 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
-Λίγο γλυκό για τα πικρά σου δάκρυα
-Είσαι βέβαιος πώς πέθανε;
- Ηταν θνητός, δεν του φαινόταν.
Ένα σαμιαμίδι πέφτει στον ώμο μου
κατεβαίνει αργά
στοακίνητομουπόδι
περπατά μικρή αράχνη
κατεβαίνει στην κοιλιά
στο μηρό, στη γάμπα
τρώειτημικρήαράχνη.
Σκοτεινά νερά
παφλάζουν στην εξώπορτα
γυαλιά καρφιά
το λιγοστό μου
πάτωμα
Κάποιος τα σπρώχνει
-ας τον πούμε άνεμο -
ολοένα πιο μπροστά·
στην όραση.
※※
 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
Επειδή λυπάσαι τους αφήνεις
να σε σέρνουν στις πέτρες
πάνω σε σπασμένα γυαλιά
να σε πατούν στο πρόσωπο
να σου κόβουν τη γλώσσα
τα δέντρα
τον ύπνο
το νερό
τον ίσκιο
επειδή λυπάσαι
τους αφήνεις.
Στο κιούπι του λαιμού
στις κόχες των ματιών
η νύχτα σου σε ξενυχτά
επειδή λυπάσαι.
Mα όταν θα ‘ρθει η ώρα
που θα 'ρθει
τη θερμοκρασία του ονόματός σου
το σώμα σου με ακέραια τα στοιχεία
τα σαλά σου δέντρα, τα τρυφερά
το αίμα σου, την ιστορία του
θα τα πάρεις πίσω
και θα κόψεις τα καλώδια της εξουσίας τους
και θα τους στείλεις στο διάολο
δίχως να λυπάσαι πια.
※※
 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
Για τον Φ. Γκ. Λόρκα
Κοιμήθηκε το καϋμένο
στα πόδια μου
του θανατά θλιμμένο
το ‘νιωθα που ονειρευόταν
κατάχαμα λέει καθόταν
κι έγραφε
μέσα στα ερείπια τ’ ουρανού
κι από τις άκριες των ματιών του
έτρεχε κόκκινη
έσταζε πάνω
στο κέλυφος του θανάτου
και πάνω στα χέρια τους
κόκκινη άμμος
αυτών που έξω απ’ τ’ αμάξι τον σύρανε
κι εκείνου που είπε
"αφήστε τον σ' εμένα"
Γίναν κλεψύδρα
στης κόλασης τον χρόνο
※※
 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
Στο βάθρο ανέβηκε
κι επωάζει τις φράσεις του
αίμα δεν τρέχει
μόνο γυάλινες, χρωματιστές χάντρες
κλείνει τ' αφτιά του ο αέρας
κλείνει τ' αφτιά της η νεραντζιά
κλείνει τ’ αφτιά της η βροχούλα
απλώνουν το χέρι οι ιθαγενείς
με τ’ άλλο προσφέρουν
τα χρυσά τους νομίσματα
κλεμμένα απ' την καλή τους ώρα
ένα τραυλό παιδί κλωτσάει
την πέτρα της γλώσσας του:
"η έρημος που μας ενώνει
η έρημος που μας χωρίζει
η έρημος που μας καταπίνει"
※※
 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
Προϊστορία ή Ανάγνωσμα νυχτός
Ήταν οι άνθρωποι τότε λίγοι, ίσως μόνο εσύ κι εγώ, τ' άγρια ζώα και τα αρπαχτικά πουλιά πλησίαζαν στη φωτιά μας χωρίς να φοβούνται ή εμείς να τα φοβόμαστε μονάχα που καμιά φορά μας κοιτούσανε ώρα πολλή ακίνητα κι η σκοτεινιά λίμναζε μέσα στο νου·
με είχα μόλις μαζέψει από τα δόντια του παραθυριού, μεσάνυχτα όπως πάντα όταν φάνηκες ακολουθούμενος από το δρόμο που θα 'φευγες
ίχνη πυκνών φιλημάτων αναπηδούσαν μέσα απ’ τα φωτίσματά σου, χειλιών που ήπιαν το ξύδι και τη χολή του κόσμου προτού να χαλαστούν, προτού γίνουν ίχνη αχνά, δυσδιάκριτα σε σκόνη παλαιού ίσως ανύπαρχτου εικονίσματος.
※※
Πρέπει να πηδήξει από την ταράτσα της πολυκατοικίας στην απέναντι που είναι όλοι μαζεμένοι. Είναι μεγάλη η απόσταση μα θα πρέπει να τα καταφέρει. Για να τον δεχτούν. Αλλά δεν θα τον δεχτούν. Θα πρέπει να πέσει στο κενό. Μπροστά στα μάτια τους να γίνει κομμάτια. Για να τον αγαπήσουν. Αλλά δεν θα τον αγαπήσουν. Θα πρέπει στη νεκροψία να βρεθεί ένα χαρτάκι σφηνωμένο στο στέρνο του με τα λόγια: "πέθανα για την αγάπη σας". Για να τον δεχτούν. Αλλά δεν θα τον δεχτούν. Θα πρέπει να λάβουν την είδηση ότι τα οστά του ευωδίασαν. Για να τον αγαπήσουν. Αλλά δεν θα τον αγαπήσουν· αδιάφορα θα πουν: "φαινόταν πως δεν θα γινόταν ποτέ ένας από 'μας".
Παιδάκι μου μη βρεθείς ποτέ στη γειτονιά τους. Για κανένα λόγο.
※※
Αυτός που φτιάχνει το σκοινί κι αυτός που το ρίχνει κι αυτός που το γραπώνει για να βγει έξω κι αυτός που τον σπρώχνει για να πέσει κι αυτός που πέφτει κι αυτός που σκάβει στα τοιχώματα γυρεύοντας τ' όνομά του κι αυτός που το θάβει κι αυτός που ο ρόγχος του καθώς σβήνει αντιφεγγίζει στο σώμα του διπλανού κι αυτός που ονειρεύεται ότι μακριά, πέρα από το λάκκο, υπάρχει η φαντασμαγορία της μέρας και της νύχτας.
※※
 |
| Photos by WonderMilkyGirl, Deviant Art |
Είμαι ένα πηγάδι
με λιγοστό νερό
καμιά φορά στερεύω
και μονάχα κοιτάζω
το ανάπτυγμα του ειδώλου μου
στο θόλο
καθώς πέφτει
τον ίλιγγο του στα τοιχώματα
τον ξερό του κρότο.
Αντιστροφή της μοίρας
επαναληπτική·
πασατέμπος της όρασης.
Ρωξάνη Νικολάου
______________________
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Ρωξάνης Νικολάου εκδόθηκε το 2000 (“Ποιήματα 1991-1999”, αυτοέκδοση) και η δεύτερη το 2018 (“Ψαλιδιστής”, εκδ. Τεχνοδρόμιον). Ζει με την οικογένειά της στο Κολόσσι της Λεμεσού, εκεί όπου γεννήθηκε.
Σχόλια