 |
| Francesca Woodman - It must be time for lunch now, NY 1979 |
Αστική σοφίτα
Τη μοναξιά βυθομετρώντας σε υπογλώσσια φα-
ράγγια έξωση ένοικης σιωπής ανακοινώνει με μορ-
φασμούς τα μόνα έργα αντιστήριξης μιας φράσης
τόσο ελαφριάς όσο πατημασιά γάτας σε γκρεμι-
σμένου σύννεφου το γείσο ακροβατώντας. Με το
βλέμμα να γλείφει όπως το χιόνι στης πρώτης ζέ-
στης την αφή το χείλος αστικής σοφίτας περιφραγ-
μένης στις κεραίες μιας πόλης παλιάς όσο και η
γλώσσα των πουλιών που απερίφραστα δηλώνει
ότι εσύ είμαι ένστικτο φύλλου που τη σκιά αφήνει
για το φως πίσω απ' του φεγγίτη τα ραγισμένα
κιάλια τρυποφράκτης τσακισμένος στα σύρματα.
 |
| Francesca Woodman - Untitled, Providence, Rhode island, 1975-8 |
Τυχαίο και μάταιο συναπάντημα
ενός ανθρώπου και ενός κόσμου
Άνθρωπος μέσης ηλικίας στέκεται ακόμη όρθιος
σε στάση νεκρικής έκστασης και ακαμψίας.
Το κεφάλι του ψυχρό ασημένιο κηροπήγιο.
Το σώμα του βλοσυρό κοστούμι
από το πιο στιλπνό και κοφτερό σκωτσέζικο μαλλί.
Το χέρι του ελβετικό ρολόι μετρά με ακρίβεια
χρυσές λίρες Αγγλίας.
Τον πλησιάζει ο κόσμος ντυμένος με ερείπια και
ρωγμές.
Το κεφάλι του οξειδωμένοι χάλκινοι σωλήνες.
Το σώμα του κουρασμένη καπαρντίνα
από ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα.
Το χέρι του σιδερένια αλυσίδα
μετρά τα νομίσματα της σκουριασμένης επαιτείας.
Με σπασμούς αποδοκιμασίας στο πρόσωπο
ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει την αποφορά
και τον ρωτά: «Πού πας;»
Με λιγοστή ανάσα ο κόσμος του απαντά:
«Στην οδό Ζώντων Τεθνεώτων.»
«Σε ποιον αριθμό;»
«Είμαστε αναρίθμητοι.»
*από τη συλλογή Poetica Povera,
εκδ. Κουκκίδα 2019
Σόνια Μασσάρου
Σχόλια