Πετώντας παιδιά
Είναι πραγματικά κάτι όταν ένα παιδί που περνάει δύσκολα γίνεται ένα παιδί που περνάει καλά σε μεγάλο βαθμό χάρη στο ότι πετάς αυτό το παιδί στον αέρα ξανά και ξανά σε μία διαδρομή ενός μιλίου με τα πόδια προς το σπίτι από το στέκι το ινδικό ενώ η μαμά της σε κοιτάει με το λοξό από δίπλα σαν να λέει δε χρειάζεται να συνεχίσεις να το κάνεις αυτό γιατί στάζεις στον ιδρώτα και αναπνέεις λίγο τώρα κάνεις καλή γυμναστική αλλά επειδή το παιδί γελάει σαν άλογο εκεί πάνω γελάει σαν καγκουρό χτυπώντας τα φτερά της κόντρα στο φως επειδή γελάει σαν ένα χαρούμενο παιδάκι και όταν κατεβαίνει και πιάνει τον πήχη σου για να κρατηθεί την ώρα που θα την ρίξεις το οποίο και δεν κάνεις και γλιστράει το χέρι της μες στο δικό σου καθώς λέει για τεσσαρακοστή φορά πεντηκοστή φορά ανεξάντλητη η χαρά της ξανά ξανά ξανά και ξανά κι εσύ λες δώσε μου μέχρι την κουτσουπιά ή δώσε μου μέχρι τον λωτό γιατί τα ξέρει τα δέντρα και τόσο χαμηλόφωνα που σχεδόν δε μπορείς ν' ακούσεις μέσα από τα γέλια της λέει εντάξει μέχρι το επόμενο δέντρο όταν εκρήγνυται ουρλιάζοντας τραβώντας το χέρι σου ξανά από την άρθρωση ξανά ξανά όλοι οι λύκοι και τα θρηνητικά περιστέρια πετώντας από τον μικροσκοπικό της λάρυγγα και την πετάς τόσο ψηλά που ζει εκεί πάνω στο δέντρο για ένα λεπτό παρατηρεί τα μυρμήγκια να οργανώνονται στο φλοιό κι έναν μπάμπουρα να πίνει ξέφρενα τον μικρό άγουρο λωτό με τον μπερέ του εκείνη γελάει και γελάει καθώς αιωρείται εκεί ψηλά σαν μπάμπουρας σαν κολιμπρί εκεί ψηλά χαχανίζοντας στο φως σαν ένα ζαλισμένο κοριτσάκι εκεί πάνω ο κόσμος ξέρει πώς ν' αγαπά.
(μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου)
πηγή πρωτότυπου: Poets.org
Throwing Children
It is really something when a kid who has a hard time becomes a kid who’s having a good time in no small part thanks to you throwing that kid in the air again and again on a mile long walk home from the Indian joint as her mom looks sideways at you like you don’t need to keep doing this because you’re pouring with sweat and breathing a little bit now you’re getting a good workout but because the kid laughs like a horse up there laughs like a kangaroo beating her wings against the light because she laughs like a happy little kid and when coming down and grabbing your forearm to brace herself for the time when you will drop her which you don’t and slides her hand into yours as she says for the fortieth time the fiftieth time inexhaustible her delight again again again and again and you say give me til the redbud tree or give me til the persimmon tree because she knows the trees and so quiet you almost can’t hear through her giggles she says ok til the next tree when she explodes howling yanking your arm from the socket again again all the wolves and mourning doves flying from her tiny throat and you throw her so high she lives up there in the tree for a minute she notices the ants organizing on the bark and a bumblebee carousing the little unripe persimmon in its beret she laughs and laughs as she hovers up there like a bumblebee like a hummingbird up there giggling in the light like a giddy little girl up there the world knows how to love.
b. 1974 (Ohio)
Σχόλια