Ρόμπερτ Φροστ | Για μια φορά, τότε, κάτι

Για μια φορά, τότε, κάτι

Οι άλλοι με κοροϊδεύουν ότι γονάτιζα στα πηγάδια

Πάντα λάθος προς το φως, άρα μη βλέποντας ποτέ 

Βαθύτερα μες στο πηγάδι από εκεί όπου το νερό 

Μου επιστρέφει με μια λαμπερή εικόνα επιφάνειας 

Εμένα τον ίδιο στον θερινό ουρανό θεόμορφο 

Να κοιτάω μέσα από ένα στεφάνι φτέρης και σύννεφου. 

Κάποια φορά, ενώ δοκίμαζα με το πηγούνι στην άκρη ενός πηγαδιού, 

Διέκρινα, όπως νόμιζα, πέρα από την εικόνα, 

Μέσα από την εικόνα, ένα κάτι λευκό, αβέβαιο, 

Κάτι που έμοιαζε απ' τα βάθη — και μετά το έχασα. 

Νερό ήρθε να αποπάρει το τόσο διαυγές νερό. 

Μία σταγόνα έπεσε απ' τη φτέρη, και ιδού, ένας κυματισμός 

Τράνταξε ό,τι βρισκόταν εκεί στον πάτο, 

Το θόλωσε, το έσβησε. Τι 'ταν εκείνη η λευκότητα; 

Η αλήθεια; Ένα βότσαλο χαλαζία; Για μια φορά, τότε, κάτι.

μτφρ: Μαρία Θεοφιλάκου

For Once, Then, Something

Others taunt me with having knelt at well-curbs 

Always wrong to the light, so never seeing 

Deeper down in the well than where the water 

Gives me back in a shining surface picture 

Me myself in the summer heaven godlike 

Looking out of a wreath of fern and cloud puffs. 

Once, when trying with chin against a well-curb, 

I discerned, as I thought, beyond the picture, 

Through the picture, a something white, uncertain, 

Something more of the depths—and then I lost it. 

Water came to rebuke the too clear water. 

One drop fell from a fern, and lo, a ripple 

Shook whatever it was lay there at bottom, 

Blurred it, blotted it out. What was that whiteness? 

Truth? A pebble of quartz? For once, then, something.

Robert Frost

1874-1963