 |
| "Διαγώνιος", 1962 - πηγή: "Πύλη για την ελληνική γλώσσα" |
Ο ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ
Δε διώχνονται δε μπορεί να διώξη
τα ψιθυρίσματα τις φωνές αυτές
που έρχονται και ξανάρχονται
στο χαμηλό θαμπό δωμάτιο
στις χαυνωμένες λιπόθυμες σκιές
που έρχονται και πληθαίνουν
Το χέρι του δε σαλεύει πια
η γλώσσα του δε μπορεί ν' αρνηθή
τα μάτια του λυγάνε δεν αντέχουν πια
Απορροφούν τον αέρα του
ύπουλα σφουγγάρια σιμά στην ανάσα
τα μαξιλάρια απ' τα όνειρ' αδειάζουν
σβήνουν τους λογισμούς σβήνουν τα αισθήματα
κ' ένα πηγάδι σκάβουν στον τοίχο
βαθύ σα στόμα ένα πηγάδι στον τοίχο
«— Ως πότε θα σέρνεσαι ξωπίσω του
άβουλη λεκιασμένη κούκλα ξωπίσω του
κοίτα μέσα σου τα χαντάκια
ξεχείλισε η λάσπη κ' ήλιο δε βρέχει πια
γύρω σου όλα μεγαλώνουν
οι δρόμοι εκείνοι που φεύγουν τα τραίνα
τα μέγαρα με τα μυστικά κουτιά τους
οι ήσκιοι σου κι αυτοί μεγαλώνουν
και μόνο συ σβήνεις μέσα στους ήσκιους. . . »
«— Το ξαίρω βιάζεσαι
κρυφή πυγολαμπίδα της νύχτας μου
βιάζεσαι ν' αδειάσεις τα μυστικά σου
. . . αντιφεγγίσματα ψάχνουν στο τζάμι μου
γιατί ψάχνουν στο τζάμι μου
αφού δεν βλέπω ευθείες
κ' οι σπείρες δε σταματούν ;»
«— Όλα τα σπίτια σωριάζονται απόψε
σκέπτεται πού να καταφύγη απόψε·
είδες τις καμπύλες στο μέτωπό του ;
Κάποιο απόρρητο φυλακίζουν εκεί !»
« Ας βγούμε κ' εμείς στη νύχτα
να γυρέψωμε μελάνι στη νύχτα
κι άλλο μελάνι στη νύχτα »
« Δεν υπάρχει πια τίποτα στην κάμαρά μας
τίποτα να γγίξουμε
τίποτα να θυμηθούμε
τίποτα να ονειρευτούμε »
Απ' το ταβάνι κατακόρυφος
ανηλεής ο διάλογος.
*δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Διαγώνιος, έτος 1962, τχ. 1
(Ιανουάριος-Ιούνιος 1962), σ. 9-10
Τριαντάφυλλος Δ. Πίττας
1912-1999
Σχόλια