Φραντς Κάφκα | Η πληγή και η λέξη

 

Στον Όσκαρ Πόλλακ
8 Νοεμβρίου 1903

Ψυχρή είναι σήμερα η μέρα και σκληρή.
Παγωμένα τα σύννεφα.
Οι άνεμοι σέρνουν το κρύο.
Παγωμένοι κι οι άνθρωποι.
Τα βήματα ηχούν σα μέταλλο
Πάνω σε χάλκινες πλάκες,
Και τα μάτια ατενίζουν
Λίμνες λευκές.

Στην παλιά πόλη είναι στημένα
Χριστουγεννιάτικα σπιτάκια με φώτα
Και πολύχρωμα παράθυρα που κοιτούν
Στη μικρή χιονισμένη πλατεία.
Ένας άντρας βαδίζει σιωπηλά
Στη φεγγαρόφωτη πλατεία μες το χιόνι,
Και τη μεγάλη του σκιά φυσά
Ο άνεμος πάνω στα σπιτάκια.

Άνθρωποι που σκοτεινές γέφυρες διαβαίνουν
Βιαστικά στη Λειτουργία πηγαίνουν
Με θαμπά φωτάκια στο χέρι.
Στο γκρίζο ουρανό σύννεφα περνούν
Πάνω από εκκλησίες
Με μισοσκότεινα καμπαναριά.
Κάποιος που σε αντηρίδα εκκλησίας ακουμπά
Το νερό της νύχτας κοιτά,
Με τα χέρια σε πέτρες αρχαίες.

 

 

 

Για τον Ούγκο Μπέργκμανν στην Πράγα

20 Νοεμβρίου 1897 (;)

 

Υπάρχει ένας ερχομός και μια φυγή

Ένας χωρισμός και συχνά καμιά-επιστροφή

 

*από την ενότητα «Ποιήματα από την αλληλογραφία»

 

Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1917

Τίποτα δε με κρατά.
Πόρτες και παράθυρα κλειστά
Δρόμοι μακρινοί και άδειοι

Ό,τι αγγίζω, καταστρέφεται

Η χρονιά της θλίψης πέρασε
Ξαπόστασαν τα φτερά των πουλιών.
Τις κρύες νύχτες ξεγυμνώθηκε το φεγγάρι
Η μυγδαλιά και η ελιά ωρίμασαν κιόλας 

 

 

Οκτώβριος 1917-Ιανουάριος 1918

Δε γνωρίζω την ουσία
δεν έχω το κλειδί
σε φήμες δεν πιστεύω
κατανοητά όλα
γιατί είμαι ο εαυτός μου

Τριών λογιών:
Σαν κάτι να ξενίζει
Να ξεχνάς το βλέμμα
Να κρατάς το κέρδος
Ή απλά δυο λογιών, γιατί το τρίτο στοιχείο περιέχει το δεύτερο

 

 

*από την ενότητα «Ποιήματα από σκόρπια κείμενα»

 

*πηγή της ανάρτησης: «Η πληγή και η λέξη», Franz Kafka
εισαγωγικό σημείωμα - μετάφραση - σχόλια:
Νίκος Βουτυρόπουλος,
εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012

 

 

Φραντς Κάφκα
1883-1924