 |
| 'Lost empires', by Nuno Perestrelo | LensCulture |
Για το Ντιτρόιτ
Υπάρχουν πουλιά εδώ,
τόσα πολλά πουλιά εδώ
να τι προσπαθούσα να πω
όταν είπαν ότι τα πουλιά ήταν μια μεταφορά
για ό,τι είναι παγιδευμένο
μεταξύ κτιρίων
και κτιρίων. Όχι.
Τα πουλιά είναι εδώ
για να ψάξουν τριγύρω για ψωμί
που τα χέρια του κοριτσιού σχίζουνε
και πετούν σαν κομφετί. Όχι,
δεν εννοώ ότι το ψωμί σχίζεται σαν βαμβάκι,
είπα κομφετί, και όχι
όχι το κομφετί
που ένα τανκ μπορεί να φτιάξει από ένα κτίριο.
Εννοώ το κομφετί
για το οποίο ένα αγόρι δεν μπορεί να πάψει να χαμογελάει
και όχι το χαμόγελο του δεν είναι σαν
σκελετός καθόλου. Και όχι
η γειτονιά του δεν είναι σαν εμπόλεμη ζώνη.
Προσπαθώ να πω
η γειτονιά του
είναι τόσο κουρελιασμένη και φτερωτή
όσο οτιδήποτε άλλο,
τόσο σκιά τρυπημένη από ήλιο
και φως διαιρεμένο
απ' τον χορό της σκιάς όσο οτιδήποτε άλλο,
αλλά αυτοί δεν σταματούν να λένε
πόσο όμορφα τα ερείπια,
πόσο ερείπια τα όμορφα
παιδιά πρέπει να είναι σ' αυτή την πόλη χωρίς πουλιά.
[μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου]
There Are Birds Here
For Detroit
There are birds here,
so many birds here
is what I was trying to say
when they said those birds were metaphors
for what is trapped
between buildings
and buildings. No.
The birds are here
to root around for bread
the girl’s hands tear
and toss like confetti. No,
I don’t mean the bread is torn like cotton,
I said confetti, and no
not the confetti
a tank can make of a building.
I mean the confetti
a boy can’t stop smiling about
and no his smile isn’t much
like a skeleton at all. And no
his neighborhood is not like a war zone.
I am trying to say
his neighborhood
is as tattered and feathered
as anything else,
as shadow pierced by sun
and light parted
by shadow-dance as anything else,
but they won’t stop saying
how lovely the ruins,
how ruined the lovely
children must be in that birdless city.
Jamaal May
γεν. 1982
Σχόλια