 |
| Ο Χάλεντ Τζουντέ θρηνεί τη μικρότερη αδερφή του, Μισκ, στο νεκροτομείο του νοσοκομείου Ντέιρ αλ-Μπαλάχ στη Γάζα στις 22 Οκτωβρίου. Η μητέρα, ο πατέρας, ο αδελφός και η αδερφή του σκοτώθηκαν όλοι σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. Μήνες αργότερα, οι New York Times ανέφεραν ότι ο Χάλεντ σκοτώθηκε επίσης σε μια άλλη αεροπορική επιδρομή. Φωτογραφία από Σαμάρ Αμπού Ελούφ/The New York Times/ Redux/ |
Η πικρή ζάχαρη
Απάντησε μου . . .
φωνάζω την πληγή σου τη γεμάτη αλάτι:
Παλαιστινιακή πληγή
- τη φωνάζω και την καλώ -
λυώσε με μέσα σου
εγώ είμαι ο γιος σου
μ' άφησ' εδώ η τραγωδία
λαιμός κάτω από το μαχαίρι.
Ζω με της πεθυμιάς το θρόισμα
μέσα στους ελαιώνες μου και γράφω
τραγούδια . . . ζάχαρη πικρή.
Βουτώ την πένα στης καρδιάς μου την καρδιά
στις φλέβες μου και γράφω
για κείνους που καταφρονέθηκαν
τρώω το σιδερένιο τοίχο
πίνω τον άνεμο του Δεκέμβρη
και ματώνω το πρόσωπο του σφετεριστή
με τραγούδια μαχαίρια.
Κι αν μου σπάσει ο θάνατος την πλάτη
στη θέση της θα βάλω
βράχο απ' το Χιττίν.
Παλαιστινιακή είναι η φλογέρα μου
με τις πράσινες ανάσες μου τη γέμισα.
Το τραγούδι μου είναι το αντιστύλι
του μαύρου τσαντηριού μέσα στην έρημο,
το αχοβόλι του χορού μου
ειν' η αποθυμιά του χώματος
για τους δικούς του στην απέναντι όχθη.
Ταουφίκ Ζαγιάντ
Ενσάρκωση
Βγαίνω απ' τις βροχές
Βγαίνω απ' τη γαλάζια αστραπή, απ' τον αγέρα, τον τυφώνα.
Βγαίνω απ' την πληγή που άνοιξε μια ρουκέτα στον κόρφο ενός τοίχου.
Βγαίνω από των πηγαδιών τη δίψα.
Βγαίνω από γιοφύρι που αντιστέκεται στο πρόσωπο του ανέμου.
Βγαίνω από αμυγδαλιές που στης φωτιάς αντιστέκονται το πρόσωπο
Βγαίνω απ' την υπογραφή του διοικητή στην άδεια*,
απ' τη σκιά των γκλομπ των αστυνόμων βγαίνω,
απ' το μαντήλι που δεν γνώρισε παρά μονάχα δάκρυ,
απ' το χορτάρι της κλεμμένης γης,
από το μίσος στο καμένο χείλι,
απ' την αυθόρμητη διαδήλωση,
από το πετροβόλημα, στο πρόσωπο του άγριου ανέμου βγαίνω,
από το άχτι του συντρόφου,
από τη σάρκα σου κι από το φόβο σου βγαίνω . . .
σε ποιο Θεό θα καταφύγεις!
Σαμίχ Κάσεμ
Τα λουλούδια και το λεξικό
Κρατάω το κλειδί των μύθων και τα χνάρια
των σκλάβων
διαβαίνω μια στοά θυμιάματα
πιπέρι και αρχαία καλοκαίρια·
βλέπω την Ιστορία στη μορφή ενός γέροντα
που παίζει τα χαρτιά, ρουφάει τ' άστρα και θυμάται
το Χιρράα και το δίχτυ της αράχνης.
Ας είναι
θ' απαρνηθώ το θάνατο και ας πεθαίνουν
ο μύθοι μου.
Ψάχνω μες στα ερείπια
για φως και νέα τραγούδια.
Αχ αγάπη!
έχεις ποτέ σου νοιώσει
πόσο είναι νωθρά των λεξικών τα γράμματα;
Πώς μεγαλώνουν όλες αυτές
ο λέξεις και πώς ζουν;
Συνέχεια τις τρέφουμε
με δάκρυ αναμνήσεων
και ζάχαρη
Ας είναι
θ' απαρνηθώ τα άνθη
πούρχονται μες από ανθολογίες και λεξικά.
Λουλούδια φυτρώνουν
στο μπράτσο του αγρότη και στου εργάτη τη γροθιά
στου μαχητή την πληγή φυτρώνουν
και στου βράχου το μέτωπο.
Μαχμούντ Νταρουίς
*πηγή των ποιημάτων των Μαχμούντ Νταρουίς, Σαμίχ Κάσεμ, Ταουφίκ Ζαγιάντ :
η συλλογή «παλαιστινιακή ποίηση»,
Γενική Ένωση Παλαιστινίων Φοιτητών Ελλάδας,
Εκδόσεις Ειρήνη, 1987
Σχόλια