Κλαριμπέλ Αλεγρία | έξι ποιήματα




ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

Εδώ είμαι άλλη μια φορά,
κλεισμένη στο δαχτυλίδι της σιωπής μου...
Θέλοντας να μαντέψω τη φωνή του κόσμου
που έρχεται σ' εμένα μπερδεμένη.

Ακούω από μακριά τον πόνο,
δεν ξέρω το τραγούδι της χαράς.

Ένα τείχος ομίχλης με τυλίγει
και η αγωνία μου είναι φωτιά.

Έλα να με βοηθήσεις, άνεμε,
σπάσε την αλαφριά μου φυλακή 
και πάρε με σ' ένα νησί με δίχως τείχη
όπου μπορώ ν' ακούσω όλες τις φωνές.



AQUÍ ESTOY OTRA VEZ...



Aquí estoy otra vez,
encerrada en mi anillo de silencio…
Queriendo adivinar la voz del mundo
que llega a mí confusa.

Oigo de lejos al dolor,
no sé el canto del gozo.

Una pared de niebla me rodea
y es de fuego mi angustia.

Ven a mi ayuda, viento,
rompe mi cárcel leve
y llévame a una isla sin murallas
donde pueda escuchar todas las voces.





ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

Τις νύχτες
στα όνειρα
πάνω από ένας νεκρός φίλος 
ανασταίνεται
στο ξύπνημα
αναρωτιέμαι
αν και αυτοί
μ' έχουν ονειρευτεί.



POR LAS NOCHES

Por las noches

en sueños
más de un amigo muerto
resucita
al despertar
me pregunto
si ellos también
me han soñado.





ΕΙΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ...

Είμαι κουρασμένη,
χθες βράδυ στα όνειρά μου περπάτησα μεγάλους δρόμους,
σκαρφάλωσα βαθιά βουνά
και γέμισα τα χέρια μου με τον χρυσό που άφησε το γέρμα.
Ξημέρωσε με την επιστροφή μου,
Ο άνεμος,
ένας ευτυχισμένος άνεμος,
κρατούσε στις πτυχώσεις τ' ασημένια αστέρια.
Όλα ήταν ήρεμα,
μόνο εγώ έτρεχα με κάτω τα μαλλιά 
και χείλη υγρά από άγρια τραγούδια.
Μη μου μιλάς τώρα,
ίσως μες στη σιωπή θυμάμαι το σάλτο μου στη γη.



ESTOY FATIGADA...

Estoy fatigada,
anoche en mis sueños anduve por largos caminos,
escalé montañas profundas
y llené mis manos del oro que había dejado la tarde.
Amanecía a mi regreso,
El viento,
un viento alegre,
se guardaba en los pliegues las estrellas de plata.
Todo estaba en calma,
sólo yo corría con el pelo suelto
y los labios húmedos de cantos silvestres.
No me hables ahora,
quizás en silencio recuerde mi salto a la tierra.





ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ

    Στον Χουάν Xέλμαν

Επειδή έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου
μπορώ να αιμορραγήσω
με τις πληγές σου.



QUERENCIAS

A Juan Gelman

Porque aprendí a quererme
puedo sangrar
con tus heridas.





ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...

Θέλω να είμαι τα πάντα στον έρωτα
ο εραστής
η ερωμένη
ο ίλιγγος
το αεράκι
το νερό που αντανακλά
κι αυτό το λευκό σύννεφο
αχνιστό
αναποφάσιστο
που μας σκεπάζει μια στιγμή.



QUIERO SER TODO EN EL AMOR...

Quiero ser todo en el amor
el amante
la amada
el vértigo
la brisa
el agua que refleja
y esa nube blanca
vaporosa
indecisa
que nos cubre un instante.





ΘΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΩ

Από ποιον άλλο κόσμο έρχομαι;
Θυμάμαι μια παραλία μακρινή...
Όταν τραβάω προς τη θάλασσα
πλαταίνει η καρδιά μου.
Είμαι μια ξένη επί γης
(Μαντεύετε;)
Ήρθα να ψάξω το τραγούδι μου.
Κάτω τα χέρια από μένα…
Όταν βρω τη φωνή των αιώνιων πραγμάτων,
Θα δραπετεύσω, χωρίς ίχνη, με τον άνεμο.




ME ESCAPARÉ

¿De qué otro mundo vengo?

Recuerdo una playa lejana…
Cuando me acerco al mar
mi corazón se ensancha.
Soy extraña en la tierra
(¿Lo adivinas?)
Vine a buscar mi canto.
Aléjate de mí…
Cuando encuentre la voz de las cosas eternas,
me escaparé, sin huellas, con el viento.


 *επιλογή-μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου







Claribel Alegría
1924-2018



Σχόλια