 |
| Change is inevitable © Sesh Sareday | LensCulture |
1
Δόξα τω Θεώ που καταφέραμε να εξαλείψουμε τους Νεάντερταλ, αυτά τα θηριώδη πλάσματα,
απ’ τα βουνά μας, απ’ την τούνδρα μας — κι έτσι έχουμε όλο το κρέας που ίσως χρειαστούμε.
χωρίς ποτέ να αναφέρεται στα δωμάτια που κρύβονται από πίσω, όπου γίνονται οι τεμαχισμοί,
όπου η σάρκα διαλύεται στα τρεμάμενα άτομα της και ξαναπλάθεται για τη δική μας απόλαυση
σε κύβους, κυλίνδρους, σχεδόν άυλα σφαιρίδια σμιγμένου τρόμου κι αίματος.
Ο Ρέμπραντ τα ήξερε όλα αυτά — δεν είναι το γδαρμένο κουφάρι βοδιού του στην ουσία ένας άνθρωπος των σπηλαίων;
Είναι και ο Χριστός, βεβαίως, μα πολύ περισσότερο ένας τρωγλοδύτης απ’ αυτούς που εμείς δεν είμαστε πια.
Εξαφανίστηκαν εκείνα τα είδη — φύγετε! — εκείνες οι φυλές, εκείνοι οι λαοί, εκείνα τα έθνη —
Μυρμιδόνες, Οθωμανοί, Ολμέκοι, Χιούρον και Κους: χάθηκαν, χάθηκαν, κι αντίο.
2
Όμως ας επιστρέψουμε στον θάλαμο βασανιστηρίων, στον Ρέμπραντ, που μας έλεγε με βεβαιότητα
πως αν μας σήκωναν με τέτοια σύρματα και μας κρεμούσαν από τέτοιους γάντζους, κι εμείς θ’ αποκαλύπταμε
περίτεχνες στρώσεις χρώματος και πόνου εντός μας: το πινέλο ζωντανό με οδύνη,
φωτισμένο με τις αγριότητες του κόκκινου, με το ψυχρό, ανυποψίαστο ελεφαντόδοντο των σπλάχνων μας.
Τέντωσε τις οπλές των χεριών σου! Άνοιξε το στήθος σου, ξερίζωσε σαν Αζτέκος
την καρδιά σου που ουρλιάζει κραυγές Κρο-Μανιόν εξωθώντας σε μάχες αφανισμού!
Δικός μας ο πλανήτης, επιτέλους, όπου χωρίς άγρια φύση, νόστο και κυνήγι,
δεν αναγκαζόμαστε πια να φάμε τους εγκεφάλους των εχθρών μας, χάρη στον χασάπη μας,
που κατοικεί σ’ αυτό το παλάτι, αυτή τη γερουσία, αυτό το φυλασσόμενο με συρματοπλέγματα περίβλημα,
όπου τολμά να εισέλθει μόνο υποταγμένο αεράκι· λυγισμένο, σπασμένο άνθος· στεγνή βροχή.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου: Poetry Foundation
Butchers
1
Thank goodness we were able to wipe the Neanderthals out, beastly things,
from our mountains, our tundra—that way we had all the meat we might need.
Thus the butcher can display under our very eyes his hands on the block,
and never refer to the rooms hidden behind where dissections are effected,
where flesh is reduced to its shivering atoms and remade for our delectation
as cubes, cylinders, barely material puddles of admixtured horror and blood.
Rembrandt knew of all this—isn’t his flayed beef carcass really a caveman?
It’s Christ also, of course, but much more a troglodyte such as we no longer are.
Vanished those species—begone!—those tribes, those peoples, those nations—
Myrmidon, Ottoman, Olmec, Huron, and Kush: gone, gone, and goodbye.
2
But back to the chamber of torture, to Rembrandt, who was telling us surely
that hoisted with such cables and hung from such hooks we too would reveal
within us intricate layerings of color and pain: alive the brush is with pain,
aglow with the cruelties of crimson, the cooled, oblivious ivory of our innards.
Fling out the hooves of your hands! Open your breast, pluck out like an Aztec
your heart howling its Cro-Magnon cries that compel to battles of riddance!
Our own planet at last, where purged of wilderness, homesickness, prowling,
we’re no longer compelled to devour our enemies’ brains, thanks to our butcher,
who inhabits this palace, this senate, this sentried, barbed-wire enclosure
where dare enter none but subservient breeze; bent, broken blossom; dry rain.
.jpg)
C. K. Williams
Thank goodness we were able to wipe the Neanderthals out, beastly things,
from our mountains, our tundra—that way we had all the meat we might need.
Thus the butcher can display under our very eyes his hands on the block,
and never refer to the rooms hidden behind where dissections are effected,
where flesh is reduced to its shivering atoms and remade for our delectation
as cubes, cylinders, barely material puddles of admixtured horror and blood.
Rembrandt knew of all this—isn’t his flayed beef carcass really a caveman?
It’s Christ also, of course, but much more a troglodyte such as we no longer are.
Vanished those species—begone!—those tribes, those peoples, those nations—
Myrmidon, Ottoman, Olmec, Huron, and Kush: gone, gone, and goodbye.
2
But back to the chamber of torture, to Rembrandt, who was telling us surely
that hoisted with such cables and hung from such hooks we too would reveal
within us intricate layerings of color and pain: alive the brush is with pain,
aglow with the cruelties of crimson, the cooled, oblivious ivory of our innards.
Fling out the hooves of your hands! Open your breast, pluck out like an Aztec
your heart howling its Cro-Magnon cries that compel to battles of riddance!
Our own planet at last, where purged of wilderness, homesickness, prowling,
we’re no longer compelled to devour our enemies’ brains, thanks to our butcher,
who inhabits this palace, this senate, this sentried, barbed-wire enclosure
where dare enter none but subservient breeze; bent, broken blossom; dry rain.
1936-2015
Σχόλια