 |
| photograph by Andrey Troitsky (Lens Culture - Black and White photography awards 2020) |
ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΛΜΑΣ
Άνεμος του φθινοπώρου και του πάθους. Και σκόνη,
σκόνη που σέρνεται πάνω στη γη
σ' αυτούς τους δρόμους, πιο λευκούς κι από κόκαλα.
Η ώρα, τώρα δα, που η καρδιά συνθλιμμένη σκιρτά
αμφίβολο κάνει ό,τι ήτανε αληθινό
κι όχι παραμύθι, μάταιη οπτασία.
Τα νέα σου τι να μου φέρνουν;
Σε γνωρίζω αρκετά καλά για να σε νιώσω
ανήσυχη· είμαι σίγουρος ότι μόλις που τολμάς,
αν βέβαια τολμάς, ν' αναρωτηθείς τι συλλογιέμαι.
Εσένα συλλογιέμαι, το πάθος σου που ξεδιπλώνεται
κάτω απ' το φως το πολύτιμο που 'ναι της Ούμβριας
του πρώιμου θέρους, ανάμεσα Φολίνιο και Τέρνι,
αναρωτιέμαι, συμπάθα την τρέλα μου, αν τάχα
θα 'ναι η χαρά για πάντα χαρά
ή αν τέλος πάντων μείνει στην ίδια τη στάθμη το μέτρο
των πραγμάτων που πρέπει ν' αγαπήσω ή να χάσω.
ΤΟΥΤΗ Η ΕΥΤΥΧΙΑ
Τούτη η ευτυχία, ταμένη ή χαρισμένη,
είναι πόνος για μένα, πόνος δίχως αιτία
ή κι αν υπάρχει αιτία είναι αυτό το ρίγος
που ταράζει το πολλαπλό μέσα στο Ένα
σαν το υγρό μέσα στη σφαίρα
τη γυάλινη που ο μάντης διαβάζει.
Κι όμως θα πω: όλα καλά και σήμερα.
Ολόγυρά της πόλεμο κάνουν τα πράγματα
κι οι εικόνες, κει πάνω που πέφτει, που ανεβαίνει
μονότονη η νύχτα ή το χιόνι
της μνήμης.
Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΘΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥ
Η νύχτα καθαιρεί τον νου.
Λίγο μετά βρισκόμαστε δω, όπως καλά το ξέρεις,
μια σειρά από ψυχές κατά μήκος της πλαγιάς,
άλλος για τ' άλμα έτοιμος, άλλος σχεδόν δεμένος μ' αλυσίδες
Στης θάλασσας τη σελίδα κάποιος
ζωής σημάδια ψάχνει, ένα σημείο ορίζει.
Κάπου κάπου προβάλλει ένας γλάρος.
[ποιήματα από την έκδοση
Mario Luzi - Ποιήματα της ωριμότητας και της όψιμης άνθησης,
μετάφραση-εισαγωγή: Θεοδόσης Κοντάκης,
εκδόσεις Βακχικόν 2019]
Mario Luzi
1914-2005
Σχόλια