Vicente Huidobro | 3 ποιήματα

Moulin, caligrama by Huidobro, 1914

"Ας φύγουμε πάνω στους λυμένους μήνες
Είμαι ο παλιός ναύτης
που ράβει τους σχισμένους ορίζοντες."
(από το ποίημα MARINO, Poemas árticos, 1918)


                                       ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

                                                                                          Για σένα, Μανουελίτα

Μέσα στον Ορίζοντα
ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ
                                                          Η φωνή του
                                                     Δεν είναι γνωστή

                                                                                              ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Ανάμεσα στα κλαδιά
Δε βλέπουμε ψυχή

Ως κι η σελήνη ήταν ένα αυτί

Και δεν ακούμε
                                κανέναν θόρυβο
                                Μολαταύτα
                                                  ένα αστέρι λασκαρισμένο
Έπεσε στο νερόλακκο

                Ο ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
                                                  ΕΚΛΕΙΣΕ

Και δεν υπάρχει έξοδος


* από τη συλλογή Horizon carré, 1917
μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου


                                       NOUVELLE CHANSON

                                                                                           Pour toi, Manuelita

En dedans de l’Horizon
QUELQU’UN CHANTAIT
                                                        Sa voix
                                                   N’est pas connue

                                                                                              D’OÙ VIENT-IL

Parmi les branches
On ne voit personne

La lune même était une oreille

Et on n’entend
                            aucun bruit
                            Cependant
                                       une étoile déclouée
Est tombée dans l’étang

            L’HORIZON
                                         S’EST FERMÉ

Et il n’y a pas de sortie



Huidobro discussing with himself



                          ΦΥΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Μία ματιά
                                       για να κατεβάσεις το αλμπατρός
Δύο ματιές
                                       για να ακινητοποιήσεις το τοπίο
                                       στην άκρη του ποταμού
Τρεις ματιές
                                       για να μεταμορφώσεις το μικρό κορίτσι
                                       σε χαρταετό
Τέσσερις ματιές
                                       για να σταματήσεις το τρένο που
                                       πέφτει μες στην άβυσσο
Πέντε ματιές
                                       για να γυρίσεις και ν'ανάψεις τ' άστρα
                                       σβησμένα απ' τον τυφώνα
Έξι ματιές
                                       για να εμποδίσεις τη γέννηση
                                       του υδρόβιου αγοριού
Εφτά ματιές
                                       για να παρατείνεις τη ζωή της
                                       φιλενάδας
Οκτώ ματιές
                                       για να μεταμορφώσεις τη θάλασσα
                                       σε ουρανό
Εννιά ματιές
                                       για να κάνεις τα δέντρα
                                       του δάσους να χορεύουν
Δέκα ματιές
                                       για να δεις την ομορφιά που παρουσιάζεται
                                       ανάμεσα σ' ένα όνειρο και μια καταστροφή


 * από τη συλλογή  
Ver y palpar (1923-1933), 1941
μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου



                          FUERZAS NATURALES

Una mirada
                                       para abatir al albatros
Dos miradas
                                       para detener el paisaje
                                       al borde del río
Tres miradas
                                       para cambiar la niña en
                                       volantín
Cuatro miradas
                                       para sujetar el tren que
                                       cae en el abismo
Cinco miradas
                                       para volver a encender las estrellas
                                       apagadas por el huracán
Seis miradas
                                       para impedir el nacimiento
                                       del niño acuático
Siete miradas
                                       para prolongar la vida de
                                       la novia
Ocho miradas
                                       para cambiar el mar
                                       en cielo
Nueve miradas
                                       para hacer bailar los
                                       árboles del bosque
Diez miradas
                                       para ver la belleza que se presenta
                                       entre un sueño y una catástrofe


 Huidobro photographed for Arp.


                          ΝΥΧΤΑ

Πάνω στο χιόνι ακούγεται που γλιστρά η νύχτα

Το τραγούδι έχει πέσει από τα δέντρα
Και πίσω από την καταχνιά φωνές

Με μια ματιά άναψα το τσιγάρο μου

Κάθε που τα χείλη ανοίγω 
Πλημμυρίζω σύννεφα το κενό
                                                      Μες στο λιμάνι
Τα κατάρτια είναι γεμάτα από φωλιές

Κι ο άνεμος
                          βογγάει με τις φτερούγες των πουλιών

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΣΕΙΟΥΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

Εγώ απ' την ακτή σφυρίζοντας
                            Κοιτώ το άστρο που καίει ανάμεσα στα δάχτυλά μου.



* από τη συλλογή Poemas árticos, 1918
μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου

                          NOCHE

Sobre la nieve se oye resbalar la noche

La canción caía de los árboles
Y tras la niebla daban voces

De una mirada encendí mi cigarro

Cada vez que abro los labios
Inundo de nubes el vacío
                                                 En el puerto
Los mástiles están llenos de nidos

Y el viento
                        gime entre las alas de los pájaros

LAS OLAS MECEN EL NAVÍO MUERTO

Yo en la orilla silbando
                       Miro la estrella que humea entre mis dedos



 "Vicente Huidobro, Selected Poems", 
και https://www.vicentehuidobro.uchile.cl







       








Βισέντε Ουϊδόβρο
1893-1948



________________________________________

Ο Κρεασιονισμός (Creacionismo) ξεκίνησε στο Παρίσι από τον ποιητή Βισέντε Ουϊδόβρο γύρω στο 1912, και είχε μεταξύ των οπαδών του τον Juan Larrea και τον Gerardo Diego. Έχοντας ορισμένα κοινά στοιχεία με τον Ουλτραϊσμό (Ultraísmo), που αποτέλεσε κραυγή για ανανέωση, για απομάκρυνση από τη συναισθηματική παράδοση και για τυπογραφικές καινοτομίες με τον τρόπο των Calligrammes του Απολλιναίρ, ο Κρεασιονισμός βασίζεται στην ιδέα ενός ποιήματος ως ένα πραγματικά νέο πράγμα, που ο ποιητής δημιουργεί για χάρη του ίδιου του ποιήματος και όχι ως σχόλιο πάνω σε κάτι άλλο. Δηλαδή, όχι για να επαινέσει άλλο πράγμα, να ευχαριστήσει τον αναγνώστη, ούτε καν να κατανοηθεί από τον ποιητή. Ο ίδιος ο Ουϊδόβρο χαρακτήρισε τον Κρεασιονισμό  "γενική αισθητική θεωρία", κάτι περισσότερο από σχολή τέχνης, ενώ είχε πει: «Οι κρεασιονιστές θέλουμε μία τέχνη που δεν μιμείται ούτε μεταφράζει την πραγματικότητα», προτείνοντας την απομάκρυνση από αυτήν. 


Σχόλια