 |
| photo by Mark Power | Magnum photos |
Πάρε μόνο ό,τι είναι πιο σημαντικό
Πάρε μόνο ό,τι είναι πιο σημαντικό. Πάρε τα γράμματα.
Πάρε ό,τι μόνος σου μπορείς να μεταφέρεις.
Πάρε τις εικόνες και το κέντημα, πάρε το ασήμι,
Πάρε τον ξύλινο σταυρό και τα χρυσά ομοιώματα.
Πάρε ψωμί και τα λαχανικά, και φύγε.
Ποτέ πια δε θα γυρίσουμε εδώ.
Ποτέ πια δε θ' αντικρύσουμε την πόλη μας.
Πάρε τα γράμματα. Όλα. Ως και το τελευταίο πικρό χαρτί.
Ποτέ πια δε θα μπούμε στα νυχτερινά μπακάλικα.
Ποτέ πια δε θα πιούμε απ’ το ξερό πηγάδι.
Ποτέ πια δε θα δούμε γνώριμα πρόσωπα.
Εγώ κι εσύ είμαστε πρόσφυγες. Θα τρέχουμε όλη νύχτα.
Θα τρέχουμε μέσα από χωράφια με ηλιοτρόπια.
Θα τρέχουμε μακριά απ’ τα σκυλιά, θα ξαποσταίνουμε ανάμεσα στις αγελάδες.
Θα μαζεύουμε το νερό με τις παλάμες, περιμένοντας στα στρατόπεδα,
ενοχλώντας τους δράκους επάνω στις σημαίες του πολέμου.
Δε θα γυρίσεις και οι φίλοι δεν θα επιστρέψουν πια.
Δε θα υπάρχουν κουζίνες που καπνίζουν, δουλειές συνηθισμένες,
δε θα υπάρχουν ονειρικά φώτα σε νυσταγμένες πόλεις,
δε θα υπάρχουν πράσινες κοιλάδες, προαστιακές ερημιές.
Ο ήλιος θα είναι μια μουντζούρα στο παράθυρο των κλεισμένων θέσεων,
περνώντας ορμητικά από λάκκους χολέρας καλυμμένους με ασβέστη.
Θα υπάρχει αίμα στα τακούνια των γυναικών,
κουρασμένοι φρουροί στα χιόνια των συνόρων,
ένας ταχυδρόμος με άδειες τσάντες πυροβολημένος,
ένας παπάς με ξέγνοιαστο χαμόγελο απ’ τα πλευρά του κρεμασμένος,
η ησυχία ενός νεκροταφείου, ο θόρυβος ενός διοικητηρίου,
λίστες νεκρών, τυπωμένες χωρίς διόρθωση
τόσο μακριές που ο χρόνος δε θα φτάνει
σ' αυτές να ψάχνεις κάθε μέρα το όνομα σου.
Ιούνιος 2014
απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου
*για το ποίημα στα ουκρανικά και στα αγγλικά:
Serhiy Zhadan
Σχόλια