 |
| photo by Sènami Donoumassou |© Sènami Donoumassou, source: fisheye magazine |
Μετά την ποίηση
Μετά την ποίηση
τι έμεινε να σε μαγέψει;
Όσα το μέλλον υπόσχεται
τα χρωστάς ήδη με τόκο.
Κι έχεις βάλει υποθήκη
το παρόν.
Αλλά έτσι
όπως σέρνεται ο χρόνος
θα σου το βγάλουν κι αυτό
στο σφυρί.
Ούτε παρόν μετά.
Μόνο παρελθόν.
Όταν υπήρχε ποίηση.
Του θριάμβου
Γυρίζει κατάκοπη
απ' τη δουλειά.
Απ' τη Ροτόντα κατεβαίνει,
μες στο λιοπύρι.
Παραμερίστε περιστέρια,
πάψτε κόρνες!
Κι εσύ, ποτάμι των αυτοκινήτων.
Ανάγλυφοι πολεμιστές,
χαμηλώστε τα όπλα.
Περνάει την αψίδα του θριάμβου.
Ο ιδρώτας τρέχει στο μέτωπό της.
Έπλενε σκάλες απ' το χάραμα.
Θέλει να φτάσει ως το κρεβάτι της
και να κλείσει τα μάτια.
Ένα φως
Όλα περαστικά.
Κι αυτά τ' άστρα ακόμα
στέλνουν ένα φως
από κάτι που δεν υπάρχει.
Γι' αυτό,
αν με βλέπεις σκεφτικό,
μη με ρωτάς τι έχω.
Στέλνε μου το φως
των ματιών σου,
ακόμα κι όταν πια
δεν μ' αγαπάς.
Η γάτα
Ωραία κι
ενδιαφέροντα πράγματα
ειπώθηκαν κείνο το βράδυ.
Ο ομιλητής το ζούσε.
Οι απαγγελίες καθαρές
και χρωματισμένες.
Η ατμόσφαιρα ζεστή.
Ο κόσμος χειροκρότησε.
Μα εμένα απ' όλα περισσότερο
μου άρεσε η ασπρόμαυρη γάτα
που έτσι απροσδόκητα
πήδηξε στην αγκαλιά μου.
Οι τόποι
Mεταναστεύουν οι τόποι μέσα μας.Έχουν τόσο συνηθίσει τη σκόνη
των παπουτσιών μας.
Ονειρεύτηκαν κάτι μακρινό,
ένα τοπίο χωρίς ανθρώπους.
Τις εποχές να κυλούν σαν στάλες βροχής
στη φλέβα του βράχου.
Mεταναστεύουν οι τόποι μέσα μας.
Σχόλια