 |
| Edouard Boubat, Hommage à Lewis Carroll ,1983 |
"semper florere"
Λικνίζεται με χάρη μπροστά μου
Και όλα δείχνουν πιο όμορφα
Ή αποκτούν κάποιο νόημα
Στην Τράπεζα Αγιογδυτών & Απατεώνων(γωνία)
Όπου το πλήθος χειρονομεί θυμωμένο
Ανοίγοντας πηγαδάκια βαθιά στον πεζόδρομο
Πολιτικής μουρμούρας
Και αθλητικών συνδιαλέξεων•πόσα γκολ χάθηκαν
Και πού θα βρεθούμε σε λίγο με άδεια γήπεδα
Σε ποια αχρονία
Όπου κανείς πια δε θα κάνει παιχνίδι
Στο σκληρό τέρμα τού θανάτου• καλύτερα όμως
Να ξομπλιάζω εκείνη
Απ' τό να στήνω αφτί στον όχλο
Όπως μέσα απ' τό μάτι μιας βελόνας
Και να φαντάζομαι διάφορα
"Contingat forma sisque puella diu"
Πόσους θα μπορούσε αυτό το κορμί να ξεκάνει
Και πόσοι θα πήγαιναν χαμογελαστοί
Στον παράλλο κόσμο• και
Αν τώρα με αγγάρευε στ' αλήθεια
Τί στάδια και τί παρασάγγες
Θα έγραφα στο ταχύμετρο μέχρι τον παράδεισο•
 |
| Edouard Boubat, Paris 1950 |
Χορικά
Από το Δάσος
Των
Ξωτικών
(1)
Μου λείπει η αφαίρεση όταν γράφω
Κάτι που να σηκώνει τα πανιά για το καλό ταξίδι
Δίχως πολλά προστάγματα και δεύτερες φωνές•ας
Λένε έτσι όσοι νομίζουν
Ή όσοι - θέλω να πιστεύω ότι - ξέρουν• είμαι
Μ' αυτούς που διασκεδάζουν θλίψεις
Ενώ τονίζουν τα δικά τους
Τής τέχνης οι θεράποντες
Που παριστάνουν τους ημίθεους• ένα τζιτζίκι
Όμως φτάνει που τραγουδάει στα κλαδιά
Και μοιάζει
Να ξεπερνά με το τραγούδι του το χρόνο• ή
Έστω το να στήνεις αφτί
Στις παράδοξες μηχανές τ' ουρανού
Σε μια παραίτηση από την τρέχουσα αλήθεια
Στον παλιό τρόπο να σε κερδίζουν και να σε χάνουν
Οι αυταπάτες τού μυαλού
Που τρυπώνουν στον ύπνο τις νύχτες
Και γίνονται όνειρα
Αηδόνια ή νεράιδες κάτω στη ρεματιά
Όπου ακούγεται να σημαίνει το νόημα
Να νιώθεις με όλες τις αισθήσεις το ανείδωτο•
 |
| Edouard Boubat, 'Graffiti', 1950 |
(3)
Είναι ψευδαίσθηση - είπε το πλήθος
Με τα χίλια μάτια•
Είναι φρεναπάτη - είπαν οι ειδικοί
Μπαλωματήδες τού κώλου και κομπογιαννίτες•
Δεν υπάρχουν αυτά - συμπλήρωσαν
Οι παντογνώστες των καφενέδων
Ματιάζοντας τα χαρτιά τού διπλανού τους•
Και όμως την είδαμε
Να τραγουδά και να χορεύει
Ξυπόλητη στη ρεματιά
Μεσημέρια ζεστά και μαύρα μεσάνυχτα
Ή κάποτε να πλένει στην πλάκα τα σκουτιά της -
Απάντησαν τα πουλιά• αιώνες
Πίσω στο χρόνο
Ίσως και σ' άλλους τόπους μακρινούς
Πιο σκοτεινούς απ' τόν δικό μας
Ο όχλος θα την έκαιγε ζωντανή
Στη μάζωξη μιας πλατείας• και τίποτα
Κανένα ξόρκι και καμιά επωδή
Δε θά ' σβηναν εκείνη τη φωτιά
Για να χαθεί παντοτινά
Σαν μια ευχή στ' αστέρια•
Ρογήρος Δέξτερ
Σχόλια