 |
| Sara Zinelli - Hurt. Hand printed photographs, tissue paper, acrylic and porcupine spike on mixed media paper | LensCulture |
Καθαρό βλέμμα, είσαι αστραπή πέρα απ' τα τελευταία δέντρα
και είσαι των τελευταίων δέντρων
το παρελθόν, διακλαδισμένη
πράσινη αστραπή
τερματικών κλάδων του εγκεφάλου
θεόπνευστων πυκνά με του καλοκαιριού
το κυνηγετικό χρώμα, καθώς έρχεται η νύχτα,
με τον ωκεανό που κρύβουνε
να 'χει φρενιάσει, τον άνεμο ακόμα ν' αγριεύει.
Καθαρή όραση, διπλές πόρτες στροβιλισμού
προς τη γαλάζια φλόγα όπου
το φύλο καίγεται και όλα
είναι όπως ήταν και μού προσφέρεται
στα μάτια σου, όπως σε χουφτιασμένα χέρια,
το νερό τού να μην διψάς ποτέ πια.
Πάλι στρέφω αλλού το βλέμμα,
κι έρχεται το μέλλον, μονοκοπανιά
υψώνει τοίχους γύρω μου
από κάθε πλευρά, και χάνομαι.
Καθαρό κοίταγμα, παρελθών πόνος
(αυτό είναι υπόσχεση):
πρέπει να παντρευτήκαμε την πιο ανατριχιαστική μέρα της φτώχειας
απολαυστικός, έκλαμψης κίνδυνος, κίνδυνος
που φωτίζει ανελλιπώς τον δρόμο,
καθετί δυνατό
σ' αυτή τη διάσπαση συνάψεων
μεταξύ εγκεφάλων,
τέλος πια η χρυσή εποχή—
κάθε βήμα που έκανα
το σωστό βήμα, οι λέξεις
μού ήρθαν τελικά και βρίσκοντας το μέρος
που είχες ορίσει για αυτές,
ακόμα μια φορά
κατέγραψαν τον εαυτό τους.
Μέχρι να χτυπήσει το αμόνι της αληθινής λέξης, και
να έρθει το στέρεο χτύπημα απ' του τυφλού το φτερωτό μπαστούνι,
σου εύχομαι
όλη τη μοναξιά για την οποία πεινάς.
Εκείνο το μεγάλο τραπέζι της κουζίνας όπου κάθεσαι γελώντας
με φίλους, το βλέπω να συμβαίνει.
Κι εύχομαι να μπορούσα να μην είμαι
τόσο πολύ μαζί σου
όταν ξαφνικά δεν είμαι · ότι
στο βάθος ίσως να μεταβάλεις
τον χρόνο σε ύπνο
και χειμώνα ενώ συνεχίζεις
τη ζωή σου, μέχρι να ξυπνήσεις πάλι
καλά,
και η συζήτησή μας να ξαναρχίσει.
Αδιάκοπη μπλε αστραπή, αυτή
η αγάπη που περνά από μέσα μου:
ξέρω ότι με κάποιο τρόπο θα συνεχίσει
φτάνοντας σε σένα, φτάνοντας σε σένα
ακαριαία
όταν δεν μπαίνω στη μέση·
όταν πια δεν εκτρέπεται
απ' όλες τις σκοτεινές στροφές, όλες που
πάσχισα να ξεπεράσω μα δεν μπόρεσα-
τόσο πολύ φως που βγήκε απ' την πορεία του
καθώς πέρασε από κοντά, τόσο πολύ
χαμένο, χαμένο μέσα μου,
αλλά όχι πια.
2 Οκτωβρίου 1999– 2 Οκτωβρίου 2010
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή: Poetry Foundation
OUR CONVERSATION
Pure gaze, you are lightning beyond the last trees
and you are the last trees’
past, branching
green lightning
of terminal brain branches
numened densely with summer’s
hunter color, as night comes on,
the ocean they conceal
gone berserk, wind still rising.
Pure seeing, dual vortex doors
to the blue fire where
sex is burned away, and all
is as it was and I am being offered
in your eyes, as in cupped hands,
the water of to never thirst again.
Again I turn away,
and the future comes, all at once
towering around me
on every side, and I am lost.
Pure looking, past pain
(this is promised):
we must have wed on poverty’s most hair-raising day
delighting, flashing risk, risk
unfailingly lighting the way,
anything possible
in that dissolving of seam
between minds,
no more golden time—
each step I took
the right step, words
came to me finally and finding the place
you had set for them,
once again
wrote themselves down.
Till true word’s anvil ring, and
solid tap of winged blind cane come,
I wish you
all the aloneness you hunger for.
That big kitchen table where you sit laughing
with friends, I see it happening.
And I wish that I could not be
so much with you
when I’m suddenly not; that
inwardly you might switch
time, to sleep
and winter while you went about
your life, until you woke up
well,
our conversation resumed.
Ceaseless blue lightning, this
love passing through me:
I know somehow it will go on
reaching you, reaching you
instantly
when I’m not in the way;
when it is no longer deflected
by all the dark bents, all
I tried to overcome but I could not—
so much light pulled off course
as it passed within reach, so much
lost, lost in me,
but no more.
and you are the last trees’
past, branching
green lightning
of terminal brain branches
numened densely with summer’s
hunter color, as night comes on,
the ocean they conceal
gone berserk, wind still rising.
Pure seeing, dual vortex doors
to the blue fire where
sex is burned away, and all
is as it was and I am being offered
in your eyes, as in cupped hands,
the water of to never thirst again.
Again I turn away,
and the future comes, all at once
towering around me
on every side, and I am lost.
Pure looking, past pain
(this is promised):
we must have wed on poverty’s most hair-raising day
delighting, flashing risk, risk
unfailingly lighting the way,
anything possible
in that dissolving of seam
between minds,
no more golden time—
each step I took
the right step, words
came to me finally and finding the place
you had set for them,
once again
wrote themselves down.
Till true word’s anvil ring, and
solid tap of winged blind cane come,
I wish you
all the aloneness you hunger for.
That big kitchen table where you sit laughing
with friends, I see it happening.
And I wish that I could not be
so much with you
when I’m suddenly not; that
inwardly you might switch
time, to sleep
and winter while you went about
your life, until you woke up
well,
our conversation resumed.
Ceaseless blue lightning, this
love passing through me:
I know somehow it will go on
reaching you, reaching you
instantly
when I’m not in the way;
when it is no longer deflected
by all the dark bents, all
I tried to overcome but I could not—
so much light pulled off course
as it passed within reach, so much
lost, lost in me,
but no more.
October 2, 1999–October 2, 2010
Franz Wright
γεν. 1953
γεν. 1953
Σχόλια