 |
| Bruno Barbey | A non-conformist painter selling his work. Moscow. Russia. 1988. © Bruno Barbey | Magnum Photos |
Η μητέρα, το καλοκαίρι, εγώ
Η μητέρα μου, που μισεί τις καταιγίδες,
Σηκώνει κάθε καλοκαιρινή μέρα και την τινάζει
Καχύποπτα, μήπως και σμήνη
Από σύννεφα σκούρα σαν τα σταφύλια καραδοκούν εκεί.
Όταν όμως χαλάει ο καιρός τον Αύγουστο
Και αρχίζουν οι βροχές, και η ψιλή πάχνη
Ακονίζει τον αέρα που έχει εγκαταλειφθεί από τα πουλιά,
Το ανήσυχο καλοκαιρινό της βλέμμα χάνεται,
Κι εγώ ο γιος της, αν και γεννημένος καλοκαίρι
Και λάτρης του καλοκαιριού, παρόλα αυτά
Είμαι ευκολότερος όταν τα φύλλα έχουν πέσει
Πολύ συχνά οι μέρες του καλοκαιριού δείχνουν να είναι
Εμβλήματα ατόφιας ευτυχίας
Που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω: πρέπει να περιμένω
Έναν καιρό λιγότερο αδιάντροπο, πιο λίγο πλούσιο, λιγότερο σαφή:
Ένα φθινόπωρο πιο ενδεδειγμένο.
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
Mother, Summer, I
My mother, who hates thunder storms,
Holds up each summer day and shakes
It out suspiciously, lest swarms
Of grape-dark clouds are lurking there;
But when the August weather breaks
And rains begin, and brittle frost
Sharpens the bird-abandoned air,
Her worried summer look is lost,
And I her son, though summer-born
And summer-loving, none the less
Am easier when the leaves are gone
Too often summer days appear
Emblems of perfect happiness
I can’t confront: I must await
A time less bold, less rich, less clear:
An autumn more appropriate.
Philip Larkin
1922-1985
Σχόλια