγμένο σε μια γη που ο γιος μυθοποιεί
σαν τα μάτια του Σέκου Τουρέ
μαύρα όπως ο Ρεμπώ ήταν ξανθός
ατίθασα πνεύματα με πουά μπικίνι
ανεβαίνουν για αέρα
ο θεός σας είναι το χρήμα
τραγουδάει ο ποιητής
λίγα τα πράγματα που χειροκροτεί το πλήθος
βρυχώνται απέχθεια
είναι το 1979
οπότε η επανάσταση είναι κάτι ανάμεσα σε μια λογοκριμένη λέξη
και μια τηλεοπτική διαφήμιση
είναι άμμος που φυσιέται μέσα από τα μαλλιά
μια οδοντογλυφίδα στα χείλη του Μπαράκα
είναι ο Γιεφτουσένκο να λέει τα μεγάλα λόγια του
ο Γκίνσμπεργκ να προσπαθεί να ηρεμήσει με λάγνα «ομ»
για πρώτη φορά κανείς δεν ακούει τους Βορειοαμερικάνους
αλχαμντουλιλλάχ
χλευασμοί από το πλήθος στην αρένα, καρέκλες εκτοξεύονται
γυμνόστηθοι άντρες γιουχάρουν
πυροφάγοι κλέβουν την προσοχή
νέοι αναρχικοί εισβάλλουν στο βήμα
υπoσχόμενοι σούπα για όλους
μια σταγόνα κάνει όλο τον κόσμο μια οικογένεια
η Άννα Γουόλντμαν θέλει να μάθει τι απέγινε
ο Αυγουστίνος και η μητέρα του στην Όστια
ένας άντρας ξεβρακώνεται στο πλήθος
ο Βάκχος με μπουρνούζι
fanculo fanculo fanculo
επαναλαμβάνει ο βροντόφωνος Άλντο Πιρομάλλι
ηχώντας σαν την αγαπημένη θεία μου
με καημό για τη γενέτειρα της
για τα αγόρια της στις γενέτειρες τους
παιδιά τραβούν καλώδια, καταπίνουν το μικρόφωνο
σκέφτομαι πόσο χρειαζόμαστε περισσότερα νήπια-ταραξίες
σε ποιητικές βραδιές
περισσότερα παιδιά να δείχνουν
γυμνούς αυτοκράτορες
Γκρέγκορι Κόρσο, πού είσαι;
δεν μπορώ να διακρίνω τον Τεντ Τζόανς αλλά ξέρω ότι πέθανε απένταρος
όπως οι περισσότεροι μαύροι ποιητές
μετά που σκότωσαν τον Αμαντού
ορκίστηκε να μην ζήσει ποτέ ξανά στην Αμερική
άσε με να πιάσω το μήνυμα και να το επεκτείνω
ανέμελοι λουόμενοι ξαπλώνουν
στο λιμάνι
κανείς δεν νοιάζεται τι λένε οι ποιητές
ή σε ποιον είναι αφιερωμένα τα ποιήματά τους
μερικές φορές οι άνθρωποι απλώς θέλουν
να πλατσουρίσουν στον ήλιο
δεν θέλουν να ακούσουν
για πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν
μερικές φορές θέλουν μόνο να χρησιμοποιούν τα χέρια τους
για να κολυμπήσουν ή να καταστρέψουν
twenty-two poets
three days
riots have needed less ingredients
alchemical gathering
on the beach where Pasolini was shot
Ostia’s crushed nose
Africa! my only alternative
they remember him for who he was
he loved the way a foreigner does
from a burning distance
the way a son loves a father
returning from a war
waged in a land his son mystifies
like the eyes of Sékou Touré
black just as Rimbaud was blond
wild spirits in polka-dot bikinis
coming up for air
money is your god
the poet chants
few things the crowd claps for
they roar disgust
it’s 1979
so the revolution is somewhere between a redacted word
& a TV advert
it’s sand blowing through hair
a toothpick between Baraka’s lips
it’s Yevtushenko talking his big game
Ginsberg tries to calm with lusty oms
for once no one listens to the North Americans
alhamdulillah
mosh pit jeers thrown chairs
bare-chested men booing
fire-breathers snatch attention
young anarchists invade podiums
promising soup for everyone
one drop makes the whole world kin
Anne Waldman wants to know what happened
to Augustine & his mother in Ostia
a man flashes the crowd
Bacchus in a bathrobe
fanculo fanculo fanculo
vim-voiced Aldo Piromalli repeats
sounding like my favourite aunt
heartsick over her hometown
her boys in their hometowns
children pull cords swallow the mic
I think of how we need more toddler hecklers
at poetry readings
more children pointing
at naked emperors
Gregory Corso where are you?
I can’t spot Ted Joans but I know he died broke
like most black poets
after they killed Amadou
he swore he’d never live in America again
let me take the hint & extrapolate
carefree sunbathers lounge
by the harbour
no one cares what the poets say
or who their poems are dedicated to
sometimes people just want
to splash about in the sun
they don’t want to hear
about things they can’t change
sometimes they only want to use their hands
to swim or to destroy
Σχόλια