 |
| Untitled © Alana Colville, LensCulture Street Photography Awards 2021 |
Δάγκωνε τις λέξεις
τον πρώτο ήχο να εφεύρει
Τώρα
σφυρίζει με τα μάτια
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ
Δεν έχουμε να διεκδικήσουμε
παρά τις αλυσίδες μας.
Το όνειρο
άλυσος είναι
με βάρος άτεγκτο.
Η ελπίδα που θητεύει στην απόγνωση
άλυσος.
Η λέξη που δεν λέει
να κερδίσει τον ίσκιο της
άλυσος.
Ο έρωτας άλυσος,
ένα σήμα λυγρό.
Οι γύρω που μηρυκάζουν τον καημό
ώσπου να ξεθυμάνει
άλυσος.
Εσύ, που ξενυχτάς τη μνήμη,
που όρθιος κηδεύεις τις αγάπες σου
τις αλειτούργητες.
Άλυσος η καρδιά που σε γελάει
σε αποκαλύπτει
όταν ο νους στοιχειώνει τον λόγο
τον επιχειρηματία.
Άλυσος εκείνο το κόκκινο το θυμοπληθές
που θέλησε να ξημερωθεί πανάνθρωπο
και νυχτώθηκε μαύρο και σκοτεινό.
Δεν έχουμε
παρά ό,τι κάθε μέρα χάνουμε,
ό,τι αυτάνθρωπους μάς δωρίζει
σε χέρια εντούτοις αφιλόξενα
ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ
Όταν φοβήθηκε
έφτιαξε τις λέξεις
Από τότε
αγαπάει πάντοτε δια μέσου
ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΥΝΟΣ
Να ξοδευόμαστε υπέρ του μηδενός
για να μην στο μηδέν υποχωρήσουμε
Λέξεις από το πένθος μας
να κλέβουμε ανοιχτές
για να μην στο πένθος κλειστούμε
Να μεταφράζουμε την απελπισία σε όρεξη,
της ψυχής μας τη σάρκα να δειπνούμε
για να μην το κενό μας βροχίσει
Μπαίγνιο του χρόνου μην ξεπέσουμε
Του κυνισμού
κόκαλο
μην αφεθούμε
ΒΑΡΥΤΗΣ
Βάρος για να 'χουν βάρος
βάρος για να 'χουνε οι λέξεις
σε πλάκες πέτρινες να τις σκαλίζεις.
Να τις χτυπάς.
Τις λέξεις.
Να τις χτυπάς.
Τις πλάκες.
Να τις χτυπάς.
Σε κεφαλές.
Σε κεφαλές εξόχων.
Να μαζεύεις τα τρίμματα
και ψηφίδα ψηφίδα
να εικονίζεις το άφαντο
να εικονίζεις το ανέφικτο
να εικονίζεις το μάταιο
το πικρό που σε τρέφει.
Τόσοι θεοί μάς ετοίμασαν το μηδέν.
Καιρός του ανθρώπου.
[από τη συλλογή του Παντελή Μπουκάλα
Σήματα Λυγρά,
εκδόσεις Άγρα 1992]
Παντελής Μπουκάλας
γεν. 1957
Σχόλια