Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου | Αλήθειες & Μυθεύματα

Cornell Capa © International Center of Photography Shooting of 'The Misfits', directed by John Houston | Magnum photos

ΡΕΦΡΕΝ
 
                αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει
                                          Λίνα Νικολακοπούλου
 
 
Τι με κοιτάζεις μ’ αυτά τα μάτια;
λατρεύω κάθε πόρο του προσώπου σου·
λίθους πολύτιμους, έναστρους ουρανούς,
φύλλα νεκρά, κι ό,τι άλλο μίσησε ο Μπρετόν,
χαζεύω απέραντα στις λίμνες των ματιών σου.
 
Αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει.
Το φως θα κάψει τα φτερά της πεταλούδας,
το φως είναι ο καλύτερος φίλος των γερακιών,
το φως σε θέλει να πηγαίνεις στη δουλειά
να τρώει τα χρονάκια σου και να σε εξουθενώνει.
 
Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια
σαν ξεπροβάλεις. Στων πυκνών μαλλιών σου τη σκιά
το μολυβένιο αναπαύεται κορμί μου −
δεκαεπτά, τριάντα επτά, πενήντα, εξήντα επτά
χρόνια κελαρυστά− και κόντρα σε όλα σ’ αγαπάω.
 
Είμαι ο κλόουν που κοιτάζεις μέσα στον καθρέφτη,
χαμογελώ γιατί τα δάκρυα πια μου γδέρνουνε τη μάσκα
−αυτή που ένα έχει γίνει με το πρόσωπό σου−
θα είσαι ό,τι η πατρίδα για έναν μετανάστη
κι εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει.

 

 

*από την ενότητα

«Εκ του σύνεγγυς»  

_______________

Σημείωση του ποιητή: Οι πλαγιογράμματοι στίχοι του ποιήματος, αποτελούν το ρεφρέν του τραγουδιού «Παιδικά παιχνίδια» (στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης).

 

René Burri, The first photograph taken by Niépce around 1826-1827. View from the place where he took it. © René Burri | Magnum Photos

 
ΒΑΛΣΑΜΟ
 
 
Πολλές φορές, αργά το βράδυ,
φωτογραφίες σου κοιτώ,
που μου χαμογελάς.
Σε κάποια πόζα θερινή
ο ήλιος σε φωτίζει,
δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά σού τραγουδούν
κι είναι τα χέρια σου τόσο μα τόσο προσιτά −
να, έτσι λες θα κάνεις και θα με χαϊδέψεις·
έπειτα θα με πάρεις μέσα στη φωτογραφία,
εκεί που η μάνα μου έλεγε «χαρά Θεού».
 
Και ω, τι μέθεξη, τι ευεξία
στο κοίταγμα και μόνο μιας εικόνας σου·
πόσο μα πόσο χαίρομαι,
λίγη ομορφιά αντλώ απ’ τη ζωή
και λάμψεις διατρέχουνε θαρρείς τους τοίχους
σαν να ’ναι αντικαθρέφτισμα χαμόγελου θεϊκού.
 
Το δώμα γύρω,
τα ράφια όλα της μουντής βιβλιοθήκης
γεμίζουν με χαρούμενα πουλιά
βαλσαμωμένα.
 
 

*από την ενότητα

«Έρως σύνεγγυς»

Marc Riboud / Fonds Marc Riboud au MNAAG Drive-in movie. California. USA. 1959. © Marc Riboud / Fonds Marc Riboud au MNAAG | Magnum Photos

 
ΣΙΝΕΦΙΛ
 
 
Στην ταινία «Ο ταχυδρόμος», ήσουν
η Ματίλντε του Νερούδα,
στη «Μεγάλη Υπόσχεση», η Άννα·
στην άλλη, με τ’ αερόστατα, η Αμέλια ήσουν −
ώς και τον Μπάτμαν είδα, για την Ρέιτσελ που σου μοιάζει−.
 
Πάντως
κάθε φορά που η πρωταγωνίστρια κινδυνεύει,
όρθιος
φωνάζω
«Πρόσεχε Μαρία!»
 
 

*από την ενότητα

«Το κορίτσι με το ψάθινο καπέλο»

 

Patrick Zachmann, Paris, France. 1981. © Patrick Zachmann | Magnum Photos

ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ
 
 
Είσαι η σόμπα με σπασμένο το τζαμάκι και καπνίζεις;
Προδοσίας φροντίδα είσαι, και εκπρόθεσμος χρησμός;
Μέθυσου είσαι το ποτήρι − το στερνό γεμάτο κώνειο;
 
Δευτέρα αυτοκράτορας,
την Τρίτη κωπηλάτης,
δυο χρόνι’ αργότερα τυφλός, στου ορυχείου τ’ αλάτι.
 
Σγουρός στα μάτια μου καπνός,
τα πάντα τρώει εμπρός μου.
 
Είσαι η βροχή που όλα τα σκουλήκια περιμέναν;
Του έρωτα είσαι ξυράφι κι έρχεσαι κλωστή κλωστή;
Είσαι ο γκρεμός πιο κάτω, τα σαγόνια του που χάσκει;
 
Ανοίξτε χώρο στον τυφλό διαβάτη, να περάσει,
που όλα τα βλέπει καθαρά
μες στο πηχτό σκοτάδι.
 

 

*από την ενότητα

«Αλήθειες και μυθεύματα»

   

Τα ποιήματα της δημοσίευσης είναι από τη συλλογή «Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες]», ΑΩ Εκδόσεις, 2025.

   

"Αλήθειες & Μυθεύματα" τιτλοφορείται το 10o ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου. Με τη μια λέξη να λειτουργεί πότε σαν ήλιος και πότε σαν ομίχλη στα τοπία της άλλης, φωτίζοντας ή συσκοτίζοντας αντίστοιχα − τους γκρεμούς της κυρίως· με το "και" σε χρέη συνδέσμου συμπλεκτικού μεν, αλλά με ασαφή −άλλοτε συνενωτικό άλλοτε διαχωριστικό− ρόλο· και με τον υπότιτλο "[24 ώρες]" να θυμίζει φωτεινή επιγραφή μοναχικού σταθμού στην Εθνική Οδό.
"Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες]". Εκεί όπου τα ποτάμια των ονείρων συναντούν τη θάλασσα της πραγματικότητας. 24 απρόβλεπτα ποιήματα. Ένα για κάθε ώρα.
Από την έκδοση
 
 

Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου και ζει. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές του, Η τράπουλα του καλοκαιριού (Ars Poetica, 2012), Furor Scribendi (Ars Poetica, 2013), Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων (Σαιξπηρικόν, 2015), Έλαβον (Σαιξπηρικόν, 2017), Τα μεροκάματα ενός έρωτα (Εντευκτήριο, 2019), Της μιας ανάσας ποιήματα (Κουκκίδα, 2021), Όλα στο μαύρο (Ρώμη, 2022), Οκτώηχος Της Αχανούς (Ρώμη, 2023), Κάτοψη (Ρώμη, 2023) και Αλήθειες & Μυθεύματα [24 ώρες] (ΑΩ Εκδόσεις, 2025). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες.