ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΜΟΥ
Κάποιες φορές, σου δίνω μάλλον τον χειρότερο
εαυτό μου. Την πολυαγαπημένη φαρδιά φόρμα
στο πράσινο του δάσους, τις μακριές μέρες χωρίς σουτιέν, μαλλιά
δεμένα και απολίτιστα, ένα σκιασμένο φρύδι
όπου οι διαβολικές σκέψεις κάνουν τον διχαλωτό
χορό τους στον εγκέφαλο. Θα ήθελα να πω ότι αυτό σημαίνει
σ 'αγαπώ, το λεκιασμένο λευκό βαμβακερό μπλουζάκι,
τα δάκρυα, τα τσόφλια φιστικιών, το χάλι των φλουδών
πορτοκαλιού επάνω στο γραφείο μου, αλλά διαφέρει απ' αυτό.
Κινούμαι μες στο σπίτι αυτό μαζί σου, όπως κινούμαι μέσα
στο μυαλό μου, ελεύθερη απ' το κλουβί της ομορφιάς.
Κάνω όπως κάνω στα ψηλά χορτάρια, πιο ζώο-εγώ
από σχεδόν καθετί άλλο. Ή μάλλον όχι, είναι που σε αγαπώ,
αλλά περισσότερο είναι που όταν μου απαντάς το ίδιο, σβήνουν
τα φώτα, ένας κρύος αέρας μέσα απ' τις κουρτίνες, για ίσως
πρώτη φορά στη ζωή μου, το πιστεύω.
Αρκετά με τα οστέινα και τα τσικαντί και τα ηλιοτρόπια
και τα χιονοπέδιλα, σφεντάμια και σπόρους, κούμαρα και βλαστούς,
αρκετά με το κιαροσκούρο, αρκετά με τα συνακόλουθα και τις προφητείες
και με τον στωικό γεωργό και πίστη και πατέρα μας και πατριωτικούς
και τα χιονοπέδιλα, σφεντάμια και σπόρους, κούμαρα και βλαστούς,
αρκετά με το κιαροσκούρο, αρκετά με τα συνακόλουθα και τις προφητείες
και με τον στωικό γεωργό και πίστη και πατέρα μας και πατριωτικούς
ύμνους, αρκετά με τον κόρφο και το μπουμπούκι, δέρμα και θεό
που δεν ξεχνάει και τ' αστρικά σώματα και τα παγωμένα πουλιά,
αρκετά με τη θέληση για περαιτέρω και για μη περαιτέρω ή το πώς
ένα ορισμένο φως δείχνει ένα ορισμένο πράγμα, αρκετά με
το γονάτισμα και το σήκωμα και το κοίταγμα
εντός και το κοίταγμα ψηλά, αρκετά με το όπλο,
το δράμα, και την αυτοκτονία του γνωστού, το από καιρό χαμένο
γράμμα στο κομμό, αρκετά με το μαράζι και
το εγώ και την εκμηδένιση του εγώ, αρκετά με
τη μητέρα και το παιδί και τον πατέρα και το παιδί
και αρκετά με το δείξιμο με το δάχτυλο προς τον κόσμο, μπουχτισμένο
κι απελπισμένο, αρκετά με τα βάναυσα και τα σύνορα,
αρκετά με τα μπορείς να με δεις;, μπορείς να με ακούσεις;, αρκετά
είμαι άνθρωπος, αρκετά είμαι μόνος και είμαι απελπισμένος,
αρκετά με το ζώο που με σώζει, αρκετά με τα φουσκωμένα
νερά, αρκετά με τη λύπη, αρκετά με τον αέρα και την άνεση του,
σου ζητάω να με αγγίξεις.
που δεν ξεχνάει και τ' αστρικά σώματα και τα παγωμένα πουλιά,
αρκετά με τη θέληση για περαιτέρω και για μη περαιτέρω ή το πώς
ένα ορισμένο φως δείχνει ένα ορισμένο πράγμα, αρκετά με
το γονάτισμα και το σήκωμα και το κοίταγμα
εντός και το κοίταγμα ψηλά, αρκετά με το όπλο,
το δράμα, και την αυτοκτονία του γνωστού, το από καιρό χαμένο
γράμμα στο κομμό, αρκετά με το μαράζι και
το εγώ και την εκμηδένιση του εγώ, αρκετά με
τη μητέρα και το παιδί και τον πατέρα και το παιδί
και αρκετά με το δείξιμο με το δάχτυλο προς τον κόσμο, μπουχτισμένο
κι απελπισμένο, αρκετά με τα βάναυσα και τα σύνορα,
αρκετά με τα μπορείς να με δεις;, μπορείς να με ακούσεις;, αρκετά
είμαι άνθρωπος, αρκετά είμαι μόνος και είμαι απελπισμένος,
αρκετά με το ζώο που με σώζει, αρκετά με τα φουσκωμένα
νερά, αρκετά με τη λύπη, αρκετά με τον αέρα και την άνεση του,
σου ζητάω να με αγγίξεις.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή: Poetry International
of me. The much-loved loose forest green
sweat pants, the long bra-less days, hair
knotted and uncivilized, a shadowed brow
where the devilish thoughts do their hoofed
dance on the brain. I’d like to say this means
I love you, the stained white cotton t-shirt,
the tears, pistachio shells, the mess of orange
peels on my desk, but it’s different than that.
I move in this house with you, the way I move
in my mind, unencumbered by beauty’s cage.
I do like I do in the tall grass, more animal-me
than much else. I’m wrong, it is that I love you,
but it’s more that when you say it back, lights
out, a cold wind through curtains, for maybe
the first time in my life, I believe it.
knotted and uncivilized, a shadowed brow
where the devilish thoughts do their hoofed
dance on the brain. I’d like to say this means
I love you, the stained white cotton t-shirt,
the tears, pistachio shells, the mess of orange
peels on my desk, but it’s different than that.
I move in this house with you, the way I move
in my mind, unencumbered by beauty’s cage.
I do like I do in the tall grass, more animal-me
than much else. I’m wrong, it is that I love you,
but it’s more that when you say it back, lights
out, a cold wind through curtains, for maybe
the first time in my life, I believe it.
THE END OF POETRY
Enough of osseous and chickadee and sunflower
and snowshoes, maple and seeds, samara and shoot,
enough chiaroscuro, enough of thus and prophecy
and the stoic farmer and faith and our father and tis
of thee, enough of bosom and bud, skin and god
not forgetting and star bodies and frozen birds,
enough of the will to go on and not go on or how
a certain light does a certain thing, enough
of the kneeling and the rising and the looking
inward and the looking up, enough of the gun,
the drama, and the acquaintance’s suicide, the long-lost
letter on the dresser, enough of the longing and
the ego and the obliteration of ego, enough
of the mother and the child and the father and the child
and enough of the pointing to the world, weary
and desperate, enough of the brutal and the border,
enough of can you see me, can you hear me, enough
I am human, enough I am alone and I am desperate,
enough of the animal saving me, enough of the high
water, enough sorrow, enough of the air and its ease,
I am asking you to touch me.
Enough of osseous and chickadee and sunflower
and snowshoes, maple and seeds, samara and shoot,
enough chiaroscuro, enough of thus and prophecy
and the stoic farmer and faith and our father and tis
of thee, enough of bosom and bud, skin and god
not forgetting and star bodies and frozen birds,
enough of the will to go on and not go on or how
a certain light does a certain thing, enough
of the kneeling and the rising and the looking
inward and the looking up, enough of the gun,
the drama, and the acquaintance’s suicide, the long-lost
letter on the dresser, enough of the longing and
the ego and the obliteration of ego, enough
of the mother and the child and the father and the child
and enough of the pointing to the world, weary
and desperate, enough of the brutal and the border,
enough of can you see me, can you hear me, enough
I am human, enough I am alone and I am desperate,
enough of the animal saving me, enough of the high
water, enough sorrow, enough of the air and its ease,
I am asking you to touch me.
b. 1976
Η Ada Limón έγινε η 24η Poet Laureate των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιούλιο του 2022. Eίναι επίσης η πρώτη γυναίκα λατινοαμερικάνικης καταγωγής που λαμβάνει αυτόν τον τίτλο.
Σχόλια