 |
| photo by Mario Sorrenti |
ΕΡΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΝΑΡΡΙΧΩΜΕΝΟ
Ι
Τώρα που όλα μου τα λόγια για σένα
τα μάζεψα στις χούφτες μου,
τα πέταξα ψηλά στον κυκλαδίτικο ουρανό
ώστε να ψάξουν να σε βρουν
και να σε σαγηνεύσουν,
όλες οι αποστάσεις,
πέραν αυτής που διακρίνω το πρόσωπό σου,
είναι άχρηστες.
Και τι αξία άλλωστε έχει οτιδήποτε
αν δεν περιέχει κάτι από σένα;
Τι αξία έχουν τα ρολόγια
αν δεν μετράνε τον ερχομό σου;
τα ρούχα που δε μυρίζουν όπως εσύ,
τα βιβλία που δε διαβάζεις,
οι τοίχοι που δεν περικλείουν τον έρωτά μας.
Τι αξία έχουν;
ΙΙ
Μα τότε,
τότε καλύτερα να 'μαστε δυο φύλλα ελιάς
και να τα λέμε δίπλα-δίπλα στον ίσκιο της
ή δυο γάτες που τεμπελιάζουν στον κυκλαδίτικο ασβέστη
κι ακόμα καλύτερα να εξαϋλωθούμε,
φωνογραφώντας ηδονές
κι ερωτικούς ψιθύρους
στα φύλλα μιας κληματαριάς.
Οι μόνες αποδείξεις πως θα υπάρχουμε.
ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΕΣ
Τα ποιήματα
και οι έρωτες όπως τους ξέραμε παλιά
δε φαίνονται πια στις παραλίες
κι όμως είναι εκεί
ζουν σε λαγούμια και κατακόμβες
κάτω απ' την άμμο
σαν τους τυφλοπόντικες
και μόλις φύγει ο κόσμος
βγαίνουν και λατρεύουν τη θάλασσα
τα ποιήματα
και οι έρωτες όπως τους ξέραμε παλιά
-Do you like a chair?
-No, I prefer lying on the sand
and taking power from earth.
Είπε ο Ανταίος
(στη γυναίκα που νοίκιαζε ξαπλώστρες)
και γύρισε πλευρό.
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ
Ο Μαγικός Αυλός μου χάλασε
Δεν καταλαγιάζει πια τα κύματα
ούτε κάνει τον αέρα να κοπάσει
Μόνο τις βουκαμβίλιες αισθησιάζει
Φέτος μεταφέρθηκα σε άλλο κελί
-κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία-
Όμως αυτή τη στιγμή οι κατάδικοι
τριάντα τεσσάρων διαφορετικών κελιών
βλέπουν την ίδια θάλασσα
κι ακούνε τα ίδια τζιτζίκια
ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ
Ζέστη
Απρόσιτοι αχινοί
ξεσκίζουν τα σακάκια τους
πετάνε τα πουκάμισα
κι εξαφανίζονται στη θάλασσα
μακριά από το βλέμμα σου
Χαλκιδική
σε κάποια παραλία, μεσημέρι.
«Να παίξουμε θείο;»
Γυρνώ και τι να δω:
Ένα ηλιοκαμένο τζιτζίκι
κι ένα χαμίνι τριζόνι
με τα κλαπατσίμπανά τους.
«Λαλάτε το ρε μάγκες.»
Και δως του γλέντια
και δως του νταλκάδες.
Η θάλασσα μες στο χορό.
«Τι έχουμε; μεράκια;
φουσκοθαλασσιές;
Αχ, μόνο εσύ μεθάς από το ίδιο σώμα.»
*από τη συλλογή Η τράπουλα του καλοκαιριού ,
εκδ. Ars Poetica 2012
Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου
Ο Δημήτρης
Γ.
Παπαστεργίου
γεννήθηκε
το
1968 στη
Βέροια
όπου
και
ζει.
Έχει
δημοσιεύσει
τις
ποιητικές
συλλογές:
«Η
τράπουλα
του
καλοκαιριού»
(εκδ.
Ars Poetica, 2012), «Furor Scribendi» (εκδ. Ars Poetica,
2013), «Ο
άστεγος
της
οδού
Χαμογέλων»
(εκδ.
Σαιξπηρικόν,
2015), «Έλαβον»
(εκδ.
Σαιξπηρικόν,
2017) και
«Τα
μεροκάματα
ενός
έρωτα»
(Εκδόσεις
Εντευκτηρίου,
2019), ενώ
συμμετέχει
στα
συλλογικά
έργα
«Ποιητικός
Πυρήνας
- Ανθολογία»
(εκδ.
Ενδυμίων,
2012) και
«Ποιητικός
και
Πεζός
Λόγος
των
Μελών
της
Εταιρίας
Λογοτεχνών
Θεσσαλονίκης
(1980-2015)», (εκδ.
Ρώμη,
2016).
Για παλαιότερες δημοσιεύσεις ποιημάτων του Δημήτρη Παπαστεργίου στο Τρένο: https://trenopoiisis.blogspot.com/search?q=Παπαστεργίου
Σχόλια