Ηλιολάνδη
Μια χώρα όπου οι επιγραφές έχουν νύχια
Δεν μπαίνει όποιος θέλει
Εκεί που οι πέτρες είναι έξω από τα ρημαγμένα βλέφαρα της γης
Η σκιά ρισκάρει
το πρωί Τα κλαδιά, πόσοι διψασμένοι κόμποι καρπών τα ακινητοποιούν
από τη ρίζα
Μια χώρα μια πόλη στο κάτω μέρος ενός τοίχου
όπου τα παιδιά παίζουν κυνηγώντας τον αέρα
βγάζοντας τα μεγάλα γαλάζια μάτια του αέρα
όπου τα κορίτσια σηκώνουν το φόρεμα τους της αλκοόλης
τα μεσάνυχτα
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο
που το λάδι των παραθύρων παρατείνει
που ο χαλαζίας του βραδιού πέφτοντας οριοθετεί
όπου οι κλειδαριές είναι κουτιά για τα κλειδιά ονείρων
όπου γράφεις το όνομά σου
όπου το νερό τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλα
καθώς η λάμπα χαμηλώνει
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι
Το σύμπαν εκεί φυτρώνει σε φύλλα αράχνης πέλματα του λύγκα
Ακούμε τη ζωή να φουσκώνει τις φλέβες
της σιωπής
Όλα αγγίζονται κι ευχαριστιούνται
μέσα στη μορφή τους
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι ένας νεκρός
που κυκλοφορεί
όταν όλα ησυχάζουν
Δεν σου μίλησα ποτέ γι' αυτόν
ο αδελφός μου σύμμαχός μου
μόνος του να θυμάται
να μετράει το παγωμένο κομποσκοίνι της ψυχής
Ο πόνος βάζει φωτιά
στη σκιά Οι κρόταφοι ιριδίζουν
εν αγνοία τους
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι ένας νεκρός
μια στέγη
Η Σταχτοπούτα στο ποτάμι ξυπνάει γιορτινά βραχιόλια
με το γυμνό της πόδι
Η ορχήστρα ξεφλουδίζει χρυσά κουκιά οργίων
γύρω από γκρίζα μαλλιά
Σκοτώνουμε όπως τραγουδάμε
Ένα κορίτσι έχασε τα χνάρια της από μύρτιλα αδιαφορίας
και τον κορυδαλλό των ανησυχιών της
Οι εποχές στους καθρέφτες
παίζουν τα σημαδεμένα τους χαρτιά
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι ένας νεκρός
μια στέγη ένα κολιέ
Το λάθος δεν είναι του πέπλου πάνω στη ράχη που γδέρνουμε
ούτε της πέρλας-πρόσφυγα μες στην σοφίτα
Ο ναύτης έχει εύκολες τις ρίμες
Η φίλη του μοστράρει αγκράφες από πτερύγιο καρχαρία
και μία ζώνη από γδαρμένο ελάφι
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι ένας νεκρός
μια στέγη
Επέστρεψα το κολιέ
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι ένας νεκρός
Η στέγη κατέρρευσε
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο ένα κρεβάτι
Ο νεκρός είναι θαμμένος
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη ένα δωμάτιο
Το κρεβάτι είναι άστρωτο
Η αγάπη μου μια χώρα μια πόλη
Το δωμάτιο είναι άδειο
Ποια ήταν εκείνη η πόλη
χωρίς χώρα
*μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου:
The Yale Anthology of Twentieth-Century French Poetry,
2004
Soleilland
Un pays où les écriteaux ont des ongles
N’entre pas qui veut
Où les pierres sont hors des paupières ravagées de la terre
L’ombre y risque
le matin Les branches combien de noeuds de soif de fruits les immobilisent
depuis les racines
Un pays une ville au bas d’un mur
où des enfants jouent à traquer l’air
à crever les grands yeux bleus de l’air
où les filles soulèvent leur robe d’eau-de-vie
à minuit
Mon amour un pays une ville une chambre
que l’huile des croisées prolonge
que le quartz du soir tombant délimite
où les verrous sont des écrins de clé des songes
sur lesquels tu écris ton nom
où l’eau coule entre les doigts
lorsque fléchit la lampe
Mon amour un pays une ville une chambre un lit
L’univers y germe en frondes d’araignée semelles de lynx
On entend la vie gonfler les veines
du silence
Toute chose se tâte et se complaît
dans sa forme
Mon amour un pays une ville une chambre un lit un mort
qui circule
quand tout se tait
Je ne t’ai jamais parlé de lui
mon frère mon allié
seul à se souvenir
à égrener indéfiniment le chapelet glacé de l’âme
La douleur met le feu
à l’ombre Les tempes s’irisent
à leur insu
Mon amour un pays une ville une chambre un lit un mort
un toit
Cendrillon réveille des bracelets de fête dans le fleuve
avec son pied nu
L’orchestre fait éclater des fèves d’orgie d’or
autour des chevelures grisées
On tue comme on chante
Une fille a perdu sa traîne de myrtils de nonchalance
et l’alouette de ses soucis
Les saisons dans les miroirs
abattent leurs cartes truquées
Mon amour un pays une ville une chambre un lit un mort
un toit un collier
La faute n’est pas au voile d’arête qu’on écorche
ni à la perle réfugiée dans le grenier
Le marin a la rime facile
Son amie exhibe des boucles de cornes de requin
et une ceinture de lames de faon
Mon amour un pays une ville une chambre un lit un mort
un toit
J’ai rendu le collier
Mon amour un pays une ville une chambre un lit un mort
Le toit s’est écroulé
Mon amour un pays une ville une chambre un lit
Le mort est enterré
Mon amour un pays une ville une chambre
Le lit est défait
Mon amour un pays une ville
La chambre est vide
Mon amour un pays
Quelle était cette ville
Mon amour notre amour
sans pays
Edmond Jabès
1912–1991
Σχόλια