 |
| Florence Henri, Double Portrait, 1927-28 |
ΕΠΟΣ
(ΚΑΙ
ΣΥΝΕΠΕΙΑ)
Άκου,
τα
πράγματα έχουνε περίπου ως εξής:
Άρχοντας
είναι· θεόσταλτες
η
συμμαχία, η εύνοια και η επιρροή του.
Αν
κάνει πως σηκώνεται, να τόνε μιμηθείς.
Δυο-τρεις
φορές θα χρειαστεί να τον εγκωμιάσεις,
να
κάνεις τον χαζό,
πεντέξι
τεμενάδες
και
κάνα δυο θελήματα.
Κι
αν όλα πάν’ καλά,
στη
δεύτερη συνέχεια του έπους,
ο
ήρωας θα είσαι συ.
Στην
έσχατη περίπτωση:
ο
γελωτοποιός του.
~*~
 |
| Ilse Bing, Self portrait with Leica, (1931, printed 1941) |
«Πώς, πώς, πώς
γίναμε έτσι;»…
Βοτάνι τοξικό η αμφιβολία
πνιγηρά στο παρτέρι των σκέψεων θεριεύει
κι ίσως μια γνωριμία συμβαίνει
μόνο και μόνο για να απαντηθεί ένα
ερώτημα −
που, εντέλει, τίποτα δεν ήταν παραπάνω
από τον σπόρο ασθενή ενός καχεκτικού
έρωτα.
Ο
βασιλικός και οι γαρδένιες στη βεράντα σου,
το
παιδάκι που έκλαιγε στη γωνία,
ο
καθρέφτης σου
κι
ένα ποτήρι κόκκινο κρασί,
είναι
πολύ πιο τυχερά από εμένα
μόνο
και μόνον επειδή
λίγη
αγάπη αντίκρισαν στα σκοτεινά σου μάτια.
*ποιήματα σε πρώτη δημοσίευση
Δημήτρης
Γ. Παπαστεργίου
Ο Δημήτρης
Γ.
Παπαστεργίου
γεννήθηκε
το
1968 στη
Βέροια
όπου
και
ζει.
Έχει
δημοσιεύσει
τις
ποιητικές
συλλογές:
«Η
τράπουλα
του
καλοκαιριού»
(εκδ.
Ars Poetica, 2012), «Furor Scribendi» (εκδ. Ars Poetica,
2013), «Ο
άστεγος
της
οδού
Χαμογέλων»
(εκδ.
Σαιξπηρικόν,
2015), «Έλαβον»
(εκδ.
Σαιξπηρικόν,
2017) και
«Τα
μεροκάματα
ενός
έρωτα»
(Εκδόσεις
Εντευκτηρίου,
2019), ενώ
συμμετέχει
στα
συλλογικά
έργα
«Ποιητικός
Πυρήνας
- Ανθολογία»
(εκδ.
Ενδυμίων,
2012) και
«Ποιητικός
και
Πεζός
Λόγος
των
Μελών
της
Εταιρίας
Λογοτεχνών
Θεσσαλονίκης
(1980-2015)», (εκδ.
Ρώμη,
2016).
Προηγούμενες επιβιβάσεις του στο Τρένο:
https://trenopoiisis.blogspot.com/2019/09/dimitris-papastergiou-3-unpublished.html
https://trenopoiisis.blogspot.com/2019/10/dimitris-g-papastergiou-loves-daily-pays.html
Σχόλια