 |
| photo by Petros Koublis - Lens Culture |
*
Η ξερή μονοτονία του τζίτζικα σπάει
πάνω μου. Οι μέρες είναι φωτεινές
και ελεύθερες, φωτεινές και ελεύθερες.
Τότε γιατί έκλαψα σήμερα
για μια ώρα, με όλο μου το
σώμα, με τον τρόπο που κλαίνε τα μωρά;
*
μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου,
από το ποίημα Τρία τραγούδια στο τέλος του καλοκαιριού
(Three Songs at the End of Summer)
The cicada’s dry monotony breaks
Στο άλσος: η ποιήτρια στα δέκα
Ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στα τριφύλλια
over me. The days are bright
and free, bright and free.
Then why did I cry today
for an hour, with my whole
body, the way babies cry?
 |
| photo by Daniel Sebastian Schaub, Lens Culture |
Ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στα τριφύλλια
και κοίταξε πέρα από τις ξεχαρβαλωμένες
καστανέρυθρες κορφές των σουμάκ.
Ένα σύννεφο—τεράστιο, ήρεμο,
και αξιοπρεπές—σκέπασε τον ήλιο
αλλά δεν έφτασε, δεν θα μπορούσε, να τον σβήσει.
Το φως ζωντάνεψε ξανά.
Τίποτα δε μπορούσε να την εκδιώξει ύστερα
από εκείνη τη χαρά την τόσο βίαιη
που ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις από τον πόνο.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου: Poets.org
She lay on her back in the timothy
and gazed past the doddering
auburn heads of sumac.
A cloud—huge, calm,
and dignified—covered the sun
but did not, could not, put it out.
The light surged back again.
Nothing could rouse her then
from that joy so violent
it was hard to distinguish from pain.
Jane Kenyon
1947–1995
Σχόλια