Μαρία Λαϊνά | Τρία ποιήματα

Werner Bischof, Sleeping on tree roots. Hong Kong. 1952. Magnum photos
 

Μια φθινοπωρινή ημέρα

Απλώς μια φθινοπωρινή ημέρα
δίχως βροχή
και δίχως άνεμο·
ο κήπος μου φέτος δεν θα έχει λουλούδια
ούτε στην άκρη του λιμνούλα με χρυσόψαρα
άθελά μου θυμάμαι
ανώφελα χρόνια
ακόμη μία φορά
η τύχη μού χαμογελάει·
η μοναξιά που ονειρεύτηκα στα νιάτα μου
θ' ανοίξει το μπουκάλι το κρασί
και θα μ’ ανάψει το τσιγάρο.

Μην είσαι κόπανος

Μην είσαι κόπανος, του είπα
στραβώθηκες;
χιονίζει με τα όλα του
κι αυτός σαν να μην τρέχει τίποτα·

ανεβαίνει με κόκκινα χέρια
το μάγουλό του άσπρισε
φωτίζει
τον κοκαλιάρικο δείχτη του χεριού του·
αν πέσει τώρα θα τον τρέχουμε
κι αυτός ανεβαίνει, ρε πούστη μου
σαν να μη βλέπει τη χιονοστιβάδα, είπα
γιατί ο καημός του ανθρώπου, είπε
είναι πιο δυνατός
απ’ τον καημό της φύσης
γι’ αυτό, μου είπε
θα πέσει σαν αστέρι.

Τι κρίμα

Ο ρεμβασμός μου έχει χαθεί
κι οι λεπτεπίλεπτες αισθήσεις.
Σ’ άλλα παλιότερα φθινόπωρα
κυλούσε μέσα στη βροχή και την ομίχλη
νωχελικά και μάλιστα
με κάποια αβροφροσύνη
προς τους άλλους.
Τώρα πια όχι·
τώρα, η θλίψη και ο πόνος
με κάνουν άξεστη
προτού καν γράψω δύο λέξεις.
Τι κρίμα
ο καιρός μου πέρασε
πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο.

 

*από τη συλλογή Ό,τι έγινε, 

Πατάκης, 2020

 

Μαρία Λαϊνά

γ.1947