Rebecca Norris Webb, 'Stained Glass'. Missouri River, South Dakota, 2006 | Magnum Photos |
Πάλι ο καιρός που θα υμνούσα,
αν περπατούσα σ' άλλη εποχή.
Ρίμες θα έψαχνα που να ταιριάζουν
μ' όσα μουλιάζουν μες στη βροχή.
Κάτω θα σκόρπιζαν κίτρινα φύλλα,
πάνω η μαυρίλα του ουρανού.
Τρένα θα σφύριζαν απ' τα λαγκάδια,
τα κρύα βράδια του χαλασμού.
Όσων δεν ζούνε πια
Φερμένες καραβιές, όσων δεν ζούνε πια
Να κι ο Δυσσέας, αίμα που κερνάει!
Δεν έχουν όνομα, μονάχα λησμονιά
Τίποτα το ανθρώπινο δεν τους πονάει.
Ελεύθερες ψυχές, όσων δεν ζούνε πια
Δυσσέα, τάχα τι θα τους ρωτήσεις;
Τα κόλπα σου δεν πιάνουνε, στου Άδη τα στενά
Κείνοι ό,τ' είχανε να πουν, το έχουν απαντήσει.
Rebecca Norris Webb Inside a pigeon coop in Old Havana, Cuba. 2007 |
Μάνα γη
Τίποτα δεν περνά απέναντι.
Η μάνα γη
προξενήτρα του χάους.
Αμέτρητες φορές θα επαναληφθείς.
Τώρα λαφρύς
χωρίς το βιος σου
χωρίς τον χρόνο
χωρίς αναφορά.
Ψίθυρος
Άμα την ξύσεις τούτη την πόρτα,
πράσινη μπογιά θα φανεί.
Άμα τον σκάψεις τούτον τον κήπο,
σπόρους θα βρεις να κοιμούνται.
Άμα ακούσεις ψίθυρο γελαστό,
είν' ο αέρας ανάμεσα στα φύλλα.
*από την ανέκδοτη Επιλογή Ποιημάτων “Σκάρτη Πραμάτεια”
Ντέμης Κωνσταντινίδης
Προηγούμενες επιβιβάσεις του στο Τρένο:
https://trenopoiisis.blogspot.com/search?q=ντέμης+κωνσταντινίδης
Σχόλια