Emila Medková, Explosion 1959 | Artist’s estate © Eva Kosáková
Κι είπες
Κι είπες να παραβγούμε
ο ένας τον άλλον
μ' εκείνη την τρεμάμενη
ανάσα αγωνίας
ο ένας να ξεπεράσει τον άλλον
αλλά μας έκοψε το νήμα
της αναλγησίας
κι είπες να φύγουμε
να μην κοιτάξουμε πίσω
μ' εκείνο το δήθεν
αποφασιστικό βλέμμα
το αναντίρρητο
αλλά μας σταμάτησαν στο δρόμο
τα σύνορα
κι οι προσταγές
κι είπες ν' αφήσουμε
το παρελθόν να φύγει
οι νεκροί να θάψουν
τους νεκρούς τους
η ανάγκη να μη μας καθοδηγήσει
αλλά υπακούσαμε ξανά
στα άχρωμα κελεύσματα
των δημοσιολόγων του τίποτα
κι είπες ν' αντισταθούμε
να τα παίξουμε όλα για όλα
αλλά γράφουμε σε θολά τζάμια
για να σώσουμε
την υστεροφημία μας
μέσα στα ξέφτια
μιας πρότερης ανθρωπιάς
Θα ήθελα να μιλήσω
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που πέφτουν τα φύλλα
για τον τρόπο που πέφτει μια σταγόνα ιδρώτα
στο ξέφωτο στήθος σου
για τον τρόπο
που κάθεσαι απέναντί μου
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που δίνουμε υποσχέσεις
σαν τους μεγάλους
που όλο μιλούν για ειρήνη
και διαφυγόντα κέρδη
θα ήθελα να μιλήσω
για τις αποβάθρες
τις πλατφόρμες
τα μουχλιασμένα από την πολυκαιρία
και την εγκατάλειψη διαμερίσματα
θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που διασταυρώνονται
τα συνοικιακά λεωφορεία
φρακαρισμένα από ιδρωμένες γραβάτες
και σκονισμένα παπούτσια
αγχωμένων δημοσίων υπαλλήλων
τα απογεύματα θα ήθελα να μιλήσω
για τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον καιρό
στα πρώην εργατικά μαυσωλεία
στις λέσχες βιομηχάνων
και τα κρατικά μπουρδέλα
όπου συνωστίζονται έγχρωμες
αλαφιασμένες μετανάστριες
θα ήθελα να μιλήσω
για τις σκληρές μέρες
των οικονομικών κρίσεων
και τις σκοτεινές νύχτες
των ξεχειλισμένων ερώτων
Οι πόνοι
Οι πόνοι
σαϊτιές στο σώμα
θραύσματα στο μυαλό
υπογραφές σ' αδιάβαστα συμβόλαια
οι πόνοι
νεράιδες χορού
ψάχνουν για ταίρι
τον χειμώνα
οι πόνοι
αστερισμοί διαψεύσεων
ανακυκλωμένα λόγια
ημερομηνίες που έγιναν θεσμοί
οι πόνοι
πετροβολητό στ' αδέσποτα
να διώξουμε το γρύλλισμά τους
να ουρλιάζουμε μόνοι μας
Μέρες
μέρες με μηνύματα
που τα περιμένουμε
όπως ο φτωχός μια βοήθεια
μέρες που γέρνουν ανάποδα
με τραύματα στο σώμα τους
με πληγωμένες ηδονές
μέρες που περνούν ολόγιομες
σαν πανσέληνοι στις στέγες
νοσταλγίες που στολίζονται
μέρες που ξαστερώνουν
σαν αρχοντικά με φωταψίες
ανταύγειες λησμονιάς
μέρες που λειώνουν
αναμνήσεις που χαροπαλεύουν
ψιχάλες που εξαερίζονται
μέρες που όλα επιστρέφουν
σκόρπια εδώ κι εκεί
με θριάμβους απροσδιόριστους
*από τη συλλογή «Με μια εμμονή στην κωλότσεπη»,
εκδ. Στοχαστής 2020
εκδ. Στοχαστής 2020
Δημήτρης Τρωαδίτης
*περισσότερα για τον ποιητή, εδώ: https://trenopoiisis.blogspot.com/2020/02/dimitris-troaditis-3-poems.html
Σχόλια