 |
| photo by Sofie Berzon MacKie | LensCulture |
Ελπίζω το φθινόπωρο να ξέρει τι να κάνει με τα φιλιά σου
Κάθισα δίπλα σου στην φανταστική μου πολυθρόνα
κι οι παραπόταμοι όλων των ποταμών της Καστίγια
διασκέδαζαν από μακριά ερήμην μας.
Η σιωπή βάραινε τη σιωπή,
φούντωσαν τα εξωφρενικά θέματα
στην κουβέντα που δεν θα κάνουμε ποτέ.
Όχι πια,
Δεν θα σε ξαναδώ...
Το χρέος είναι μεγάλο
στον δρόμο που μας χωρίζει
προς την ψευδαίσθηση ενός νότου όπου εσύ δεν περπατάς.
Θλίψη είναι το όνομα του ποιήματος, ποτέ το δικό σου.
Ελπίζω το φθινόπωρο να ξέρει τι να κάνει με τα φιλιά σου.
Espero que el otoño sepa lo que se hace con tus besos
Me senté a tu lado en mi sillón imaginario
y los afluentes de todos los ríos de Castilla
se divertían a lo lejos en nuestra ausencia.
Pesaba el silencio en el silencio,
los temas irascentes encendidos
en la conversación que nunca mantendremos.
Ya no,
Ya no te veré…
La deuda es grande
en el camino que nos separa
hacia la ilusión de un sur donde tú no caminas.
La tristeza es el nombre del poema, jamás tu nombre.
Espero que el otoño sepa lo que se hace con tus besos.
Estefanía Cabello
Σχόλια