 |
| photo by G. Pinkhassov | Magnum Photos |
[Αστικά Ορατόρια]
IV
[Kαλοκαιρινή βροχή πάνω από τη λίμνη του Μίσιγκαν. Ο ατενής τόπος ανοίγει τους κόλπους του στη σκουρόχρωμη βροχή που φέρνει με ειλικρίνεια την επουράνια ευλογία της. Είναι οι δυο τους αγκαλιασμένοι στη νοτισμένη άμμο κι απολαμβάνουν μιαν απροσδιόριστη εσωτερική διαύγεια. Ένας εξίσου απροσδιόριστος φόβος υποφώσκει μέσα από το βρεγμένο σαρκικό τους σύμπλεγμα.]
-Το παίρνω πίσω. Δε σ' αγαπώ. Δε σ' αγαπώ καθόλου.
-Ούτε κι εγώ. Με συγχωρείς.
[είπαν, δειλά, μέσα απ' τα υγρά τους οράματα. Γιατί φοβήθηκαν, για μια στιγμή, πως, όταν αγαπάς, δεν μένει τίποτα άλλο πια να κάνεις. Πως έχεις ήδη, προ πολλού, πεθάνει.]
Οι Δύο Πύργοι
Έκλεισα τα μάτια κι άνοιξα τα ρουθούνια σε μυρωδιές της Ανατολής που περιλήφθηκαν στο πλακόστρωτο της πυργοειδούς Πολιτείας. Απόψε, η πυργοειδής Πολιτεία είναι φωτισμένη από τις μυρωδιές του καφέ: ωχρού, μαύρου, πορφυρού. Απλώθηκε παντού η λεπτή του μυρωδιά αναμεμειγμένη με ζάχαρη. Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Ιερουσαλήμ, Βαγδάτη: αναμεμειγμένες με ζάχαρη. Ακούγονται απ' τον κόσμο αραβουργήματα πάνω στις λέξεις και τρυπούν τ' αυτιά μου εκείνα τα μακρόσυρτα άλφα που φέρνει ο λεβάντες τα καλοκαίρια στις δυτικές μας μητροπόλεις.
Η πυργοειδής Πολιτεία απόψε σφύζει από καφέ.Είναι τ' άσπρα της σημιτικά σπιτάκια
που άφησε κατακάθι ο καιρός
στα πνεύματα των βεδουίνων που
πλανώνται.
Θα πάρω ένα πυργοειδές φλιτζάνι του καφέ σου
εξορία.
Και θα βυθίσω
αργά
τις σάρκες μου μες στην πικρή,
αλλοδαπή του ουσία.
Θα βυθίσω το σώμα μου
και θα διυλιστώ
μες στο υγρό καλειδοσκόπιο του
κισμέτ
που τοιχογράφησες.
Εγώ στον πύργο του φλιτζανιού μου
κι εσύ στην πυργοειδή σου Πολιτεία
θα λέμε αντίο
για μιαν αιωνιότητα
και πάντα θα φωνάζω:
- Πονάω που μόνο μου μένει από σένα η μυρωδιά του.
Και πάντα θα φωνάζεις:
- Σε ζηλεύω που γίνεσαι απ' τον πόνο πιο ανθρώπινος.
εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2015
Σχόλια