ΑΓΑΠΗ
Ι
Σαν σκουριασμένο μεταγωγικό που χάνεται
Ι
Σαν σκουριασμένο μεταγωγικό που χάνεται
στη ζέστη του ορίζοντα, φεύγει αυτό το καλοκαίρι.
Στα λειβάδια, στα χείλη σου, σβήνει η τελευταία ρανίδα
δροσιάς.
Στους 40 βαθμούς υπάρχεις,
κομματιασμένος
σε μόρια καυτής ασφάλτου
σε μόρια λαμαρίνας που εξατμίζεται.
Τυπώνεσαι σαν σφραγίδα για λίγο στο Β' ή Γ' πάτωμα,
κι έπειτα σκαρφαλώνεις,
κισσός πάνω απ' τη θυρίδα για το γράμμα Π.
Δίπλα σου, ένα κόκκινο φανάρι ανάβει,
σκέψου, την ώρ' αυτή μού λείπεις.
Σ' αγαπώ,
κάθε που ο δρόμος βογγάει από βήματα κι ιδρώτα.
Σ' αγαπώ, όταν οι άνθρωποι στις στάσεις περιμένουν
κάτω απ' τα δέντρα για δροσιά.
Σ' αγαπώ, όταν τα παπούτσια σου στέκουν εδώ κι εκεί,
σαν δυο μικρά μαύρα βαγόνια κουρασμένα.
Αν κάποτε σού πουν πως δεν σε πόνεσα,
δείξ' τους μια θάλασσα ρυτιδωμένη απ' τον αέρα.
Αθηνά Παπαδάκη
γεν. 1945
Σχόλια