Marge Piercy | Είμαστε μόνο αυτό που προσπαθήσαμε

 

Illustration by CHema Skandal!, Poetry Foundation

Τα παρατάμε πολύ εύκολα

Γιατί οι άνθρωποι αποθαρρύνονται τόσο
με την πολιτική δράση; Παίρνεις τις
βιταμίνες σου και εικάζεις ότι κάτι κάνουν.
Δεν λες, δεν θα πλύνω ποτέ ξανά τα πιάτα 

γιατί πάντα λερώνονται.

Όλοι μας μουρμουράμε ανόητες ικεσίες
στον αέρα, Ω κάνε να μην χάσω

το αεροπλάνο, Ω κάνε να μου
τηλεφωνήσει πίσω. Δεν μετράμε ποτέ
τις φορές που οι ευχές μας ξεφουσκώνουν κούφιες.

Η απραξία σίγουρα θα λειτουργήσει μια χαρά
για τους άρχοντες που τους ανήκει η δουλειά μας,
ελέγχουν τη ζωή μας, μας θεωρούν
παράπλευρες απώλειες στα μεγάλα σχέδια τους.
Αυτοί φοβούνται μόνο τις ανθρώπινες μάζες σε κίνηση.

Λίγο την κάθε φορά είναι ο δρόμος προς τα εμπρός
ένας ατελείωτος χορός δύο βήματα μπροστά
κι ενάμισι πίσω. Αν κάθεσαι
στον κώλο σου για πάρα πολύ καιρό, θα γίνεις κι εσύ
ένας. Είμαστε μόνο αυτό που προσπαθήσαμε

(2015)

Οι φτωχοί δεν είναι πια μαζί μας

Κανείς δεν είναι πια φτωχός. Aκούστε

τους πολιτικούς. Θρηνούν τη μεσαία

τάξη που συρρικνώνεται καθώς παρακολουθούμε

στον καθρέφτη. Οι φτωχοί έχουν

ήδη πεταχτεί στoν κάδο της 

λήθης με τις λέξεις που δεν πρέπει να λέγονται.

Τους φέρονται όπως κάποτε στους λεπρούς,

τους μπαρκάρουν σε νησιά-οχυρά

του μυαλού για να σαπίσουν ήσυχα. Αν

η φτώχεια είναι αρρώστια, βάλτε σε καραντίνα

τα θύματά της. Αν είναι κοινωνικό πρόβλημα

φυλακίστε τους πίσω από ψηλούς τοίχους.

Ίσως είναι γενετικό: πόσο συχνά

κολλάνε ασθένειες που εύκολα μπορούν να προληφθούν.

Ταΐστε τους γρήγορες σαβούρες και θα 

πεθάνουν προτού η περίθαλψή τους σας κοστίσει,

από καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά. Διαθέστε

φτηνά όπλα και θα σκοτωθούν μεταξύ

τους, πολύ μακριά από τα βλέμματά σας.

Τα γκέτο είναι τόσο επικίνδυνα μέρη.

Δώστε τους σχολεία που τους

διδάσκουν πόσο ηλίθιοι είναι. Αλλά

πάντα προσποιηθείτε ότι δεν υπάρχουν

επειδή δεν αγοράζουν αρκετά,

δεν ξοδεύουν αρκετά, δεν σας δωροδοκούν

ή χρηματοδοτούν. Καμιά διαφήμιση δεν στοχεύει 

στην αδύναμη φερεγγυότητα τους. Δεν είναι

κανονικοί άνθρωποι όπως οι επιχειρήσεις. 

(2012)

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

πηγή πρωτότυπων: https://monthlyreview.org/author/margepiercy/

We give up far too easily 

Why do people get so discouraged
about political action? You take vitamin
pills and imagine they do something.
You don’t say, I’ll never wash dishes
again because they just get dirty.

We all mumble silly prayers
into the air, Oh please don’t let
me miss the plane, Oh please let
him call me back. We never count
times our wishes deflate as futile.

Inaction certainly will work fine
for the overlords who our work,
control our lives, consider us
collateral loss in their grand schemes.
They only fear masses in motion.

A little at a time is the way forward
an unending dance two steps forward
and one and a half back. Sitting
on your ass too long just makes
you one. We’re only what we’ve tried

(2015)

The poor are no longer with us 

No one’s poor any longer. Listen
to politicians. They mourn the middle
class which is shrinking as we watch
in the mirror. The poor have been

discarded already into the oblivion
pail of not to be spoken words.
They are as lepers were treated once,
to be shipped off to fortified islands

of the mind to rot quietly. If
poverty is a disease, quarantine
its victims. If it’s a social problem
imprison them behind high walls.

Maybe its genetic: how often they
catch easily preventable diseases.
Feed them fast garbage and they’ll
die before their care can cost you,

of heart attacks, stroke. Provide
cheap guns and they’ll kill each
other well out of your sight.
Ghettos are such dangerous places.

Give them schools that teach
them how stupid they are. But
always pretend they don’t exist
because they don’t buy enough,

spend enough, give you bribes
or contributions. No ads target
their feeble credit. They are not
real people like corporations.

(2012)

 

Marge Piercy

γεν. 1936