Γιώργος Πρεβεδουράκης | 2 ποιήματα από το υπό διαμόρφωση Δίστομο

Pistol Range, Burbank California © Shelby Roberts | Lens Culture


ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΜΕΡΛΙΕ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ


Όσο και να υποδύομαι το τεύτλο

    την επίγεια πίκρα

δεν την ξεγελώ


αν ήθελα            θα καυτηρίαζα

              μέχρι και το λιοπύρι

ωστόσο αναντίρρητα

     στερούμαι υπομονής


γωνία Αραχώβης και Πρασσά

    συνάντησα τον Νοστράδαμο

τηγάνιζε προσφυγάκια


στην είσοδο μιας σκοτούρας συμπαντικής

    ξεσκονίζοντας

τις λιωμένες του σόλες


δεν είναι ο τόπος μου σεισμογενής

τα μπετά             είναι που διαρκώς απαιτούν

    αφορμές για καλλωπισμό

και εξώσεις


κανένας φιλέλληνας δεν πρόκειται

    να με φυγαδεύσει μακριά


κανείς ανθέλληνας

    δεν θα με τσιμεντώσει


μιλάμε για διάσπαση προσοχής

    καραμπινάτου βαθμού

ακόμα κι ο ίδιος μου ο αφανισμός


μου έχει ξεφύγει





ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ



Ίδιος με κοινό θνητό

    κομμάτι πιο αθάνατος

από τον μέσο θανατωμένο


συγκαταλέγεται στον αριθμό απωλειών

    ανακουφίζει τον δημόσιο λογιστή

πετάει αθόρυβα             πάνω από τον σαματά

    και τις αποσιωπήσεις


ζει για τους οικείους του

        ως καρέκλα κενή

ω φυσικά          για τους οικείους του

    έχει οπωσδήποτε

κατά κάποιο τρόπο επιβιώσει


ξαπλωμένος μπρούμητα

    στο παραγώνι της αρετής

εξόριστος απ’ τη μούρλα των εραστών

κι από κάθε υποψία γαλάζιου


πότε παριστάνει την τσίχλα

    στις γόβες των μάνατζερ

κι άλλοτε σκοντάφτει αδέξια

    πάνω στα γινόμενα που περίσσεψαν

απ’ τους εθνικούς διχασμούς


κανείς δεν τον λησμόνησε ποτέ

γιατί κανείς

    δεν τον έφερε στο νου

έστω λίγο


ίδιος με κοινό θεό

    κομμάτι πιο αδιάφορος

απ’ τον μέσο αφοσιωμένο


αντίλαλος   σ’ έναν γκρεμό θεσπισμένο

            ήδη από τα πρώτα γαυγίσματα

της λίθινης εποχής


του βασανίζουν την ακοή

    κάτι σόναρ απελπισμένα

εξ ου κι οι περισσότερες μπομπίνες

αραχνιάζουν στα συρτάρια

    βουβές


οι φίλοι του δουλεύουν στον τουρισμό

ίζημα στο δισκοπότηρο με τα κατευναστικά

μαύρα παράπονα στη σκακιέρα


ανοίγοντας αξημέρωτα τον φούρνο

            μήπως και ροδίσει η αυγή

κάπου μεταξύ αγριοπασχαλιάς

    και σφολιάτας


ίδιος με κοινό θνητό

μια στάλα πιο ευάλωτος

    από κέρινο Βοναπάρτη


που κουρνιάζει στη πολυθρόνα του

κι απολαμβάνει την εξορία


μπροστά στη φωτιά


*ποιήματα του Γιώργου Πρεβεδουράκη σε πρώτη δημοσίευση, από το υπό διαμόρφωση Δίστομο




Γιώργος Πρεβεδουράκης




Σχόλια