Μαρία Θεοφιλάκου | Sing me a blue song baby

 

photo by Chris Steele-Perkins | Magnum photos

Sing me a blue song baby

Η νύχτα καταχώνιαζε τις πανσελήνους
βαθιά μες στο συρτάρι του Ιούνη
φεγγάρια φράουλες μπλε ασημένια κίτρινα φεγγάρια

αρρωστημένα
φεγγάρια υπερονόματα σαν σούπερ ήρωες 

Κι εγένετο σκοτάδι 
απ' όπου ένας γκιώνης
μου έστελνε σήματα υψηλής κρυπτογραφίας
(είχε φτερά μα δεν πετούσε, τέτοια νυχιά είχε τραβήξει

μες στο μάτι που ως και  το παράπονο του 

απόμεινε τυφλό) 

Sing me a sad song baby
Say 

Ποτέ δεν θα' ναι χρόνος
Η ελπίδα δυναμώνει κατά τη δύση 

There will never be time
On a late afternoon there's hope, that dreadful thing
That's all
Home of the reckless and the wrecks
J' espère en εσπέρες 

Οh but June
that wrecked old coward 
with his wallet crooked
His echo lost
His engines cold 

He fooled us all 

Ιούνη, ξεφτισμένο πορτοφόλι
Α Ιούνη, αδέσποτε αντίλαλε οξύ
και του καλού καιρού ονειρευτή 

Σε ρώτησα τι λείπει να μας σώσει από τους εαυτούς μας
Μου είπες
Αγάπη όταν όλα έχουν χαθεί

Μαρία Θεοφιλάκου