ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΟ
Πιάνει το κρύο κι απλώνειδροσερό της γης το σεντόνι
τρέχει το νερό να πιάσει ουρανό
τρέχουν τα δέντρα αναμαλλιασμένα
με τις ρίζες τους απάνω ψηλά
ένα σύννεφο με το γκρίζο του χάρακα επιβλέπει το χώμα
το βλέμμα του κοριτσιού στο τέρμα του δρόμου
στην καρδιά του το βέλος του χρόνου
στα δάχτυλά του ο ρυθμός
στα βήματά του παρακαμπτήρια οδός
μαζί με τη λάσπη μαζί με τα φύλλα
μαζί με την ησυχία που κάνει
όταν κάτι τελειώνει
είναι το κορίτσι ολόκληρο ένα ήσυχο μάτι
ανιχνευτής των απείρων
συγκολλητής σπασμένων ονείρων
ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑ
Πίσω από τη μάσκα μου κοιμάται ατάραχο
ένα παλιό μου χαμόγελο
δεν ξέρω ίδιο αν θα ξυπνήσει
μα οι ρίζες του ένδοξες ακόμη
απλώνονται βαθιά μέσα στην καρδιά μου
Κάτω από τη μάσκα μου γλιστράνε οι λέξεις
βαθιά στον ουρανίσκο μου
κατακρημνίζονται στα σπλάχνα μου
αμέτοχες του χαλασμού μου
Πάνω από τη μάσκα μου ο ουρανός
δε νοιάζεται για μένα
έχει φυλακίσει άγρια πετάγματα στο γαλάζιο του πλέγμα
Ως και το μέλλον μου εξαργύρωσα
για μισό φτερό
δυο φτηνά άστρα
και μια μποτίλια σκοτάδι
Μονορούφι το ήπια
Μόνο στο μεθύσι σου βλέπεις αυτό που δεν υπάρχει
Κατεβάζω τη μάσκα μου
Μπροστά μου ο κόσμος
Αλήθεια τι ήθελα να του πω
Έχω ξεχαστεί
Με ένα χαμόγελο στον ουρανό
Mind the Gap
Ξέρεις από τι πέφτουν οι άνθρωποι;
Από ένα τίποτα
Από ένα τίποτα πέφτουν
Τους γνέφει με σημασία
Πως θα γίνει κάτι
Το ερωτεύονται
Εδώ είναι το λάθος
Καταβάθος δεν το πιστεύουν
Κι εκείνο που δε λυπάται κανέναν
τους ρίχνει κάτω
στη στέρεα γη
Με τις υποδείξεις της βαρύτητας
αβοήθητοι μένουν
Κι όμως
Ξέρεις τι σπουδαίο μπορεί να γίνει ένα τίποτα;
Αρκεί να καταφέρεις να πέσεις στο κενό του
Μαργαρίτα Παπαμίχου
*για περισσότερα από την ποιήτρια, εδώ:
http://trenopoiisis.blogspot.com/2020/06/margarita-papamihou-5-poems.html
Σχόλια