Ο Μπασιάκος προέρχεται από τον αστερισμό των βιολιών, εκεί που ό,τι ακούς, ό,τι διαβάζεις, ό,τι αγαπάς σε ποτίζει μέχρι το μεδούλι· η ζωή η ίδια είναι το ποίημα.
(Κώστας Δεσποινιάδης - Μαριάνθη Μαρκοπούλου, από το εκδοτικό σημείωμα της συγκεντρωτικής έκδοσης)
τα φωτα της πολης
(Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΑΝ ΧΟΛΕΡΑ)
Η ζωή / τόσο δα μικρή
Η νύχτα / πόσο μεγάλη
Το ξημέρωμα αργεί
Στην πόλη
Η νύχτα / λαμπερή / σα γιορτή / απαστράπτουσα / εκτυφλωτική / φωτορυθμική / η νύχτα στην πόλη / κατάφωτη / néon / ουρανοί διαφημίσεων...
Ένα / ζευγαράκι / παντού φώτα / ερωτευμένοι / πάνε / πού πάνε / ξέρουν / δεν ξέρουν / στα φώτα / γυρνάνε / φώτα ολόγυρα / γυρεύουν / λίγο σκοτάδι / μία / γωνιά σκοτεινή / εις μάτην / σκοτάδι / πουθενά / σ' αυτήν την πόλη του φωτός / μία γωνιά σκοτεινή / πουθενά / για δυο ερωτευμένους...
Λίγο σκοτάδι / λίγο σκοτάδι...! / λίγο σκοτάδι!
* από την ενότητα κούκου νιάου
τραγουδι του χαλασμενου ουρανου
στον Γιώργο Κεντρωτή
Ένα όνειρο τέλεψε
Άλλο όνειρο τώρα αρχινάει.
Αντίο
(να μας γράφετε)
του χτες καθάρματα γραφειοκράτες.
Χαίρετε
(άντε χέστε με)
του σήμερα μεγιστάνες, νέα καθάρματα.
Γειά σου κι' εσένα
κότσυφα τραγουδιστή
Αλήτη των χτεσινών ονείρων μου / και των σημερινών.
26/12/2002 (11η επέτειος της υποστολής της σοβιετικής σημαίας)
τα παιχνιδια
η κηδεια
Αγόρι,
Κορίτσι.
Δώστε -
Στο κορίτσι μια κούκλα.
Στο αγόρι φτυαράκι.
Η κούκλα ξεχαρβαλωμένη να 'ναι, νεκρή.
Τ' αγόρι θα σκάψει με το φτυαράκι του λάκκο
ένα λάκκο μικρό, τόσο δα, για την κούκλα της φίλης του.
Δώστε -
Και στον Ούζο, τον χαζό μας, ένα καπέλο
καπέλο να 'χει ο χαζός μας, να το βγάλει καθώς περνά η κηδεία.
*από την ενότητα τι εκανες στον πολεμο θοδωρε;
μαργαριτες
της Μαριάνθης
Είναι πόχω πουλήσει την ψυχή μου στο Διαβόλο
μ' αντάλλαγμα τί άλλο τη νιότη
την ατέλειωτη νιότη
στο θλιβερό ετούτο δωμάτιο
με τα βιβλία και με τα τσιγάρα
με τ' αλλόκοτα όνειρα
ακατανόητα ολωσδιόλου για τον μέσο αστό
με ξεκούμπωτο πουκάμισο και σηκωμένα μανίκια
εντελώς ανοιξιάτικος
με σένα στην αγκαλιά μου
με τ' αγγούρια
(τουρσί)
κι' αυτά στο πρόγραμμα μέσα
με τη ζωή μπροστά μου όλη κι' όλη δική μου
όλη δική μας, αγάπη μου.
σε σκεφτομαι...
Άρα
υ π ά ρ χ ω
σ' αυτήν εδώ την κάμαρα
ένα αχαμνό τρεμάμενο φως
σ' αυτήν την πόλη
σ' αυτό τ' αστέρι
σ' αυτό τον έναστρο ουρανό
σ' αυτό το σύμπαν
το άπειρο
που ολοένα διαστέλλεται και διαστέλλεται
μες στο προαιώνιο τίποτα
και δεκάρα δεν δίνει αν υπάρχω / και σε σκέφτομαι
και δεκάρα δεν δίνει για την υπαρξιακή μου ανατριχίλα
απόψε:
χίλια τόσα κοσμικά τέρμινα μετά το ξακουστό BIG BANG
άλλα τόσα πάνω-κάτω πριν το big boof.
*από την ενότητα αγγούρια και μαργαρίτες
άπα(ν)των ποιημάτων και πεζών του Θεόδωρου Μπασιάκου:
Θεόδωρος Μπασιάκος
1963-2020
Σχόλια