 |
| Eli Reed, "Black in America", Mississippi Tunica USA 1985 (Magnum Photos) |
Ξόρκι για να ειπωθεί ενάντια στο μίσος
Μέχρι κάθε αναπνοή να αρνηθεί το «αυτοί», «αυτών»,
«αυτούς.»
Μέχρι το δραματικό
πρόσωπο της πρώτης σελίδας του βιβλίου να πει, «κάθε ένας είσαι συ.»
Μέχρι η ελπίδα να γονατίσει στην απελπισία της
μόνο όπως ο ένας εαυτός υποκλίνεται σε άλλον.
Μέχρι η σκληρότητα να σκύψει στη δουλειά της και
ξαφνικά να δει: «Εγώ.»
Μέχρι ο θυμός κι η προσβολή να δουν τους εαυτούς
τους εύφλεκτα πόδια του άχρηστου τραπεζιού.
Μέχρι τα ακατάπληκτα ανεμπόδιστα γόνατα βρεθούνε
να λυγίζουν.
Μέχρι ο φόβος να υποκλιθεί στο αντικείμενό
του όπως η σκιά ενός πουλιού στο ίδιο το πουλί.
Μέχρι τον πόνο της μοναξιάς μέσα στα χέρια,
τα πλευρά, τους αστραγάλους.
Μέχρι τον ήχο που κάνει το ποντίκι μέσα στο
στόμα του γατιού.
Μέχρι τα ανάκουστα οξέα που ξεπλένουν το
κοράλλι.
Μέχρι την αίσθηση ότι κανενός το βάρος δεν
είναι πια χωρίς βαρύτητα.
Μέχρι την αίσθηση ότι κανενός την αμοιβή δεν του
την παίρνουν.
Μέχρι η θλίψη, η λύπηση, η σύγχυση, το γέλιο,
η λαχτάρα να δουν καθρέφτες τους εαυτούς τους.
Μέχρι που με το «εμείς» να εννοούμε εγώ, αυτoύς, εσάς, τον μοσχοπόντικα, την τίγρη, την πείνα.
Μέχρι που με το «εγώ» να εννοούμε όπως γαβγίζει
ένας σκύλος, που ηχεί και χάνεται και ηχεί και
χάνεται ανεπιστρεπτί.
Μέχρι με το «μέχρι» να εννοούμε εγώ, εμείς,
εσάς, αυτούς, τον μοσχοπόντικα, την τίγρη, την πείνα,
το μοναχικό γάβγισμα του
σκύλου πριν απαντηθεί.
απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου
Spell To Be Said Against
Hatred
Until each breath refuses “they,” “those,” “them.”
Until the Dramatis Personae of the book's first page says “Each one is you.”
Until hope bows to its hopelessness only as one self bows to another.
Until cruelty bends to its work and sees suddenly “I.”
Until anger and insult know themselves burnable legs of a useless chair.
Until the unsurprised unbidden knees find themselves nonetheless bending.
Until fear bows to its object as a bird's shadow bows to its bird.
Until the ache of the solitude inside the hands, the ribs, the ankles.
Until the sound the mouse makes inside the mouth of the cat.
Until the inaudible acids bathing the coral.
Until what feels no one's weighing is no longer weightless.
Until what feels no one's earning is no longer taken.
Until grief, pity, confusion, laughter, longing see themselves mirrors.
Until by “we” we mean I, them, you, the muskrat, the tiger, the hunger.
Until by “I” we mean as a dog barks, sounding and vanishing and sounding and
vanishing completely.
Until by “until” we mean I, we, you, them, the muskrat, the tiger, the hunger,
the lonely barking of the dog before it is answered.
Until the Dramatis Personae of the book's first page says “Each one is you.”
Until hope bows to its hopelessness only as one self bows to another.
Until cruelty bends to its work and sees suddenly “I.”
Until anger and insult know themselves burnable legs of a useless chair.
Until the unsurprised unbidden knees find themselves nonetheless bending.
Until fear bows to its object as a bird's shadow bows to its bird.
Until the ache of the solitude inside the hands, the ribs, the ankles.
Until the sound the mouse makes inside the mouth of the cat.
Until the inaudible acids bathing the coral.
Until what feels no one's weighing is no longer weightless.
Until what feels no one's earning is no longer taken.
Until grief, pity, confusion, laughter, longing see themselves mirrors.
Until by “we” we mean I, them, you, the muskrat, the tiger, the hunger.
Until by “I” we mean as a dog barks, sounding and vanishing and sounding and
vanishing completely.
Until by “until” we mean I, we, you, them, the muskrat, the tiger, the hunger,
the lonely barking of the dog before it is answered.
Jane
Hirshfield
b. 1953
Σχόλια