 |
| photo by Roger Ballen - Asylum of the Birds, Five Hands, 2006 © Roger Ballen. |
Ήσυχο γρασίδι, πράσινη πέτρα
Λατρεύω όταν από το πουθενά
Λατρεύω όταν από το πουθενά
η γάτα μου πηδάει πάνω μου
και το σώμα μου δεν εκπλήσσεται καν.
Εγώ που θέλω να με εκπλήσσουν όλα
σαν πικραλίδα
σαν καπάκι μπουκαλιού
τίμιο τριζόνι.
Συνεχίζω να περιμένω τον θεό κάτω από τη μυρμηγκοφωλιά να μιλήσει.
Συνεχίζω να περιμένω το κομμάτι του μύθου
όπου καθένας μετατρέπεται σε διαφορετικό πουλί
ή αρχίζουν να μιλάνε τα καλάμια
ή άλογα βγαίνουν από τον ωκεανό
με τα κοινοβουλευτικά διακριτικά τους
και πόλεις φυτρώνουν από τα χνάρια των οπλών τους.
Συνεχίζω να περιμένω τη σάλπιγγα
και τον τσακαλοκέφαλο θεό να ζυγίσει την καρδιά μου αντίπερα του ποταμού.
Όλο αυτό το φως της μέρας εντός ελάχιστων στιγμών
χύνεται στο σκοτάδι. Όλο και πιο πολύ
είμαι ευχαριστημένος με μισές εξηγήσεις
σαν μύγα με μόνο ένα φτερό, που βηματίζει.
Quiet Grass, Green Stone
I love when out of nowhere
I love when out of nowhere
my cat jumps on me
and my body isn’t even surprised.
Me who wants to be surprised by everything
like a dandelion
like a bottle cap
cricket cricket.
I keep waiting for the god under the anthill to speak up.
I keep waiting for the part of the myth
where everyone turns into a different bird
or the reeds start talking
or horses come out of the ocean
in their parliamentary regalia
and cities grow from their hoofprints.
I keep waiting for the bugle
and the jackal-headed god to weigh my heart across the river.
All this daylight in just a few moments
pours itself into darkness. More and more
I’m satisfied with partial explanations
like a fly with one wing, walking.
είμαι ευχαριστημένος με μισές εξηγήσεις
σαν μύγα με μόνο ένα φτερό, που βηματίζει.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου: Poetry Foundation
Quiet Grass, Green Stone
I love when out of nowhere
I love when out of nowhere
my cat jumps on me
and my body isn’t even surprised.
Me who wants to be surprised by everything
like a dandelion
like a bottle cap
cricket cricket.
I keep waiting for the god under the anthill to speak up.
I keep waiting for the part of the myth
where everyone turns into a different bird
or the reeds start talking
or horses come out of the ocean
in their parliamentary regalia
and cities grow from their hoofprints.
I keep waiting for the bugle
and the jackal-headed god to weigh my heart across the river.
All this daylight in just a few moments
pours itself into darkness. More and more
I’m satisfied with partial explanations
like a fly with one wing, walking.
1955-2022
Σχόλια