William G. Gillespie | τρία ποιήματα

Georg Scholz, Newspaper Carriers (Work Disgraces), 1921
 

Κόκκινο

Στην Περιφρόνηση του Γκοντάρ, ο Πρόκος, ο πλούσιος
Αμερικανός παραγωγός ταινιών,
Φοράει ένα πουλόβερ κόκκινο μέσα σ' ένα σπορ αμάξι κόκκινο.

Όπως η χρηματοπιστωτική ζημία, και ο μήνας
Οκτώβριος.

Όπως οι φωτοβολίδες που ανάβουν οι συνταξιούχοι στο λόμπι
της Black-Rock. Μπουκάλια Coca-Cola

Στα βουνά της Παπούα Νέας Γουινέας.
Κουτιά Cartier και η κομμουνιστική σημαία.

Μα κάθε εφαρμογή τραπέζης και χρήματος είναι μπλε,
Το χρώμα των φλεβών.

Μα το έργο του σώματος είναι να κρατάει όλο το αίμα μέσα.

Να του επιτρέπει να ρέει. Να μην του

Επιτρέπει να τρέξει—

 

Red

In Godard’s Contempt, Prokosch, the rich

American film producer,

Wears a red sweater in a red sports car.

Like loss, and the month

Of October.

Like the flares lit by pensioners in Black-

Rock’s lobby. Bottles of Coca-Cola

In the mountains of Papua New Guinea.

Cartier boxes, and the Communist flag.

Why every bank and money app is blue,

The color of veins.

Why the project of the body is to keep in all the blood.

To let it flow. To not

Let it run—

Φιλανθρωπικοί χοροί

Με τον τρόπο της Σίνθια Κρουζ και του Τζον Βίνερς

Είχα επιτυχία αλλά έζησα με αηδία
Μέσα στη νικοτίνη και στο τηγανητό
Ρύζι με ανανά. Αργότερα, μια καριέρα κρυφής
Απληστίας και κακίας. Ήμουν
Πάντα ευγενικός με τους ανθρώπους
Που δεν μ' αρέσουν. Στην ηλικία των δέκα, γύρισα
Την πλάτη κι έτρεξα χωρίς να πω μια λέξη.
Μου πήρε μέχρι τα δεκαοχτώ 
Ν' αναγνωρίσω ότι ήταν εμμονή.
Με ριγέ κοστούμι και παπούτσια με κρόσσια
Μπαίνω στο θέατρο της θλιβερής παραγωγής
Και απλώνω το σώμα μου σαν να φτιάχνω
Μ' αυτό μια μαριονέτα, χτυπώντας

Παλαμάκια σαν κάποιος ανόητος
Κρατικός λειτουργός που αναμένει τους χαυλιόδοντες
ενός αγριογούρουνου πάνω σε χρυσό κάρο.
Πάντα υποψιαζόμουν ότι αν κατάφερνα να αποδράσω
Θα έχανα τα πάντα.

 

Charity Balls 

                 After Cynthia Cruz and John Wieners

I had success but lived with disgust

On nicotine and pineapple

Fried rice. Later, a career of hiding

Greed and malice. I have

Always been kind to people

I do not like. At the age of ten, I turned

My back and ran without saying a word.

It wasn’t until I was eighteen

That I learned it was obsession.

In pinstripe suit and tasseled shoes

I enter the theater of dismal production

And apply my body as if to make

Of myself a puppet, clapping

My hands like some dumb

Functionary waiting for the tusks

Of a boar on a golden cart.

I always suspected if I managed to escape

I would lose everything.

Το μάθημα του μολυβιού*

Ο Μίλτον Φρίντμαν στεκόταν στο κέντρο του ήλιου

Και δήλωσε ότι είχε παλμό. Με αρκετούς

Παλμούς σε μέρη μακρινά 

Και ένα κονσέρτο, είπε, σημάτων

Σαν τ' αστέρια, μπορούμε να παράγουμε ένα μολύβι.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε ουτοπία

Μέσα από την απρόσωπη επιχείρηση.

Στέκοντας στο βάθρο στη Γλασκώβη,

Όπως ο Άνταμ Σμιθ πριν από αυτόν,

Ο Μίλτον Φρίντμαν κράτησε το μολύβι, με τη μύτη προς τον ουρανό.

Το μολύβι ήταν το δάχτυλο

Του Salvator Mundi.

Ο Μίλτον Φρίντμαν κοίταξε με αγάπη

Το ατσάλινο χείλος τυλιγμένο γύρω από

Τη γόμα, και ψιθύρισε

Γλυκόλογα στο πυκνό μαύρο κέντρο του.

Η τρέχουσα τιμή, είπε, είναι η εμπορία

Λεπτών (δικών μου) για τα δευτερόλεπτα χιλιάδων μυαλών μαζί.

The Pencil’s Lesson

Milton Friedman stood in the center of the sun

And declared he had a pulse. With enough

Pulses in far-flung places

And a concert, he said, of signals

Like stars, we can produce a pencil.

We can produce utopia

Through the impersonal operation.

Standing at the podium in Glasgow,

Like Adam Smith before him,

Milton Friedman held the pencil, tip to the sky.

The pencil was the finger

Of Salvator Mundi.

Milton Friedman gazed lovingly

At the steel rim wrapped around

The rubber, and whispered

Sweet things to its dense black center.

The going rate, he said, is the trade

Of minutes (mine) for the seconds of thousands of brains combined.

William G. Gillespie

μετάφραση ποιημάτων: Μαρία Θεοφιλάκου

πηγή πρωτότυπων: Bomb magazine

*ΣτΜ: Αναφορά στο δοκίμιο "I, Pencil" του Leonard E. Read (1958), που αφηγείται 
την ιστορία της δημιουργίας ενός μολυβιού, εστιάζοντας στο πόσοι άνθρωποι από διαφορετικά μέρη του κόσμου εργάζονται ώστε αυτό να παραχθεί. 
Ο Milton Friedman συχνά χρησιμοποιούσε το δοκίμιο για να υποστηρίξει την έννοια του 
«αόρατου χεριού» (του Adam Smith) και τη «δύναμη της ελεύθερης αγοράς». Μάλιστα, στο ντοκιμαντέρ  Free to Choose, εμφανίζεται ο Friedman να αφηγείται την ιστορία του μολυβιού, και να αποδίδει την επιτυχία παραγωγής του στην «ελεύθερη αγορά».