Φόρος τιμής στα θύματα της Γάζας
Ανώνυμα πτώματα
Ανώνυμα πτώματα.
Καμιά λήθη δεν τα ενώνει,
καμιά θύμηση δεν τα χωρίζει...
Ξεχασμένα στο χειμερινό χορτάρι
Πάνω στη δημοσιά,
Ανάμεσα σε δυο μακριές ιστορίες ανδρείας
και παθημάτων.
«Εγώ είμαι το θύμα!» . «Όχι, εγώ είμαι το
μόνο θύμα!». Εκείνοι δεν απάντησαν:
«Ένα θύμα δεν σκοτώνει ένα άλλο.
Και σε αυτή την ιστορία υπάρχει ένας δολοφόνος
Κι ένα θύμα.». Ήταν παιδιά,
Μάζευαν το χιόνι από τα κυπαρίσσια του Χριστού
Κι έπαιζαν με τους αγγέλους γιατί είχαν
την ίδια ηλικία... το έσκαγαν απ' το σχολείο
Για να γλιτώσουν τα μαθηματικά
Και την αρχαία ηρωική ποίηση. Στα φράγματα,
Έπαιζαν με τους στρατιώτες
το αθώο παιχνίδι του θανάτου.
Δεν τους το έλεγαν: Αφήστε τα όπλα
Και ανοίξτε τους δρόμους ώστε η πεταλούδα να συναντήσει
τη μητέρα της κοντά στο πρωί,
Ώστε να πετάξουμε με την πεταλούδα
Έξω από τα όνειρα, γιατί τα όνειρα είναι στενά
Για τις δικές μας πόρτες. Ήταν παιδιά,
Έπαιζαν και σκαρφίζονταν μια ιστορία για το κόκκινο τριαντάφυλλο
Κάτω απ' το χιόνι, πίσω από δυο μακριές ιστορίες
Ανδρείας και παθημάτων.
Μετά το έσκασαν μαζί με τους μικρούς αγγέλους
Προς έναν καθαρό ουρανό.
(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου,
πηγή: http://www.poesiaarabe.com/Darwish_victimas.htm )
Cadáveres anónimos.
Ningún olvido los reúne,
Ningún recuerdo los separa...
Olvidados en la hierba invernal
Sobre la vía pública,
Entre dos largos relatos de bravura
Y sufrimiento.
"¡Yo soy la víctima!". "¡No, yo soy
la única víctima!". Ellos no replicaron:
"Una víctima no mata a otra.
Y en esta historia hay un asesino
Y una víctima". Eran niños,
Recogían la nieve de los cipreses de Cristo
Y jugaban con los ángeles porque tenían
La misma edad... huían de la escuela
Para escapar de las matemáticas
Y la antigua poesía heroica. En las barreras,
Jugaban con los soldados
Al juego inocente de la muerte.
No les decían: dejad los fusiles
Y abrid las rutas para que la mariposa encuentre
A su madre cerca de la mañana,
Para que volemos con la mariposa
Fuera de los sueños, porque los sueños son estrechos
Para nuestras puertas. Eran niños,
Jugaban e inventaban un cuento para la rosa roja
Bajo la nieve, detrás de dos largos relatos
De bravura y sufrimiento.
Luego escapaban con los ángeles pequeños
Hacia un cielo límpido
Ningún olvido los reúne,
Ningún recuerdo los separa...
Olvidados en la hierba invernal
Sobre la vía pública,
Entre dos largos relatos de bravura
Y sufrimiento.
"¡Yo soy la víctima!". "¡No, yo soy
la única víctima!". Ellos no replicaron:
"Una víctima no mata a otra.
Y en esta historia hay un asesino
Y una víctima". Eran niños,
Recogían la nieve de los cipreses de Cristo
Y jugaban con los ángeles porque tenían
La misma edad... huían de la escuela
Para escapar de las matemáticas
Y la antigua poesía heroica. En las barreras,
Jugaban con los soldados
Al juego inocente de la muerte.
No les decían: dejad los fusiles
Y abrid las rutas para que la mariposa encuentre
A su madre cerca de la mañana,
Para que volemos con la mariposa
Fuera de los sueños, porque los sueños son estrechos
Para nuestras puertas. Eran niños,
Jugaban e inventaban un cuento para la rosa roja
Bajo la nieve, detrás de dos largos relatos
De bravura y sufrimiento.
Luego escapaban con los ángeles pequeños
Hacia un cielo límpido
.
Έχω μια Θέση σ' ένα Ερημωμένο Θέατρο
Έχω μια θέση σ' ένα ερημωμένο θέατρο
στη Βηρυτό. Μπορώ να ξεχάσω, και μπορώ να θυμηθώ
την τελευταία πράξη χωρίς νοσταλγίες ... όχι για τίποτα άλλο
παρά γιατί το έργο δεν γράφτηκε
δεξιοτεχνικά ...
