 |
| O ποιητής σε ηλικία 18 ετών, Αθήνα 1946 (από το βιβλίο «Πολιορκημένος χρόνος») |
ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ
Κάθε στιγμή και μια σταγόνα
κάθε σταλιά κι ένα μόριο αλατιού.
Υψώνονται οι σταλαγμίτες
οι σταλακτίτες χαμηλώνουν.
Ίσως μες στις χιλιετίες
που έχουμε μπροστά μας
γίνει το θαύμα να συναντηθούμε.
* από τη συλλογή
«Προαιρετική στάση», 1967-1973
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Μα πώς χωράει τόση αβεβαιότητα
μέσα στο λίγο μέλλον που μας μένει;
Ζω όσο έχω και μια μέρα μέλλον.
Παίζω με κάποια δόση σιγουριάς
ακόμα και για μετά τον θάνατό μου.
ΤΟ ΔΩΡΟ
Εξαίσιο δώρο που προσφέρει η κάθε μέρα
όλο το γύρισμα του χρόνου
από τη γέννα ως τον θάνατο
καθώς κι αυτή γεννιέται συνεχώς
μεγαλώνει, γερνάει, πεθαίνει.
Εξαίσιο δώρο, γύρισμα, κύκλος, κρίκος
αμίλητη επανάληψη που δεν διδάσκει
εξαίσιο δώρο της κοινότοπης συνέχειας.
ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ
Όχι πως δεν τον στενοχωρούσε
να κάθεται στις τελευταίες σειρές
όμως περισσότερο θα τον στενοχωρούσαν
το σπρώξιμο, τα παρακάλια, οι φωνές
όσο να φτάσει ως τις πρώτες θέσεις.
* από τη συλλογή
«Η αντίσταση των γεγονότων», 2000
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ
Το είδε κι έμεινε άναυδος
αδύνατο να πιστέψει πως το πέτυχε —
ύστερα από τη χιλιοστή προσπάθεια
είχε επιτέλους φτάσει στην κορφή.
Τόσους αιώνες σπρώχνοντας τον βράχο
βήμα το βήμα προς τα πάνω
ή τρέχοντας πίσω κάθε που του ξέφευγε
για να τον πιάσει πάλι και να ξαναρχίσει
δεν είχε ποτέ του αντικρίσει την κορφή
και τώρα να που ανέβηκε τόσο ψηλά
με δίπλα του τον βράχο ακίνητο.
Δοκίμασε να τον κουνήσει, βεβαιώθηκε
πως είχε γερά σταθεί, πήρε ανάσα
γύρισε ν' απολαύσει την απέραντη θέα
και ξαφνικά σταμάτησε —
αν τέλειωνε έτσι ωραία το μαρτύριο
θα έσβηνε μαζί κι ο μύθος
θα έπαιρναν τέλος οι συνεχείς του ερμηνείες
κανείς δεν θα ξαναμιλούσε για τον Σίσυφο.
Με όσες δυνάμεις είχε ακόμα έσπρωξε τον βράχο
για να τον κάνει να κυλήσει προς τα κάτω.
Ο ΑΛΛΟΣ ΓΥΡΙΣΜΟΣ
ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
Παίρνω από χάμω ένα κομμάτι ψωμί
ακόμα φρέσκο, από κάποιον χορτάτο πεταμένο
το φιλώ όπως έκανα παιδί, το σταυρώνω
προσέχοντας να μη με δει κανείς
το ακουμπώ ψηλά σ' ένα περβάζι.
Είχα καιρό να θυμηθώ
πώς φώλιαζε στα σωθικά η πείνα
πώς άπλωνε σαν αχόρταγο χταπόδι
σ' όλα τα σπλάχνα τα πλοκάμια της.
Παίρνω από χάμω ένα κομμάτι ψωμί
από κάποιον χορτάτο πεταμένο
κι εγώ χορτάτος από χρόνια τώρα.
* από τη συλλογή «Η νέα χάραξη», 2007
ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕΙΣ
Σε λίγο θα προσγειωνόμουν
κι ετοιμάστηκα για κάθε ενδεχόμενο
αφού τα περισσότερα ατυχήματα
γίνονται στις προσγειώσεις
άλλωστε η προσγείωση η δική μου
είχε ήδη αναγγελθεί
στο τελευταίο μου ποίημα.
Είχα πια βαρεθεί να περιίπταμαι
να εποπτεύω από ψηλά τα όσα συμβαίνουν
ήθελα τώρα το χώμα με τα χέρια μου να πιάσω
ακόμα και πάνω του να συρθώ, να ψάξω
να τα γνωρίσω όλα απ' την αρχή.
Προσγειώθηκα χωρίς κανένα πρόβλημα
μα μόλις πάτησα στο έδαφος
άλλαξα γνώμη, άλλαξαν και τα σχέδια
χρειάστηκαν κάποια τρεχάματα
γι' ανεφοδιασμό με τρόφιμα
για να γεμίσουν καύσιμα οι δεξαμενές
και πάλι απογειώθηκα.
Είπα μού φτάνει
όσο ζυμώθηκα ως τώρα με το χώμα
όσο κατάφερα από κοντά
τον κόσμο να γνωρίσω
καλύτερα είναι να περιίπταμαι
να εποπτεύω από τους ουρανούς τα πάντα
στοχαστικά, αλλά χωρίς πολλές ευθύνες.
Το αεροπλάνο πήρε μεγάλο ύψος
αλλά καθώς έβλεπα γι' άλλη μια φορά
τους ανθρώπους να μικραίνουν και να χάνονται
τους τόπους να μισοσβήνουν
τελικά να εξαφανίζονται
τρόμαξα κάποια στιγμή που δεν είχα
τίποτα από τη γη ν' αγγίξω
κανέναν να πούμε δυο κουβέντες
να τον δεχτώ, να με δεχτεί, να τον απαρνηθώ
να μ' αποδιώξει εκείνος.
Ώσπου επιθύμησα ξανά
συνωστισμούς και ρήξεις και συναρμογές
σωμάτων, αισθημάτων, ιδεών
νοστάλγησα χιλιοειπωμένες λέξεις
ακόμα και το χιλιοπατημένο χώμα.
Ελπίζω τα καύσιμα να κρατήσουν
ως το επόμενο αεροδρόμιο
και η νέα προσγείωση να είναι ομαλή.
Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Β' 1959-2017, Εκδόσεις Κίχλη 2018
*το ποίημα «Προσγειώσεις» είναι από την ενότητα της έκδοσης
«Τρία ακόμα ποιήματα» (2017)
Σχόλια