Το πηγάδι της θλίψης
Αυτοί που δε θα γλιστρήσουν κάτω από
την ακίνητη επιφάνεια του πηγαδιού της θλίψης,
κατερχόμενοι μες απ' τα μαύρα του νερά
προς το μέρος που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε,
ποτέ δε θα γνωρίσουν την πηγή απ' όπου πίνουμε,
το μυστικό νερό, κρύο και καθαρό,
ούτε θα βρουν μες στο σκοτάδι λάμψη,
τα μικρά στρογγυλά νομίσματα,
που πέταξαν όσοι ευχήθηκαν για κάτι άλλο.
The Well of Grief
Those who will not slip beneath
the still surface on the well of grief,
turning down through its black water
to the place we cannot breathe,
will never know the source from which we drink,
the secret water, cold and clear,
nor find in the darkness glimmering,
the small round coins,
thrown by those who wished for something else.
Συμβαίνει σε αυτούς που ζούνε μόνοι
Συμβαίνει σε αυτούς
που ζούνε μόνοι
να νιώθουν τη βεβαιότητα
επισκεπτών
όταν κανείς άλλος
δεν είναι εκεί.
Μέχρι τη μία μέρα
και τη μία συγκεκριμένη
ώρα
δουλεύοντας στον
ήσυχο κήπο,
όταν συνειδητοποιούν
με μιας
πως όλον τον καιρό
έχουν υπάρξει
μία πρόσκληση
σε όλα
και σε κάθε είδους φασαρία
και πως η ζωή
συμβαίνει πλάγια
σε αυτούς που
κατοικούνε
τη σιωπή
όπως οι μέλισσες
που επισκέπτονται
την ψηλή μολόχα
στα χρυσά τους πόδια,
Αυτοί που δε θα γλιστρήσουν κάτω από
την ακίνητη επιφάνεια του πηγαδιού της θλίψης,
κατερχόμενοι μες απ' τα μαύρα του νερά
προς το μέρος που δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε,
ποτέ δε θα γνωρίσουν την πηγή απ' όπου πίνουμε,
το μυστικό νερό, κρύο και καθαρό,
ούτε θα βρουν μες στο σκοτάδι λάμψη,
τα μικρά στρογγυλά νομίσματα,
που πέταξαν όσοι ευχήθηκαν για κάτι άλλο.
(μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
πηγή πρωτότυπου: https://elizabethu.com)
Those who will not slip beneath
the still surface on the well of grief,
turning down through its black water
to the place we cannot breathe,
will never know the source from which we drink,
the secret water, cold and clear,
nor find in the darkness glimmering,
the small round coins,
thrown by those who wished for something else.
Συμβαίνει σε αυτούς
που ζούνε μόνοι
να νιώθουν τη βεβαιότητα
επισκεπτών
όταν κανείς άλλος
δεν είναι εκεί.
Μέχρι τη μία μέρα
και τη μία συγκεκριμένη
ώρα
δουλεύοντας στον
ήσυχο κήπο,
όταν συνειδητοποιούν
με μιας
πως όλον τον καιρό
έχουν υπάρξει
μία πρόσκληση
σε όλα
και σε κάθε είδους φασαρία
και πως η ζωή
συμβαίνει πλάγια
σε αυτούς που
κατοικούνε
τη σιωπή
όπως οι μέλισσες
που επισκέπτονται
την ψηλή μολόχα
στα χρυσά τους πόδια,
ή οι σφήκες
που πάνε πόρτα-πόρτα
στο ψηλό δάσος
των μαργαριτών.
Έχω την ελευθερία μου
σήμερα
γιατί τίποτα
στ' αλήθεια δε συνέβη
και κανείς δεν ήρθε
που πάνε πόρτα-πόρτα
στο ψηλό δάσος
των μαργαριτών.
Έχω την ελευθερία μου
σήμερα
γιατί τίποτα
στ' αλήθεια δε συνέβη
και κανείς δεν ήρθε
να με δει,
μόνο το αργό
μεγάλωμα του κήπου
στη ζέστη του καλοκαιριού
και η σιωπή ετούτης της
αγέννητης ζωής
φανερώνοντας
την ύπαρξη της στο γραφείο μου,
τα χέρια μου
ακόμη
μαύρα
με το διαλυμένο
χώμα
όπως γράφω
και κοιτώ
τις πρώτες γραμμές
ενός νέου ποιήματος
ως άνθη
κόκκινης φωτιάς
να φτάνουν την πληρότητα
μέσα σε καθαρό φως.
It Happens To Those Who Live Alone
It happens to those
who live alone
that they feel sure
of visitors
when no one else
is there.
Until the one day
and the one particular
hour
working in the
quiet garden,
when they realize
at once
that all along
they have been
an invitation
to everything
and every kind of trouble
and that life
happens by
to those who
inhabit
silence
like the bees
visiting
the tall mallow
on their legs of gold,
or the wasps
going from door to door
in the tall forest
of the daisies.
I have my freedom
today
because nothing
really happened
and nobody came
to see me,
only the slow
growing of the garden
in the summer heat
and the silence of that
unborn life
making itself
known at my desk,
my hands
still
dark
with the crumbling
soil
as I write
and watch
the first lines
of a new poem
like flowers
of scarlet fire
coming to fullness
in a clear light.
μόνο το αργό
μεγάλωμα του κήπου
στη ζέστη του καλοκαιριού
και η σιωπή ετούτης της
αγέννητης ζωής
φανερώνοντας
την ύπαρξη της στο γραφείο μου,
τα χέρια μου
ακόμη
μαύρα
με το διαλυμένο
χώμα
όπως γράφω
και κοιτώ
τις πρώτες γραμμές
ενός νέου ποιήματος
ως άνθη
κόκκινης φωτιάς
να φτάνουν την πληρότητα
μέσα σε καθαρό φως.
(μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
It Happens To Those Who Live Alone
It happens to those
who live alone
that they feel sure
of visitors
when no one else
is there.
Until the one day
and the one particular
hour
working in the
quiet garden,
when they realize
at once
that all along
they have been
an invitation
to everything
and every kind of trouble
and that life
happens by
to those who
inhabit
silence
like the bees
visiting
the tall mallow
on their legs of gold,
or the wasps
going from door to door
in the tall forest
of the daisies.
I have my freedom
today
because nothing
really happened
and nobody came
to see me,
only the slow
growing of the garden
in the summer heat
and the silence of that
unborn life
making itself
known at my desk,
my hands
still
dark
with the crumbling
soil
as I write
and watch
the first lines
of a new poem
like flowers
of scarlet fire
coming to fullness
in a clear light.
David Whyte
b. 1955
Σχόλια