Χάος
όπως στις μέρες του πολέμου εκείνων σε απόγνωση, και μια αυτοβιογραφία
του παλμού των θεατών. Οι ηθοποιοί έσκιζαν τα σενάρια τους
κι έψαχναν τον συγγραφέα ανάμεσά μας, εμείς οι μάρτυρες
καθισμένοι στα καθίσματά μας
Λέω στον γείτονά μου τον καλλιτέχνη: Μην τραβάς το όπλο σου,
και περίμενε, εκτός αν είσαι ο συγγραφέας!
—Όχι
Τότε με ρωτάει: Και συ είσαι εσύ ο συγγραφέας;
—Όχι
Έτσι κάτσαμε φοβισμένοι. Λέω: Να 'σαι ουδέτερος
ήρωας που δραπετεύει από προφανή μοίρα
Αυτός λέει: Κανένας ήρωας δεν πεθαίνει τιμημένος στη δεύτερη
σκηνή. Θα περιμένω για τα υπόλοιπα. Ίσως θα
αναθεωρούσα μια απ' τις πράξεις. Και ίσως θα διόρθωνα
τι έκανε το σιδερικό στους αδερφούς μου.
Έτσι λέω: Είσαι εσύ λοιπόν;
Απαντάει: Εσύ κι εγώ είμαστε δυο καμουφλαρισμένοι συγγραφείς και δυο
Λέω στον γείτονά μου τον καλλιτέχνη: Μην τραβάς το όπλο σου,
και περίμενε, εκτός αν είσαι ο συγγραφέας!
—Όχι
Τότε με ρωτάει: Και συ είσαι εσύ ο συγγραφέας;
—Όχι
Έτσι κάτσαμε φοβισμένοι. Λέω: Να 'σαι ουδέτερος
ήρωας που δραπετεύει από προφανή μοίρα
Αυτός λέει: Κανένας ήρωας δεν πεθαίνει τιμημένος στη δεύτερη
σκηνή. Θα περιμένω για τα υπόλοιπα. Ίσως θα
αναθεωρούσα μια απ' τις πράξεις. Και ίσως θα διόρθωνα
τι έκανε το σιδερικό στους αδερφούς μου.
Έτσι λέω: Είσαι εσύ λοιπόν;
Απαντάει: Εσύ κι εγώ είμαστε δυο καμουφλαρισμένοι συγγραφείς και δυο
καμουφλαρισμένοι μάρτυρες
Λέω: Πώς είναι αυτό δικό μου θέμα; Εγώ είμαι ένας θεατής
Λέει: Κανένας θεατής στην πόρτα της αβύσσου ... και κανείς
δεν είναι ουδέτερος εδώ. Και πρέπει να διαλέξεις
τον ρόλο σου στο τέλος
Έτσι λέω: Έχω χάσει την αρχή, ποια είναι η αρχή;
Λέω: Πώς είναι αυτό δικό μου θέμα; Εγώ είμαι ένας θεατής
Λέει: Κανένας θεατής στην πόρτα της αβύσσου ... και κανείς
δεν είναι ουδέτερος εδώ. Και πρέπει να διαλέξεις
τον ρόλο σου στο τέλος
Έτσι λέω: Έχω χάσει την αρχή, ποια είναι η αρχή;
(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου,
πηγή: https://www.poetryfoundation.org)
I Have a Seat in the Abandoned Theater
I have a seat in the abandoned theater
in Beirut. I might forget, and I might recall
the final act without longing ... not because of anything
other than that the play was not written
skillfully ...
Chaos
as in the war days of those in despair, and an autobiography
of the spectators’ impulse. The actors were tearing up their scripts
and searching for the author among us, we the witnesses
sitting in our seats
I tell my neighbor the artist: Don’t draw your weapon,
and wait, unless you’re the author!
—No
Then he asks me: And you are you the author?
—No
So we sit scared. I say: Be a neutral
hero to escape from an obvious fate
I have a seat in the abandoned theater
in Beirut. I might forget, and I might recall
the final act without longing ... not because of anything
other than that the play was not written
skillfully ...
Chaos
as in the war days of those in despair, and an autobiography
of the spectators’ impulse. The actors were tearing up their scripts
and searching for the author among us, we the witnesses
sitting in our seats
I tell my neighbor the artist: Don’t draw your weapon,
and wait, unless you’re the author!
—No
Then he asks me: And you are you the author?
—No
So we sit scared. I say: Be a neutral
hero to escape from an obvious fate
Ηe says: No hero dies revered in the second
scene. I will wait for the rest. Maybe I would
scene. I will wait for the rest. Maybe I would
revise one of the acts. And maybe I would mend
what the iron has done to my brothers
So I say: It is you then?
He responds: You and I are two masked authors and two masked
witnesses
I say: How is this my concern? I’m a spectator
He says: No spectators at chasm’s door ... and no
one is neutral here. And you must choose
your part in the end
So I say: I’m missing the beginning, what’s the beginning?
Mahmud Darwish
1941-2008
Σχόλια