 |
| 1/15th of a London second - photo by Hugo Lütcherath | LensCulture |
ΚΑΦΕΣ ΣΤΑ STARBUCKS
τον Δεκέμβρη – στο κέντρο της Νέας Υόρκης –
πίνοντας καφέ στα Starbucks – παρακολουθώ
δύο Μεξικανούς που στρώνουν μαρμάρινες πλάκες τοιχοποιίας
στην είσοδο του κτιρίου
ένα ενοχλητικό Jingle Bells συνεχίζει να παίζει στο καφέ
οι Νεοϋορκέζοι λαμπυρίζουν με τα χριστουγεννιάτικα δώρα και τ' αυτοκίνητά τους
oι πλανόδιοι έμποροι πουλάνε στους τουρίστες κάθε είδους σαβούρα
οι αστυνομικοί χουζουρεύουν ειρηνικά στο ζεστό αυτοκίνητο τους
υπάρχει ουρά για να μπεις σε μια εκκλησία – όχι, σήμερα δεν είναι Κυριακή –
τα εγκαίνια κάποιας έκθεσης
λοιπόν, να ο δωδέκατος απόστολος της χρονιάς –
ο Δεκέμβρης κάθεται στο τραπέζι του μυστικού δείπνου
από το σακουλάκι ξεπακετάρεις τα πενιχρά φρούτα των ημερών σου
για να κεράσεις τους δώδεκα αποστόλους
στο δρόμο μου έπεσα πάνω σ' ένα μαγαζί και τ' αγόρασα όπως όπως
αλλά αυτοί ξέρουν τα πάντα
και στη σιωπή θ' αποτελειώσεις το άζυμο ψωμί
του τέλους της χρονιάς
λοιπόν, πλησιάζει ο καιρός που η πικρή εμπειρία
των φρούτων και του ξινόγαλου των ημερών σου
εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στο καθημερινό τραπέζι
όταν ο ήχος του ωκεανού όλο και πιο συχνά
κρέμεται στο μεταξύ των λόγων σου
τόσο πιο συχνά σαν πεντάχρονο παιδί κάνεις μικρά βήματα
στη στάνη να εισπνεύσεις τις εκπνοές των προβάτων
γιατί –λένε– θα σε ανακουφίσουν απ' τον ξερόβηχα
λοιπόν, να 'σαι –ένας σαραντάχρονος άντρας –
ακόμα συνθέτεις λέξεις
ακόμα τις μουτζουρώνεις στο χαρτί – τίποτα καινούργιο εδώ;
από την αρχαιότητα μόνο λίγοι κατάφεραν να επιπλεύσουν
αντίπερα στον ωκεανό των χιλιετιών
σήμερα – μαζί με σένα εκατό χιλιάδες ποιητές
συντάσσουν λεξικά της γλώσσας τους
τουλάχιστον τα συντρίμμια μιας στροφής θα πλεύσουν την πορεία τους
(αν υπήρχε τρόπος να επιπλεύσουν κάπου)
τουλάχιστον ο ήχος της γλώσσας σου – σύμφωνα με τους νόμους
της αστρονομίας – τρέπεται σαν αστέρι –
που πια δεν υπάρχει – (αν αυτοί οι νόμοι δεν είναι εσφαλμένοι)
λοιπόν, εδώ καταναλώνεις τις τελευταίες μέρες του παλιού έτους –
σαν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για το όποιο έχεις ήδη πληρώσει –
πίνεις τον καφέ – και βλέπεις:
δύο Μεξικανοί – κόβοντας την πέτρινη πλάκα –
κι οι δυο μαζί τη σηκώνουν – την εφαρμόζουν
στον τοίχο – πάλι αργά την κατεβάζουν και πάλι την κόβουν
η πέτρινη πλάκα είναι βαριά
η ζωή είναι εύκολη
μετάφραση από τα αγγλικά: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου ποιήματος
και αγγλικής μετάφρασης: Poetry International
COFFEE IN STARBUCKS
in december – in downtown new york –
drinking coffee in Starbucks – i watch
two mexicans laying marble wall slabs
in the entrance to the building
an irksome Jingle Bells keeps playing in the café
new yorkers shimmer with their christmas gifts and cars
street peddlers sell the tourists all kinds of crap
the policemen snooze peacefully in their warm car
there’s a line to get into a church – no, today’s not Sunday –
the opening of some exhibit
well, here’s the twelfth apostle of the year –
december is sitting down at the table of the last supper
from the bag you unpack the meager fruits of your days
to host the twelve apostles
on my way i ran into a store and hastily bought them
but they know everything
and in silence you’ll finish eating the unleavened bread
of the year’s end
well, the time is approaching when the bitter experience
of the fruits and the soured milk of your days
appear all the more often on your daily table
when the sound of the ocean all the more often
hangs in the space of your words
all the more often like a five-year-old you take small steps
to the sheepfold to breathe the sheep exhalations
because – they say – it will relieve your dry cough
well, here you are – a forty-year-old man –
you’re still composing words
you’re still scribbling them down – what else is new here?
from ancient times only a few managed to float
across the ocean of millennia
today – together with you a hundred thousand poets
are composing dictionaries of their language
at least the debris of a strophe will float its way
(if there’d be a way to float somewhere)
at least the sound of your language – according to the laws
of astronomy – becoming like a star –
that no longer is – (if those laws aren’t wrong)
well, here you’re using up the last days of the old year –
like a hotel room you’ve already paid for –
you drink up the coffee – and watch:
two mexicans – cutting the stone slab –
both of them lift it up – fitting it to
the wall – again they slowly lower it and again they cut it
the stone slab is heavy
life is easy
drinking coffee in Starbucks – i watch
two mexicans laying marble wall slabs
in the entrance to the building
an irksome Jingle Bells keeps playing in the café
new yorkers shimmer with their christmas gifts and cars
street peddlers sell the tourists all kinds of crap
the policemen snooze peacefully in their warm car
there’s a line to get into a church – no, today’s not Sunday –
the opening of some exhibit
well, here’s the twelfth apostle of the year –
december is sitting down at the table of the last supper
from the bag you unpack the meager fruits of your days
to host the twelve apostles
on my way i ran into a store and hastily bought them
but they know everything
and in silence you’ll finish eating the unleavened bread
of the year’s end
well, the time is approaching when the bitter experience
of the fruits and the soured milk of your days
appear all the more often on your daily table
when the sound of the ocean all the more often
hangs in the space of your words
all the more often like a five-year-old you take small steps
to the sheepfold to breathe the sheep exhalations
because – they say – it will relieve your dry cough
well, here you are – a forty-year-old man –
you’re still composing words
you’re still scribbling them down – what else is new here?
from ancient times only a few managed to float
across the ocean of millennia
today – together with you a hundred thousand poets
are composing dictionaries of their language
at least the debris of a strophe will float its way
(if there’d be a way to float somewhere)
at least the sound of your language – according to the laws
of astronomy – becoming like a star –
that no longer is – (if those laws aren’t wrong)
well, here you’re using up the last days of the old year –
like a hotel room you’ve already paid for –
you drink up the coffee – and watch:
two mexicans – cutting the stone slab –
both of them lift it up – fitting it to
the wall – again they slowly lower it and again they cut it
the stone slab is heavy
life is easy
γεν. 1964
Σχόλια