θα είσαι η λύτρωση κι η καταδίκη μου,
όραμα μαγνητικό,
κρίνο με εσώρουχα,
σωτηρία και τρέλα
κάθε νύχτα που αρχίζει.
Όσο ο ουρανός γυρίζει
καμιά κόλαση δε μπορεί να μου είναι ξένη
γιατί θα πρέπει να φροντίσω να μη σε βλάψει,
καμιά χαρά δε θα περάσει απαρατήρητη
διότι με κάποιον τρόπο θα πρέπει να στην παρουσιάσω.
Όσο
ο ουρανός
γυρίζει
θα είσαι η αλήθεια του εαυτού μου,
το τραγούδι και το δηλητήριο,
ο κίνδυνος και η έκσταση,
η αγρύπνια και το όνειρο,
ο τρόμος και το θαύμα.
Όσο ο ουρανός γυρίζει... αλλά όμως γυρίζει ο ουρανός;
Καλά: όσο ο ουρανός υπάρχει.
Όσο
ο ουρανός
υπάρχει
θα είσαι ο λόγος μου για το ασυνήθιστο,
η συνάντηση και η φυγή,
η ακινησία και το σκάνδαλο,
η ειλικρίνεια κι η ενοχή,
η αυτοκτονία κι η ζωή.
Όσο
ο ουρανός
υπάρχει
θα είσαι ο πόνος μου ο πιο αισθητός,
η πιο τραγική μοναξιά μου,
η ομόφωνη καταδίκη μου,
η αιώνια σιωπή μου
και η απόλυτη παρηγοριά.
Όσο ο ουρανός υπάρχει... αλλά όμως υπάρχει ο ουρανός;
Καλά: όσο εσύ ο ίδιος υπάρχεις.
Όσο
εσύ ο ίδιος
υπάρχεις
θα είσαι ο καθρέφτης και ο χρόνος,
το αιώνιο και το ακαριαίο,
η μνήμη και το ανήκουστο,
η ήττα και ο στίχος,
ο εχθρός μου και η εικόνα μου.
Γιατί δεν θα 'χει άλλους ήλιους από αυτούς που ο ίδιος φέγγεις
όπως δε θα 'χει άλλη τιμωρία απ' το να ξέρω ότι εσύ υπάρχεις.
Αλλά όμως εσύ υπάρχεις;
(Νέα Υόρκη, Μάιος 1985)
*από το βιβλίο Voluntad de vivir manifestándose, 1989
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου
Mientras el cielo gire
serás mi redención y mi condena,
visión magnética,
lirio en calzoncillos,
salvación y locura
cada noche empezando.
Mientras el cielo gire
ningún infierno me podrá ser extraño
pues he de cuidar que a ti no te dañe,
ninguna alegría pasará inadvertida
pues de alguna manera habré de mostrártela.
Mientras
el cielo
gire
serás la verdad de mí mismo,
la canción y el veneno,
el peligro y el éxtasis,
la vigilia y el sueño,
el pavor y el milagro.
Mientras el cielo gire… ¿Pero acaso gira el cielo?
Bien: mientras el cielo exista.
Mientras
el cielo
exista
serás mi razón por lo insólito,
el encuentro y la huida,
la quietud y el escándalo,
el candor y la culpa,
el suicidio y la vida.
Mientras
el cielo
exista
serás mi dolor más notorio,
mi soledad más trágica,
mi perdición unánime,
mi perpetuo silencio
y mi consuelo total.
Mientras el cielo exista… ¿Pero acaso existe el cielo?
Bueno: mientras tú mismo existas.
Mientras
tú mismo
existas
serás el espejo y el tiempo,
lo infinito y lo súbito,
la memoria y lo insólito,
la derrota y el verso,
mi enemigo y mi imagen.
Porque no habrá más soles que los que tú mismo irradias
como no habrá otra pena que el saber que tú existes.
¿Pero acaso tú existes?
1943-1990
Σχόλια