Damaris Calderón | Εγκώμιο της τρέλας, και άλλα ποιήματα

photo by Amy Smyth | Lens Culture
  

ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΕΡΟΣ

Κυριολεκτικά:
έξω απ' τον δρόμο.
Όπως ο τραυματίας
σε ανάρρωση που
δε γίνεται να 
κουβαληθεί στους ώμους.

Ο Μονσιούρ Γκιλοτίν 
εφηύρε μία μηχανή που να χωρίζει 
το κεφάλι από το σώμα.

          (Το κομμένο κεφάλι
          αναλογίζεται τα πράγματα ως έχουν·
          το καθαρό Παρόν, χωρίς τίποτα να σημαίνει,
          χωρίς πάνω ούτε κάτω,
          χωρίς συμμετρίες, χωρίς μορφές.
          Χωρίς απελπισία.)

Γρήγορη κι αποτελεσματική.
Όπως ο ορθολογισμός.




ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ (I)

Το όνειρο της λογικής γεννά τέρατα,
η αϋπνία της τρέλας τιτάνες.

Το κεφάλι σπάει
σαν το αυγό μες στο δεξί σου χέρι.
Δεν υπάρχει κανείς να ρωτήσει
Έϊ, εσύ, βλάκα,
πώς λέγεσαι.
Και η γνώση ζυγίζει λιγότερο από ένα πανωφόρι
όταν ανοίγουν οι πόρτες
του δεσμοφύλακα του εαυτού σου.




ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ (II)

                          στον Hölderlin

Όχθες του Νέκαρ
που είναι Γερμανία
που είναι Ελλάδα
που είναι ένα πέρασμα
που οδηγεί
σε ποιο μέρος.

Λέω:
Όχθες του Νέκαρ.

Υπέρμετρα ειρηνικός
όλη την νύχτα στο πάνω-πάνω δωμάτιο 
γράφοντας λέξεις σαν εποχές
και χτυπώντας μια νότα
όπως ο ξυλουργός που τον φιλοξένησε
χτυπούσε.

Μια νότα
μία μόνο νότα
που από μέσα της ρέουν τώρα
ο Νέκαρ και τόσα άλλα πράγματα.




ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ (III)

                        στον Βίνσεντ

Η χαύνωση των ηλιοτρόπιων
και το ψωμί από σιτάρι
που δεν γίνεται
να μπει στο στόμα 
κάνουν 
τον καλό Σαμαρείτη
(εμένα)
να δαμάσω τον εαυτό μου
ακριβώς σαν άλογο προλεταριακό.
Έχω εφεύρει ξανά την ώχρα,
το καστανό,
το κίτρινο
αυτών των λόφων
και των ανθρώπων τους.
Mε μόνο ένα αυτί
(σαν τον ινδιάνο)
γειρτός στο χώμα
έχω ακούσει.

Δεν θα μπορέσουν να με πιάσουν
μέσα απ' την τρύπα του φωτός.




 *

Με την επόμενη παγωνιά.
Όταν τα πουλιά μεταναστεύουν.
Ίσως τον άλλον χρόνο.
Ένα παράθυρο.
Ακούμπα το κεφάλι πάνω του
λες και αυτό το πράσινο να ήταν πιθανό.

*ελληνικά στο πρωτότυπο
μτφρ. Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπων: Universidad de Chile



photo by Amy Smyth | Lens Culture


MI CABEZA ESTÁ EN OTRA PARTE

Literalmente:
fuera del camino.
Como el herido
convaleciente que
no puede ser
llevado en hombros.

Monsiur Guillotind
inventó una máquina para separar
la cabeza del cuerpo.


          (La cabeza cortada
          contempla las cosas tai como son;
          el Presente puro, sin ningún significado,
          sin arriba ni abajo,
          sin simetrías, sin figuras.
          Sin desesperación.)

Rápida y eficaz.
Como el racionalismo.




ELOGIO DE LA LOCURA (I)

El sueño de la razón engendra monstruos,
el insomnio de la locura titanes.

La cabeza se casca
como un huevo en tu mano derecha.
No hay nadie que pregunte
Oye, tú, cómo te llamas,
idiota.
Y el saber pesa menos que un abrigo
cuando se abren las puertas
del carcelero de sí mismo.





ELOGIO DE LA LOCURA (II)

                          a Hölderlin


Riberas del Neckar
que son Alemania
que son Grecia
que son un pasaje
que conduce
adónde.

Yo pronuncio:
Riberas del Neckar.

Excesivamente pacífico
toda la noche en la habitación de arriba
escribiendo palabras como estaciones
y golpeando una nota
como el carpintero que lo hospedaba
lo golpeaba a él.

Una nota
una sola nota
por la que ahora fluyen
el Neckar y otras tantas cosas.




ELOGIO DE LA LOCURA (III)

                       a Vicent


El estupor de los girasolres
y el pan de un trigo
que no puede
llevarse a la boca
hacen que
el buen samaritano
(yo)
me domestique a mí mismo
como aun caballo proletario.
He reinventado el ocre,
el siena,
el amarillo
de estas colinas
y sus hombres.
Con una sola oreja
(como un indio)
inclinado en tierra
he escuchado.

No alcanzarán a atraparme
por el boquete de luz.




Con la próxima helada.
Cuando los pájaros emigren.
Tal vez el año próximo.
Una ventana.
Recostar la cabeza en ella
como si ese verdor fuera posible.


 


Damaris Calderón
b. 1967





Σχόλια