 |
Venice Beach Rock Festival. 1968.Dennis Stock |
Κάπου διάβασα
ότι όταν τελικά τσακίστηκαν από το βουνό
σε μία πόλη ξένη, τέρμα μεθυσμένες,
βραχνές, μισόγυμνες, με μάτια θολωμένα,
ξερό αίμα κάτω από σπασμένα νύχια
και σ’ όλους στους νεανικούς μηρούς,
αλλά ακόμα χλευάζοντας και κάνοντας πλακίτσα, ακόμα προσπαθώντας
να χορέψουν, τρεκλίζοντας και ουρλιάζοντας, αλλά πέφτοντας
ψόφιες για ύπνο δίπλα στους πάγκους της λαϊκής,
ανήμπορες χυμένες, φαρδιές πλατιές, τότε
μεσήλικες γυναίκες,
σεβαστές νοικοκυρές,
θα έρχονταν και θα στεκόντουσαν ολονυχτίς στην αγορά
σιωπηλές
μαζί
σαν προβατίνες και αγελάδες στα νυχτερινά χωράφια,
φρουρώντας, παρακολουθώντας τες
όπως οι μανάδες τους
τις πρόσεχαν.
Και κανένας άντρας
δεν αψήφησε
τόσο άγρια ευπρέπεια.
(μτφρ. Μαρία Θεοφιλάκου)
The Maenads
Somewhere I read
that when they finally staggered off the mountain
into some strange town, past drunk,
hoarse, half naked, blear-eyed,
blood dried under broken nails
and across young thighs,
but still jeering and joking, still trying
to dance, lurching and yelling, but falling
dead asleep by the market stalls,
sprawled helpless, flat out, then
middle-aged women,
respectable housewives,
would come and stand nightlong in the agora
silent
together
as ewes and cows in the night fields,
guarding, watching them
as their mothers
watched over them.
And no man
dared
that fierce decorum.
Somewhere I read
that when they finally staggered off the mountain
into some strange town, past drunk,
hoarse, half naked, blear-eyed,
blood dried under broken nails
and across young thighs,
but still jeering and joking, still trying
to dance, lurching and yelling, but falling
dead asleep by the market stalls,
sprawled helpless, flat out, then
middle-aged women,
respectable housewives,
would come and stand nightlong in the agora
silent
together
as ewes and cows in the night fields,
guarding, watching them
as their mothers
watched over them.
And no man
dared
that fierce decorum.
 |
| Special Collections and University Archives, University of Oregon Libraries |
Φύλλα
Τα χρόνια κάνουν περίεργα πράγματα στην ταυτότητα.
Τι σημαίνει να πεις
Είμαι αυτό το παιδί στη φωτογραφία
στο Kishamish* το 1935;
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι η σκιά
ενός φύλλου της ακακίας
πεσμένου εβδομήντα χρόνια πριν
που κινείται στη σελίδα που διαβάζει το παιδί.
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι οι λέξεις που διάβασε
ή οι λέξεις που έγραψα σε άλλα χρόνια,
τρεμόπαιγμα σκιάς και ήλιου
καθώς ο άνεμος περνά μέσα απ’ τα φύλλα.
Leaves
Years do odd things to identity.
What does it mean to say
I am that child in the photograph
at Kishamish in 1935?
Might as well say I am the shadow
of a leaf of the acacia tree
felled seventy years ago
moving on the page the child reads.
Might as well say I am the words she read
or the words I wrote in other years,
flicker of shade and sunlight
as the wind moves through the leaves.
Τα χρόνια κάνουν περίεργα πράγματα στην ταυτότητα.
Τι σημαίνει να πεις
Είμαι αυτό το παιδί στη φωτογραφία
στο Kishamish* το 1935;
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι η σκιά
ενός φύλλου της ακακίας
πεσμένου εβδομήντα χρόνια πριν
που κινείται στη σελίδα που διαβάζει το παιδί.
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι οι λέξεις που διάβασε
ή οι λέξεις που έγραψα σε άλλα χρόνια,
τρεμόπαιγμα σκιάς και ήλιου
καθώς ο άνεμος περνά μέσα απ’ τα φύλλα.
*το ράντσο της ποιήτριας, στη Napa Valley της Καλιφόρνια,
όπου πέρασε τα παιδικά της καλοκαίρια
(μτφρ. Μαρία Θεοφιλάκου)
Years do odd things to identity.
What does it mean to say
I am that child in the photograph
at Kishamish in 1935?
Might as well say I am the shadow
of a leaf of the acacia tree
felled seventy years ago
moving on the page the child reads.
Might as well say I am the words she read
or the words I wrote in other years,
flicker of shade and sunlight
as the wind moves through the leaves.
Ursula K. Le Guin
1929-2018
Σχόλια